จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 635

เมื่อนึกถึงสองปีนี้ตัวเองไม่ได้อยู่เคียงข้างถิงเอ๋อร์ และไม่ได้ดูแลลูกเลย ในใจของจวินหย่วนโยวก็เต็มไปด้วยความโทษตัวเองและรู้สึกผิดยิ่งนัก

เขาสาบานในใจว่า เขาต้องดีกับถิงเอ๋อร์และลูกให้มากกว่านี้หลายเท่า ชดใช้พวกเขาดีๆ

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ จวินหย่วนโยวก็ไปจับขาของตัวเองอย่างไม่รู้ตัว ถิงเอ๋อร์กับลูกต่างก็หาเจอแล้ว ทำไมขาของเขายังไม่มีความรู้สึกใดๆ

ก่อนหน้านี้หลังได้รับจดหมายของถิงเอ๋อร์ จวินหย่วนโยวก็ตื่นเต้นจนลุกขึ้นยืนใดแท้ๆ ทำไมตอนนี้ถึงขยับไม่ได้ ความรีบร้อนและความกังวลที่จวินหย่วนโยวไม่เคยมีมาก่อน

เขาไม่อยากเป็นเช่นนี้ตลอดไป มิฉะนั้นไม่ต้องบอกว่าจะปกป้องถิงเอ๋อร์กับลูกๆเลย แถมยังอาจกลายเป็นภาระของพวกเขาด้วย

ตลอดทั้งคืน จวินหย่วนโยวพลิกตัวไปมาโดยนอนไม่หลับ

เช้าวันต่อมา หยุนถิงตื่นขึ้นและเห็นลูกทั้งสองนอนอยู่ข้างจวินหย่วนโยว ซึ่งนอนหลับอยู่ข้างเขาอย่างคนละข้าง หยุนถิงรู้สึกปลื้มใจยิ่งนัก

เมื่อมองไปที่จวินหย่วนโยว เขากลับลืมตาไว้

“ท่านพี่ เมื่อคืนท่านไม่นอนหรือ เด็กสองคนนอนไม่นิ่ง รบกวนโดนท่านหรือ” หยุนถิงพูดอย่างเอ็นดู

"ไม่ พวกเขาเด็กดีมาก ข้านอนไม่หลับเอง ถิงเอ๋อร์เจ้าช่วยข้าดูขาหน่อย ก่อนหน้านี้ต่อได้รับจดหมายของเจ้าข้าเคยยืนขึ้นมาได้ แต่ตอนนี้กลับ------" เสียงของจวินหย่วนโยวมีความเศร้าเพิ่มขึ้นเล็กน้อย

“อย่ากังวลไปเลย มีข้าอยู่ขาของท่านจะต้องดีขึ้นแน่นอน ทั้งหมดล้วนเป็นเพราะข้าท่านถึงได้เคลื่อนไหวไม่สะดวก สองปีนี้ลำบากท่านแล้ว” หยุนถิงเข้ามาใกล้ ช่วยจวินหย่วนโยวตรวจดู

นางตรวจดูก่อน จากนั้นก็จับชีพจร และนำเครื่องมือออกมาจากมิติแล้วตรวจสอบอย่างละเอียด หลังจากตรวจไปสองครั้งหยุนถิงก็กล่าวว่า "ซื่อจื่อ ขาของท่านไม่มีปัญหาใดๆเลย เห็นได้ชัดว่าสองปีนี้ดูแลรักษาได้ดีมาก แถมยังนวดอยู่บ่อยๆ กล้ามเนื้อของขาก็ปกติดี กล่าวได้เพียงอย่างเดียวก็คือเป็นไข้ใจ”

"แต่ข้าเจอเจ้ากับลูกแล้ว ทำไมยังไม่หายดีละ？" จวินหย่วนโยวรีบร้อนเล็กน้อย

"ก่อนหน้านี้ท่านเศร้าโศกเสียใจเกินไป ความเจ็บปวดรวดร้าวใจแทบอยากจะตายให้รู้แล้วรู้รอดไปนั้นถึงได้ไปสะสมไว้ที่ขา ตอนนี้อยากจะกลับมาเป็นปกติจะรีบร้อนไม่ได้ ข้าไปปรึกษาหารือกับท่านลั่วก่อน" หยุนถิงตอบ

"เจ้าไปเถอะ"

"อืม" หยุนถิงลุกขึ้นและสวมเสื้อคลุม และไปหาท่านลั่วทันที

ท่านลั่วอายุมากแล้ว นอนน้อย ก็เพิ่งตื่นพอดี กำลังเล่นกับลูกแกะตัวน้อยอยู่ เมื่อเห็นหยุนถิงมา

“นังหนู เช้าขนาดนี้เจ้าไม่นอนกับเจ้าหนูจวินนานหน่อยหรือ ตื่นมาทำอะไร？”

"ข้ามาถามท่านว่า ตอนนี้ขาของซื่อจื่อเป็นยังไงกันแน่？" หยุนถิงตอบกลับ

สีหน้าของท่านลั่วตึงเครียดเล็กน้อย"เจ้าตรวจดูแล้วสินะ นั่นเป็นไข้ใจ มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่รักษาได้ ข้าดูแลรักษามาให้เขาไปสองปีแล้วแต่ก็ยังไม่มีความรู้สึกใดๆ"

แต่เขาเห็นข้ากับลูกแล้ว ขาก็ยังไม่มีความรู้สึกเหมือนเดิม ควรทำอย่างไรดี" หยุนถิงถอนหายใจ

