จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 398

ซ่างกวนหรูที่อยู่บนเตียงสีหน้าซีดขาว อ่อนแรงสุดขีด มองไปทางคนที่อยู่ข้างหน้าอย่างถากถาง “หรือว่าฝ่าบาทไม่รู้ว่า เมื่อหนอนพิษกู่นี่เข้าสู่ร่างกายแล้วนอกเสียจากพระองค์สวรรคต มิเช่นนั้นก็ไม่มีวิธีกำจัดได้”

“นังแพศยา สมควรตายนัก ข้าจะฆ่าเจ้าเดี๋ยวนี้!”

“หากฝ่าบาทฆ่าข้า พระองค์ก็ไม่รอดเช่นกัน!” ซ่างกวนหรูกล่าวอย่างเย็นชา

“น่าชิงชังนัก ผู้หญิงที่ใจดำอำมหิตอย่างเจ้าต้องการอะไรกันแน่?” เป่ยจิ่วฉิงกล่าวด้วยความโกรธ

เขานี่มันหลงใหลในความงามจนหลงลืมทุกสิ่งจริงๆ ทำไมถึงได้ไปชอบผู้หญิงที่โหดเหี้ยมอำมหิตอย่างซ่างกวนหรูคนนี้ได้ เมื่อหนอนพิษกู่นี่กำเริบเมื่อไร่ก็ทำให้เขาเจ็บปวดยิ่งกว่าตายทั้งเป็น นาทีนี้เป่ยจิ่วฉิงรู้สึกเกลียดชังซ่างกวนหรูมากจริงๆ

อยากจะฆ่าแต่กลับฆ่าไม่ได้ ได้แต่อดกลั้นเอาไว้ นี่มันน่าชิงชังยิ่งนัก

“ขอฝ่าบาทโปรดคุ้มครองความปลอดภัยของข้า คืนตำแหน่งหรูเฟยของข้า เกียรติยศและความโปรดปรานที่ควรมีก็ห้ามขาดแม้แต่อย่างเดียว ข้าเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง ต้องการเพียงใช้ชีวิตด้วยความเจริญรุ่งเรืองและมั่งคั่งตลอดชีวิตเท่านั้น นอกจากนี้ส่งคนออกไปตามหาท่านพ่อของข้า และช่วยเขากลับมา ขอฝ่าบาทโปรดช่วยให้สมปรารถนาด้วย!” ถึงแม้ปากซ่างกวนหรูจะขอร้องให้สมปรารถนา แต่น้ำเสียงกลับไม่มีเจตนาอ้อนวอนเลย

ตอนนี้เป่ยจิ่วฉิงต้องขอร้องนาง ซ่างกวนหรูย่อมไม่กลัวอยู่แล้ว

สีหน้าของเป่ยจิ่วฉิงมืดมนและโหดเหี้ยม จ้องมองไปทางซ่างกวนหรูด้วยความโกรธ “ตกลง ข้ารับปากเจ้า!”

“ขอบพระทัยฝ่าบาท” มุมปากของซ่างกวนหรูยกขึ้นมาอย่างได้ใจเล็กน้อย

“เช่นนั้นตอนนี้เจ้ารีบหยุดการทรมานของหนอนพิษกู่ในร่างกายของข้าที ข้าปวดหัวจะตายอยู่แล้ว!”

“เพคะ” ปากของซ่างกวนหรูพึมพำอะไรทันที ไม่นานนักอาการปวดหัวของเป่ยจิ่วฉิงก็หายไปแล้วจริงๆ

“เจ้าทำตัวเองดีๆเถอะ” เป่ยจิ่วฉิงทิ้งเอาไว้ประโยคหนึ่ง หันหลังก็จากไปเลย

เขาเพิ่งจะออกจากประตู ก็ให้คนไปเรียกตัวไท่จื่อมาเข้าเฝ้าทันที จากนั้นก็ส่งคนสนิทไปหาวิธีกำจัดหนอนพิษกู่ที่ดินแดนแห่งหนานเจียง

