จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 625

เช้าวันหนึ่งนางจ้าวแห่งจวนตระกูลหยุน นางโจวและซูซินโหรวแห่งจวนตระกูลซูถูกพบอยู่บนถนนในเมืองหลวง พวกนางถูกม้าห้าตัวฉีกตัวออกเป็นชิ้น ๆ และศีรษะของทั้งสามคนถูกแขวนไว้ที่ประตูเมืองเป็นเวลานาน

ผู้คนในเมืองหลวงต่างพากันตื่นตระหนก ไม่รู้ใครกันถึงได้โหดเหี้ยมถึงกับต้องฆ่าผู้หญิงสามคนเช่นนี้

ที่น่าแปลกก็คือ คนของจวนตระกูลหยุนและตระกูลซูกลับไม่มีใครไปเก็บศพของพวกนาง กระทั่งส่งคนมาดูสักนิดก็ไม่มี วิธีการที่โหดร้ายทารุณ ประกอบกับที่ทุกคนต่างรู้ว่าเกิดเรื่องกับซื่อจื่อเฟยแล้ว พวกเขาก็พอจะเดาอะไรบางอย่างได้บ้าง

เมื่อมองไปที่ศีรษะที่เปื้อนเลือดและซากศพที่เน่าเปื่อยพวกนั้น ผู้คนทั่วทั้งเมืองต่างพากันหวาดกลัวและหวาดระแวง จนต้องพากับเลี่ยงประตูเมืองและไม่กล้าผ่านไปทางนั้น

หนึ่งเดือน สามเดือนผ่านไปก็ยังไม่มีข่าวคราวของหยุนถิงเลย

ใคร ๆ ก็รู้ว่าเกิดเรื่องขึ้นกับซื่อจื่อเฟย ส่วนจวินซื่อจื่อก็ป่วยหนัก นับตั้งแต่นั้นมาเขาเดินไม่ค่อยได้และไม่ได้ออกไปไหนมาไหนอีกเลย จวนซื่อจื่อก็ปิดประตูไม่ต้อนรับแขกและไม่เห็นคนที่นั่นอีกเลย

อดีตเจ้าแห้งสนามรบอย่างซวนอ๋องทรงละทิ้งทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับราชสำนัก ไปอาศัยอยู่สันโดษที่ด้านล่างหน้าผา แม้แต่ในฤดูหนาวในเดือนสิบสองยังไปว่ายน้ำที่ทะเลสาบด้านล่างหน้าผาซ้ำ ๆ หลายรอบ จนใคร ๆ ต่างก็คิดว่าเขากลายเป็นบ้าไปแล้ว

มีเพียงหมิงจิ่วซางเท่านั้นที่รู้ว่าโม่เหลิ่งเหยียนรู้สึกผิดต่อหยุนถิง และเขากำลังลงโทษตัวเองอยู่

ฮ่องเต้ไปหาจวินหย่วนโยวและโม่เหลิ่งเหยียนหลายครั้ง และพยายามเกลี้ยกล่อมพวกเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่พวกเขาทั้งสองคนก็ดื้อดึงไม่ยอมฟังในสิ่งที่พระองค์ทรงตรัสเลยสักน้อย

จวินหย่วนโยวเอาแต่ขลุกตัวอยู่ห้องทรงพระอักษรทั้งวัน เขาเอาแต่จ้องมองภาพเหมือนของหยุนถิงอย่างเหม่อลอย บางคราก็นั่งมองอยู่เช่นนั้นทั้งวัน และขาของเขาก็ไม่ดีขึ้นเลย

แม้ว่าโม่เหลิ่งเหยียนจะไปพักอาศัยอยู่ที่ใต้หน้าผา แต่ทุกสิ้นเดือนเขาจะไปที่จวนซื่อจื่อเพื่อไปตรวจดู เพราะนี่คือสิ่งที่หยุนถิงฝากฝังเขาไว้