"วิธีที่ควรคิดข้าต่างก็คิดหมดแล้ว มิฉะนั้นเจ้าคิดว่าตลอดสองปีที่ผ่านมานี้ข้าว่างมากเลยหรือ ข้านะยังตั้งตารอเจ้าอยู่เลย" ท่านลั่วมองดูอย่างสงสัย

นังหนูนี้รอดจากเหตุการณ์ที่เลวร้ายได้ ในอนาคตต้องโชคดีอย่างแน่นอน นางมักสร้างปาฏิหาริย์ บางทีอาจจะทำได้ก็ได้

หยุนถิงขมวดคิ้วและคิดอยู่ครู่หนึ่ง"ท่านลั่ว ข้าคิดได้วิธีหนึ่งจริง แต่มันอันตรายหน่อย"

"เล่ามาฟังดู" ท่านลั่วมองอย่างดีใจ และหลังจากได้ยินวิธีการของหยุนถิง ก็อดไม่ได้ที่จะยกนิ้วให้นาง

“เจ้านะให้ยยาตรงกับโรคจริงๆเลย ต้องบันยะบันยังให้ดีละ”

"ไว้ใจได้!" หยุนถิงกล่าว และตรงไปที่กระโจมของเหอหลี่เก๋อ

เมื่อเหอหลี่เก๋อเห็นหยุนถิง ก็ตกใจจนหน้าซีด"เจ้าคิดจะกลับคำ อยากฆ่าข้าทิ้งสินะ ข้าคุกเข่าขอโทษเจ้าแล้ว เจ้ายังจะให้ข้าทำอย่างไงอีก？"

หยุนถิงยิ้มจางๆ "ครั้งนี้ข้ามาก็เพื่อขอให้เจ้าช่วยข้า เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็ผ่านไปแล้ว ในเมื่อข้าบอกว่าปล่อยเจ้าไป ก็จะไม่สอบถามต้นตออีก"

เหอหลี่เก๋อทำหน้าตกตะลึง"ข้าสามารถช่วยไรเจ้าได้？"

และแล้ว จวินเสี่ยวเทียนที่ยังร้องไห้ไม่หยุดนั้นก็ไม่ร้องในทันทีเลย ทำตาโตและหันมองมา"เอา"

"ได้ ให้เจ้า" จวินหย่วนโยวยื่นตั๊กแตนตัวน้องที่ถัดไว้ให้เขา

“ท่านพ่อ เอา!” จวินเสี่ยวเหยียนก็บอกว่าจะเอา

จวินหย่วนโยวหยิบของเล่นทั้งหมดที่อยู่ข้างๆมา"เสี่ยวเหยียนชอบเล่นอันไหนเล่นเองเลย" พูดอย่างนั้น ก็รีบใส่เสื้อให้เสี่ยวเทียน

เมื่อจวินเสี่ยวเหยียนเห็นของเล่นพวกนั้น ก็หยุดร้องไห้และหยิบมาเล่นทันที

เหอหลี่เก๋อรีบพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว อุ้มจวินเสี่ยวเหยียนที่อยู่ใกล้นางที่สุดขึ้นมาพร้อมกับผ้าห่ม

“ท่านพ่อ!” จวินเสี่ยวเหยียนตะโกน

จวินหย่วนโยวมัวแต่ใส่เสื้อให้เสี่ยวเทียน เมื่อได้ยินการเคลื่อนไหวข้างหลัง สีหน้าก็เย็นชาลงทันที"วางเสี่ยวเหยียนลง!"

“ข้าไม่วาง คนที่ข้าเกลียดที่สุดก็คือจี๋ญ่า ลูกของนาง ข้าก็ยิ่งไม่ปล่อยไว้อย่างแน่นอน อย่าคิดว่าเมื่อคืนพวกเจ้าปล่อยข้าไป ข้าก็จะซาบซึ้งพวกเจ้า จี๋ญ่าถูกข้าตีหมดสติแล้วทิ้งไว้ที่หลังเขาแล้ว ยามนี้คาดว่าหมาป่าคงมาแล้ว เด็กบ้านี้น่าเกลียดเหมือนแม่นางเลย พวกเจ้าไปเป็นอาหารหมาป่าด้วยกันเถอะ!" หลังเหอหลี่เก๋อพูดจบ ยังไม่ทันรอจวินหย่วนโยวได้สติ ก็อุ้มจวินเสี่ยวเหยียนไว้แล้วหันหลังวิ่งหนีไป

“น้อง น้อง!” จวินเสี่ยวเทียนตะโกน

สีหน้าของจวินหย่วนโยวเย็นยิ่งนัก และจะออกมืออย่างสัญชาตญาณ แต่ว่าเหอหลี่เก๋ออุ้มเสี่ยวเหยียนไว้ หากว่าเขาออกมือจริง เกรงว่าเสี่ยวเหยียนก็จะได้รับบาดเจ็บ

“หลงยี，หลิงเฟิง รั่วจิ่ง รีบมา！”จวินหย่วนโยวตะโกล

"หลงยี หลิงเฟิง รั่วจิ่ง มาเร็ว!" จวินหย่วนโยวตะโกน

แต่นอกกระโจมกลับไม่มีคนแม้แต่คนเดียว จวินหย่วนโยวขมวดคิ้ว สามคนนี้เป็นอะไรไป ทำไมไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆเลย

เมื่อเห็นดูเหอหลี่เก๋อที่วิ่งหนีไปมากกว่าสิบเมตรแล้ว จวินหย่วนโยวก็โกรธแค้นยิ่งนัก เขาจะให้นางทำร้ายลูกสาวของตัวเองอีกไม่ได้