จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 624

โม่เหลิ่งเหยียนซัดหมัดมาอีกหนึ่งหมัด “เจ้ามันสมควรตายจริง ๆ!” หลังจากทิ้งประโยคนี้ไว้แล้วเขาก็หันกลับไปตามหาต่อ

เดิมทีจวินหย่วนโยวก็กระวนกระวายมากอยู่แล้ว ยิ่งโดนหมัดสองหมัดของซวนอ๋องเข้าไปเช่นนี้จวินหย่วนโยวถึงกับทรุดตัวลงกับพื้น หลงยีรีบเข้ามาช่วยพยุงเขาอย่างรวดเร็ว

“ไม่ต้องห่วงข้า รีบไปตามหาซื่อจื่อเฟย ต้องตามหานางให้พบ!”

“ขอรับ!”

การค้นห้ากินเวลาไปนานกว่าห้าวันเต็ม ๆ ทว่ากลับยังไม่พบแม้แต่เงาของหยุนถิง ทำให้ทุกคนยิ่งกระวนกระวายใจ

ทั้งจวินหย่วนโยวและโม่เหลิ่งเหยียนเนื่องจากร่างกายอ่อนแรงสุดท้ายก็เป็นลมหมดสติไปในที่สุด หมิงจิ่วซางมองสองคนที่หมดสติไป “ใครก็ได้มาพาพวกเขาสองคนกลับไปก่อน ส่วนคนอื่น ๆ ค้นหาต่อไป”

“ขอรับ! หลงเอ้อพาซื่อจื่อกลับไปส่งที่จวนตระกูลฟู่ก่อน เดี๋ยวข้าจะพาคนอื่น ๆ ตามหาต่อไป!” หลงยีกล่าว

“ขอรับ!”

หมิงจิ่วซางเห็นดังนั้นก็เรียกองครักษ์ประจำตัวของซวนอ๋องมาและกระซิบสั่งเขาเสียงเบาว่า “เจ้าพาคนไปส่งโม่เหลิ่งเหยียนที่จวนตระกูลฟู่ก่อน”

“ขอรับ!”

ณ จวนตระกูลฟู่

ทันทีที่ท่านลั่วเห็นจวินหย่วนโยวและโม่เหลิ่งเหยียนถูกแบกเข้ามาเช่นนั้นก็ตกใจสุดขีด “เกิดอะไรขึ้น พวกเขาทั้งสองคนเป็นอะไรไป”

“ท่านลั่ว เกิดเรื่องกับซื่อจื่อเฟยของพวกเราขอรับ” หลงเอ้อรีบบอกทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น

ท่านลั่วตกตะลึงทันที ก่อนจะทรุดตัวลงกับพื้น “เป็นไปได้อย่างไร เกิดเรื่องขึ้นกับหยุนถิงได้อย่างไร”

หลงเอ้อสีหน้าจริงจัง “ข้าก็หวังเช่นกัน แต่โชคไม่ดี พวกเรากับคนของหอดวงจันทร์ตามหาอยู่ใต้หน้าผานานกว่าห้าวันแล้ว แต่กลับไม่พบซื่อจื่อเฟยเลยขอรับ”

เมื่อฮูหยินเฒ่าฟู่ได้ยินว่าเกิดเรื่องขึ้นกับหยุนถิงใบหน้าของนางก็ซีดเผือดทันที “ยักเด็กคนนี้คงไม่ได้เดินตามรอยแม่ของนางใช่ไหม ใครก็ได้มานี่ที ถ่ายทอดคำสั่งของข้า สั่งให้กองทหารตระกูลฟู่รีบส่งกำลังออกตามหา และทำทุกวิถีทางตามหาหยุนถิงให้พบ!”

“ขอรับ!” พ่อบ้านรีบไปทำตามคำสั่ง

ท่านลั่วมองไปที่จวินหย่วนโยวที่กำลังสลบอยู่ ใบหน้าของเขาซีดเซียว ริมฝีปากบางของเขาไม่มีสีเลือดเลยสักน้อย ใบหน้ายังคงเคร่งขรึม “เจ้าหนูจวินรักหยุนถิงมากขนาดนั้นจะไม่โศกเศร้าตายกันพอดีหรือ รีบพาเขาเข้าเรือนไป”

“ขอรับ!”