แม้ว่าจวินหย่วนโยวจะไม่ต้องการพบเขา แต่ก็ไม่ได้สั่งให้คนขับไล่เขาออกไป ทั้งสองคนนั่งมองภาพเหมือนของหยุนถิง ดื่มสุราจนเมาหัวราน้ำ แต่วันรุ่งขึ้นก็กลับมาเฉยเมยเย็นชาใส่กันเช่นเดิม

หยุนซูกับหยุนหลีแวะไปเยี่ยมบ้างเป็นครั้งครา แต่ก็มีเพียงพ่อบ้านและพวกหลิงเฟิงเท่านั้นที่คอยต้อนรับ ยิ่งได้เห็นพี่เขยซื่อจื่อตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ หยุนหลีกับหยุนซูก็ทุกข์ใจมากเช่นกัน

ทางด้านหยุนเฉิงเซี่ยง นับตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้นกับหยุนถิง เขาก็ล้มป่วยจนต้องขอทูลเกล้าทูลกระหม่อมถวายให้ทรงพ้นจากตำแหน่ง และพักฟื้นรักษาตัวอยู่ที่เรือน

หยุนไห่เทียนนำทัพออกรบในสนามรบ หลายปีมานี้เขาแทบไม่ได้กลับมาอีกเลย ทว่ายังส่งจดหมายกลับมาทุกเดือน ทุกคราที่เขาไปสถานที่ใด เขาก็จะส่งคนไปซักถามเรื่องเกี่ยวหยุนถิง แต่สุดท้ายก็ไม่เคยพบนางเลย

แม้ว่าจะเกิดเรื่องขึ้นกับหยุนถิง แต่กิจการต่าง ๆ ของนางยังคงได้รับการดูแลจัดการอย่างดี โดยส่วนใหญ่จะเป็นฝีมือของจ้าวเม่ยเอ๋อร์และหลันซาน พวกนางพยายามดูแลกิจการอย่างขันแข็ง และเชื่อว่าวันหนึ่งหยุนถิงจะกลับมา

ปีต่อมา หลังจากหมิงจิ่วซางได้เกลี้ยกล่อมโม่เหลิ่งเหยียนมานานนับปี สุดท้ายเขาก็ยอมออกมาจากใต้หน้าผาแห่งนั้น และไม่มีใครรู้ว่าเขาไปที่ไหน

เพียงพริบตาเดียวก็กลับเข้าสู่ฤดูหนาวอีกครั้ง จวินหย่วนโยวสวมเสื้อคลุมขนจิ้งจอกนั่งอยู่ในศาลาในสวน จ้องมองต้นไหมในสวนอย่างเหม่อลอย

ที่นั่นเป็นที่ที่ถิงเอ๋อร์โปรดปรานเป็นที่สุด เมื่อก่อนนางชอบนั่งบนเก้าอี้ใต้ต้นอัลบิเซีย หลับตาและพักผ่อน

แม้ว่าจะไม่มีใครเชื่อว่าจะเกิดเรื่องขึ้นกับหยุนถิงจริง ๆ แต่หลังจากตามหามานานแรมปี ค้นหาไปทั่วทั้งสี่แคว้นแล้วแต่ก็ยังไม่พบ เช่นนั้นจึงทำให้ทุกคนค่อย ๆ ยอมรับมัน

มีเพียงจวินหย่วนโยวเท่านั้นที่ยังไม่เคยลดละการตามหา เขาไม่เชื่อว่าจะเกิดเรื่องขึ้นกับหยุนถิง และยังเชื่อว่านางต้องรอเขาอยู่ที่ไหนสักแห่ง

………………………

สองปีต่อมา เผ่าหนึ่งในซีชาน

เด็กชายตัวเล็ก ๆ ผิวชมพูระเรื่อกำลังนอนถือขวดนมพิงแขนของหัวหน้าเผ่าดื่มนมพลางขานเรียกพ่อ น้ำเสียงเด็กน้อยไร้เดียงสาทำให้เขาหัวเราะลั่นออกมาทันที