“ฝ่าบาท พระองค์จะส่งคนไปตามหาซ่างกวนเจิ้นจริงหรือ ไม่แน่ว่าเขาอาจจะถูกคนของซวนอ๋องลักพาตัวไป?” กงกงคนสนิทสอบถาม

“หาบ้าอะไร พ่อลูกที่จิตใจโฉดชั่วเสมือนหมาป่าทำร้ายข้าอย่างอนาถขนาดนี้ ข้าเก็บซ่างกวนหรูเอาไว้ก็แค่ชั่วคราวเท่านั้น รอให้ข้ากำจัดหนอนพิษกู่นี่ไปได้เมื่อไหร่ จะต้องฆ่านังผู้หญิงที่โหดเหี้ยมคนนี้ให้ได้ ส่วนความเป็นความตายของซ่างกวนเจิ้นข้าไม่สนใจหรอก!” เป่ยจิ่วฉิงกล่าวด้วยความโกรธ

“ฝ่าบาททรงปราดเปรื่องยิ่งนัก!”

จวนไท่จื่อ

เป่ยหมิงฉี่ได้ยินว่าฮ่องเต้ถูกซ่างกวนหรูวางหนอนพิษกู่แม่ลูก นัยน์ตาสีดำเย็นชาเคร่งขรึม เขาคิดไม่ถึงว่าซ่างกวนหรูจะโหดเหี้ยมขนาดนี้

สองสามวันมานี้เขาเตรียมการเรื่องการวางแผนและจัดการบริหารของราชสำนักและแคว้นเป่ยลี่ หากจวินหย่วนโยวลงมือจริงๆ เกรงว่าจะกระทบถูกรากฐานของแคว้นเป่ยลี่ ดังนั้นเป่ยหมิงฉี่จึงต้องเตรียมการเอาไว้ล่วงหน้า

เขารู้ว่าทักษะทางการแพทย์ของหยุนถิงอยู่เหนือคนทั่วไป บางทีนางอาจจะสามารถขจัดหนอนพิษกู่ได้ แต่เป่ยหมิงฉี่ก็รู้ว่าหยุนถิงไม่มีทางให้ความช่วยเหลือ อย่างไรเสียเสด็จพ่อก็เป็นคนฆ่าพ่อแม่ของจวินหย่วนโยว

ดังนั้นเป่ยหมิงฉี่ไม่ได้ไปพบเป่ยจิ่วฉิง แต่ส่งคนไปตามหาคนที่สามารถแก้พิษกู่ทันที

ทางด้านนี้ ซ่างกวนเจิ้นถูกตีสลบและลักพาตัวไป หลังจากที่ตื่นขึ้นมาคนทั้งคนรายล้อมอยู่กับสิ่งของที่ลื่นๆเนื้อๆ ซ่างกวนเจิ้นสะดุ้งตื่นในทันใด

ในตอนที่เขาลืมตาขึ้นมาและเห็นทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าชัดเจน คนทั้งคนก็หวาดกลัวจนขนหัวลุกในชั่วพริบตา ตื่นตระหนกตกใจอย่างมาก

เขาถึงกับถูกคนโยนลงไปในกองงูในบ่อลึก ข้างในมีงูตัวเล็กตัวใหญ่หลายร้อยตัว เวลานี้คนทั้งคนของเขาถูกงูเหล่านั้นพันรอบเอาไว้ เหลือไว้เพียงศีรษะเท่านั้นที่โผล่ออกมา งูนับไม่ถ้วนที่อยู่ตรงหน้าแลบลิ้นแผล็บๆใส่เขา สิ่งนี้ทำให้ซ่างกวนเจิ้นตกใจจนเหงื่อเย็นไหลท่วมตัวทันที ตกใจจนสีหน้าซีดขาว