เมื่อองครักษ์ของซวนอ๋องเห็นเช่นนั้นก็พาโม่เหลิ่งเหยียนเข้าไปด้วย

กองทัพของตระกูลฟู่ที่เงียบสงบมานานและไร้การเคลื่อนไหวมานานกว่าสิบปี ตอนนี้ถูกระดมกำลัง มุ่งหน้าตรงไปที่หน้าผาที่หยุนถิงร่วงลงมา และเมื่อการเคลื่อนไหวค่อนข้างอึกทึกย่อมเข้าตาของฮ่องเต้เป็นธรรมดา

เมื่อฮ่องเต้ได้ยินว่ามีการระดมกองทัพทั้งหมดของตระกูลฟู่ก็ตกใจมาก จนต้องรีบส่งคนไปตามสืบ แต่เพราะทนรอไม่ไหวพระองค์จึงมุ่งหน้าไปที่จวนตระกูลฟู่ด้วยตนเอง

นั่นเป็นกองทัพทหารที่ฮ่องเต้องค์ก่อนมอบไว้ให้ฮูหยินเฒ่าฟู่ ปกติแล้วจะไม่ถูกเรียกใช้

เมื่อฮ่องเต้ได้ยินจากปากฮูหยินเฒ่าฟู่ว่าหยุนถิงถูกทำร้ายและถูกผลักตกจากหน้าผา และเมื่อได้เห็นจวินหย่วนโยวและโม่เหลิ่งเหยียนหมดสติกลับมาเช่นนั้นก็ตกตะลึงพูดไม่ออกเช่นกัน

หยุนถิงเป็นเหมือนสมอเรือช่วยชีวิต เป็นที่พึ่งพาของเขาเลยนะ แม้ว่าปกติฮ่องเต้จะไม่ค่อยเรียกพบหยุนถิงบ่อยนัก แต่เมื่อใดที่ฝ่าบาทประสบปัญหาที่แก้ไม่ได้ คนแรกที่ฝ่าบาททรงนึกถึงก็ถือหยุนถิง

และหยุนถิงก็ไม่เคยทำให้พระองค์ทรงผิดหวัง เพียงแค่คำพูดไม่กี่คำสามารถแก้ปัญหาที่คนทั้งราชสำนักแก้ไม่ได้

ตอนที่หยุนถิงเข้าวังและหายตัวไปในวังนั้น ฮ่องเต้ก็สั่งให้กองทัพหลวงออกตามหาจนทั่ววังแต่ก็ไม่พบ ตอนนั้นก็ได้แต่คิดว่าคงมีใครประสงค์ร้ายกับหยุนถิง

แต่มีจวินหย่วนโยวกับองครักษ์เงามังกรอยู่ด้วยแบบนี้ จะเกิดเรื่องขึ้นกับหยุนถิงได้อย่างไร ถึงจะเกิดเรื่องขึ้น ด้วยสติปัญญาและความเฉลียวฉลาดของนางก็คงจะเพียงพอที่จะจัดการกันมันได้ เช่นนั้นฮ่องเต้จึงไม่ทรงปักใจเชื่อว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับหยุนถิงจริง

แต่นี่นางกลับถูกทำร้ายและผลักตกหน้าผา จวินหย่วนโยวที่เป็นห่วงหยุนถิงมากยังนอนสลบเช่นนี้ แล้วฮ่องเต้จะไม่ทรงเชื่อได้อย่างไร

“ซูกงกง ท่านไปที่ตระกูลโมเพื่อส่งพระราชกฤษฎีกา ให้โม่ฉีเฟิงและโม่หลานพาคนออกไปตามหาหยุนถิง ทหารองครักษ์ของพระราชวังก็ให้ถอนกำลังออกไปตามหาด้วยครึ่งหนึ่ง ต่อให้ต้องขุดดินพลิกแผ่นดินหาก็ต้องหาหยุนถิงให้พบ!” ฮ่องเต้ออกคำสั่ง

ฮูหยินเฒ่าฟู่เห็นเช่นนั้นก็ตกตะลึงเช่นกัน ทหารหลวงมีหน้าที่ปกป้องความปลอดภัยของฮ่องเต้ ทว่าฮ่องเต้กลับถอนกำลังทหารครึ่งหนึ่งออกไปเพื่อตามหาหยุนถิง ซึ่งนั่นแสดงให้เห็นว่าพระองค์ทรงให้ความสำคัญกับหยุนถิงมากจริง ๆ

จวินหย่วนโยวหงุดหงิดจนทุบขาอย่างแรงด้วยมือทั้งสองข้าง “บ้าเอ้ย ข้ายังตามหาถิงเอ๋อร์ไม่พบเลย เหตุใดจึงต้องมาไร้ความรู้สึกเช่นนี้ เหตุใดถึงเดินไม่ได้ หลงเอ้อมานี่ รีบมาประคองข้าไปตามหาถิงเอ๋อร์เร็วเข้า!”