เมื่อนึกได้เช่นนั้น หยุนถิงก็ยิ่งปวดใจและทรมานใจ จนอยากจะบินกลับไปเสียตอนนี้เลย

แต่ตอนนี้นางมีลูกน้อยสองคน และอายุเพียงหนึ่งขวบเท่านั้น เสี่ยวเทียนเพิ่งจะเรียนรู้วิธีการเดิน เสี่ยวเหยียนยังเดินไม่เป็นเลยด้วยซ้ำ นางพาลูกสองคนเดินทางไปตามลำพังไม่สะดวก เพราะหากประสบอันตราย หยุนถิงคงไม่สามารถดูแลพวกเขาทุกคนได้ ฉะนั้นนางจึงทำได้เพียงรอซื่อจื่อมารับนางกลับไป

ป้าซางดูแลเรื่องอาหารของทุกคน เมื่อเห็นหยุนถิงเดินมาหาก็รีบเอ่ยถามอย่างกระตือรือร้น “ป้าจัดการเอง เมื่อครู่นี้เพิ่งจะต้มนมแพะไป ไม่ร้อนไม่เย็นกำลังพอดี”

หยุนถิงยื่นขวดนมให้ “ขอบใจป้าซาง”

“กับป้าจะเกรงใจทำไม หากไม่ใช้เพราะเจ้าช่วยจาหลี่น้อยของพวกเราไว้ เกรงว่าเขาคงไม่มีชีวิตรอดมาถึงตอนนี้” ป้าซางกล่าวขอบคุณ

เมื่อสองปีก่อน จู่ ๆ จาหลี่ก็ล้มป่วยด้วยโรคประหลาด อาเจียน และท้องร่วง แพทย์ประจำเผ่าไม่สามารถรักษาเขาได้ ฮูเอ๋อเลี่ยพาเขาไปที่หมู่บ้านและเมืองใกล้เคียงเพื่อไปพบแพทย์หลายคน แต่ก็ไม่เป็นผล

และเป็นหยุนถิงที่เพิ่งจะคลอดลูกได้ไม่นาน และกำลังอยู่ไฟช่วยฝังเข็มรักษาเขาจนหายดี

แม้ว่าตอนนั้นนางจะจำไม่ได้ว่าตัวเองเป็นใคร แต่นางกลับไม่ลืมทักษะวิชาการแพทย์ของนาง นางช่วยฝังเข็มให้จาหลี่น้อยสองสามหน พร้อมสั่งยารักษาเขา จาหลี่น้อยกินไปเพียงไม่กี่วันก็ดีขึ้น

ป้าซางซาบซึ้งใจหยุนถิงอย่างมาก และคอยช่วยนางเลี้ยงดูลูกน้อย ต้มน้ำนม ยิ่งยามใดที่หยุนถิงต้องการความช่วยเหลือ ป้าซางก็กระตือรือร้นมาก

เพราะนางก็ดูแลลูก ๆ เพียงลำพังเช่นกัน ฉะนั้นจึงรู้ถึงความลำบากของหยุนถิง แค่ลูกคนเดียวยังรับมือแทบไม่ไหว แล้วยิ่งหยุนถิงที่มีลูกถึงสองคนยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงเลย

คนในเผ่าก็ชอบหยุนถิงเช่นกัน ตอนนี้มีคนป่วยปวดหัวตัวร้อนแทบไม่มีใครไปหาท่านหมอแล้ว แต่มาหาหยุนถิงแทน พร้อมช่วยดูลูกน้อยทั้งสองคน

จวินเสี่ยวเทียนกับจวินเสี่ยวเหยียนหน้าตาน่ารักน่าชัง ทุกคนในเผ่าต่างชื่นชอบเด็กน้อยทั้งสองคนมาก กระทั่งอุ้มพวกเขาไปเที่ยวเล่นจนทั่ว เผ่านี้มีพื้นที่กว้างใหญ่ ผู้คนก็เรียบง่ายใจดี เช่นนั้นหยุนถิงจึงไม่เป็นห่วงกังวล