“ตกลงเป็นใครกันแน่ จับตัวข้ามาทำไม ไม่ว่าพวกเจ้ามีเงื่อนไขอะไร ข้าล้วนรับปากทั้งนั้น ขอเพียงพวกเจ้าปล่อยข้าไป ใครก็ได้!” ซ่างกวนเจิ้นตะโกนเสียงดัง

ในน้ำเสียงแฝงไปด้วยความสั่นเทาเล็กน้อย ไหนเลยยังใช่ซ่างกวนเฉิงเซี่ยงที่สุขุมเยือกเย็น แม้ในช่วงเวลาวิกฤตคนนั้นอีก เขาในเวลานี้ตื่นตระหนกตกใจ หวาดกลัวไม่สิ้นสุด ด้วยกลัวว่างูเหล่านั้นจะกลืนกินเขาเข้าไป

“ข้าไม่จริงจังแค่กับเจ้าเท่านั้น”

“ห้ามวุ่นวาย ภูเขาที่แห้งแล้งนี้ดูรกร้าง วัชพืชเติบโตขึ้นทุกที่ แต่เมื่อครู่ข้าเห็นยาสมุนไพรที่ล้ำค่าอยู่ในนั้นไม่น้อย ข้าอยากเข้าไปเก็บสมุนไพร” หยุนถิงกล่าว

“ตกลง ข้าไปกับเจ้า”

“ไม่ต้องแล้วซื่อจื่อ ท่านรอข้าข้างล่างก็พอ ข้าอยากกินไก่ขอทาน ท่านอบด้วยตัวเอง ข้ากับหลงเอ้อขึ้นเขาก็พอแล้ว” หยุนถิงเอ่ยปาก

“ได้ เช่นนั้นข้าให้หลิงเฟิงไปล่าไก่มาสองตัว อบเอาไว้รอเจ้า” จวินหย่วนโยวรู้ว่าหยุนถิงเป็นห่วงสุขภาพของตนเอง ไม่ได้ดึงดันอีก

“เช่นนั้นซื่อจื่อท่านต้องอบให้ดีๆนะ นี่คือเครื่องปรุง ใส่ยี่หร่าเยอะๆหน่อย” หยุนถิงหยิบเครื่องปรุงออกมาจากมิติ และยื่นมาให้

จวินหย่วนโยวรับไป และก็กำชับอีกสองสามคำ ส่งองครักษ์เงามังกรห้าคนขึ้นไปบนภูเขาพร้อมกับหยุนถิง

ช่วงเวลานี้ทุกคนได้เรียนรู้ยาสมุนไพรกับซื่อจื่อเฟยไปไม่น้อย เพื่อให้พวกเขาสะดวกในการช่วยเหลือตัวเองหากเกิดอุบัติเหตุขึ้นตอนที่ออกไปปฏิบัติภารกิจ

ไม่ช้าหยุนถิงก็หายาสมุนไพรเจอต้นหนึ่ง เอาให้คนอื่นๆดูโดยเฉพาะ ทุกคนรีบหาต้นที่เหมือนกันทุกประการทันที

เดินเข้าไปในป่าลึกตลอดทาง ทันใดนั้นหยุนถิงที่กำลังค้นหาอย่างละเอียดก็เห็นข้างหน้ามีรอยเลือดไม่น้อย สีหน้าของหยุนถิงเคร่งขรึมขึ้นมาทันที “ทุกคนระวังตัวด้วย!”

หลงเอ้อและคนอื่นๆวิ่งเข้ามาทันที ปกป้องหยุนถิงเอาไว้ข้างหลัง เดินไปข้างหน้าตามรอยเลือดนั่น

แต่แล้วสุดท้ายก็เห็นกองวัชพืชที่อยู่ใต้ไหล่เขา มีเด็กนอนจมกองเลือดอยู่คนหนึ่ง

หยุนถิงกำลังจะเดินเข้าไป หลงเอ้อขวางนางเอาไว้ทันที “ซื่อจื่อเฟยระวังเป็นกับดัก!”