“ซื่อจื่อ ขาของท่าน” หลงเอ้อเป็นกังวล

“ต่อให้ข้าตรงคลานไปก็ต้องไปให้ได้ รีบไปหารถม้ามาเร็วเข้า!” จวินหย่วนโยวออกคำสั่ง

เขาแค่อยากจะตามหาหยุนถิงให้พบโดยเร็วและไม่อยากให้เกิดอะไรขึ้นกับนาง

“ขอรับ!”

สิบวันผ่านไปแล้วก็ยังไม่พบหยุนถิง ข่าวที่หยุนถิงประสบอุบัติเหตุแพร่สะพลัดไปถึงอีกสามแคว้น

ณ แคว้นชางเยว่

เมื่อชางหลันเย่ได้ยินว่าเกิดเรื่องขึ้นกับหยุนถิงเขารู้สึกราวกับว่าเขาถูกฟ้าผ่าลงกลางศีรษะ สตรีที่มีความสามารถน่าทึ่งเช่นนั้นจะเกิดเรื่องขึ้นกับนางได้อย่างไร ทำให้เขารีบพาคนออกมาตามหาหยุนถิงด้วยตนเองทันที

องค์ชายสี่ขวางเขาไว้ “เสด็จพี่ไท่จื่อ ท่านเพิ่งจะพ่ายแพ้หยางเฟย มีสายตาหลายคู่จับจ้องมองท่านอยู่ หากท่านออกไปตอนนี้จะเป็นการเปิดโอกาสให้ผู้อื่นที่เหลือเป็นแน่”

ชางหลันเย่ผู้ที่สงบและมั่นคง และไม่เคยแสดงอารมณ์ความรู้สึกให้คนภายนอกรู้มาเสมอ ครั้งนี้กลับทำลายทุกอย่างไปเพราะหยุนถิง

“หากไม่ใช่เพราะนาง ข้าคงตายในดินแดนแคว้นต้าเยียนไปนานแล้ว ตอนนี้เกิดเรื่องขึ้นกับนาง ข้าจะไม่นิ่งดูดายเป็นอันขาด!” ชางหลันเย่กล่าว

เมื่อเป่ยหมิงฉี่แห่งแคว้นเป่ยลี่ได้ยินข่าวว่าเกิดเรื่องกับหยุนถิงก็ทรงตกใจและประหลาดใจมาก แต่ตอนนี้อาณาจักรเป่ยลี่เพิ่งจะสถาปนาขึ้นใหม่ได้ไม่นาน เขาไม่อาจปลีกตัวออกไปจากที่นี่ได้ เป่ยหมิงฉี่จึงได้สั่งให้องครักษ์ลับของเขาออกไปตามค้นหาแทนตนเองทันที

เมื่อเริ่นเซวียนเอ๋อร์แห่งแคว้นเทียนจิ่วได้ยินเรื่องของนางเข้าก็รีบตรงไปที่แคว้นต้าเยียนทันที ทักษะการแพทย์ของหยุนถิงทำให้นางชื่นชมและยอมรับนับถือมาก อีกทั้งหยุนถิงช่วยชีวิตอาจารย์ของนางไว้ เช่นนั้นเริ่นเซวียนเอ๋อร์ก็ไม่อยากให้เกิดเรื่องอะไรกับหยุนถิงเช่นกัน

ทางด้านผิงหนานอ๋อง เมื่อได้ยินเรื่องนี้ มือของเขาที่กำลังจับถ้วยชากระชับแน่น “คาดไม่ถึงว่าคนที่เกิดเรื่องจะกลายเป็นนางไปได้!”

เมืองหลวงต้าเยียนเกิดเรื่องใหญ่ที่ทำให้ผู้คนต่างต้องตื่นตระหนกกันไปทั่วเมือง