จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 636

รั่วจิ่งที่อยู่ในนอกกระโจมนั้นได้ยินซื่อจื่อตะโกนก็ตกใจจนสะดุ้ง"หลิงเฟิง พวกข้าแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน ไม่ไปสนความเป็นความตายของจวิ้นจู้น้อยจะดีหรือ ซื่อจื่อจะถลกหนังพวกข้าทั้งเป็นหรือไม่?"

“แน่นอนอยู่แล้ว แต่ซื่อจื่อเฟยสั่งไว้ว่าห้ามขึ้นหน้า ยิ่งห้ามช่วย นางกำลังรักษาขาของซื่อจื่อ หากเจ้าผลีผลามไปทำแผนการของซื่อจื่อเฟยพัง ทำให้ซื่อจื่อทั้งชีวิตนี้ก็ไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้ ก็สุขใจแล้วหรือ?” หลิงเฟิงถามกลับ

“แน่นอนว่าก็ไม่สุขใจอยู่แล้ว” รั่วจิ่งแบะปาก

“งั้นก็หุบปาก และดูจวิ้นจู้น้อยไว้ให้ดี อย่าให้นางเป็นอะไรไป” หลิงเฟิงกำชับ

"ได้เลย"

สีหน้าของหลงยีตึงเครียด และได้บินไปที่ไม่ไกลนั้นแล้วแอบติดตามเหอหลี่เก๋อไว้อย่างลับๆ หากนางกล้าทำอะไรกับจวิ้นจู้น้อย หลงยีจะออกมือคนแรกอย่างแน่นอน

หยุนถิงและฮูเอ๋อเลี่ยที่อยู่ไม่ไกลก็จ้องด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง"จี๋ญ่า วิธีนี้ใช้ได้หรือ？"

“ไม่รู้สิ ข้าก็พนันอยู่เหมือนกัน” หัวใจของหยุนถิงตึงเครียดขึ้น

นางเป็นห่วงความปลอดภัยของเสี่ยวเหยียน และยิ่งเป็นห่วงขาของท่านพี่ หากไม่ใช่วิธีที่อันตรายเช่นนี้ เกรงว่าขอของท่านพี่คงไม่หายดีขึ้นอย่างง่ายๆแน่นอน

จู่ๆจวินหย่วนโยวที่อยู่ในกระโจมก็ตื่นตระหนก มองดูลูกสาวที่ถูกเหอหลี่เก๋ออุ้มห่างออกไปเรื่อยๆ ส่วนหลิงเฟิงและคนอื่นๆก็ไม่มีใครมาเลย ออร่ารอบกายของจวินหย่วนโยวก็เย็นยะเยือกยิ่งนัก

เขาผิดต่อถิงเอ๋อร์แล้ว ผ่านไปสองปีถึงหานางเจอ และยิ่งรู้สึกผิดต่อลูกๆ ที่ไม่ได้อยู่เคียงข้างพวกเขาในตลอดสองปีนี้

ในขณะนี้ จวินหย่วนโยวเฝ้าดูลูกสาวเกิดเรื่องอย่างช่วยอะไรไม่ได้ เขาจะไม่ยอมอย่างแน่นอน ในขณะนี้จวินหย่วนโยวไม่มีเวลามาคิดมาก อุ้มจวินเสี่ยวเทียนขึ้นมาโดยสัญชาตญาณและไล่ตามไป

“ท่านพ่อ ท่านพ่อ น้อง!” จวินเสี่ยวเทียนตะโกน

“อย่ากังวล พ่อจะช่วยน้องกลับมาอย่างแน่นอน” เมื่อจวินหย่วนโยวพูดแบบนี้ ก็ได้ไล่ตามออกไปแล้ว

เขาเองรู้สึกได้เองว่าขาหายดีแล้ว ก็ตกตะลึงยิ่งนัก เพียงแต่ว่าไม่มีเวลามาคิด จวินหย่วนโยวเพียงแค่อยากช่วยลูกสาวให้กลับมาได้อย่างเร็วที่สุด

"หลิงเฟิงเจ้าเห็นหรือยัง ซื่อจื่อเดินได้จริงแล้ว แถมยังวิ่งได้ด้วย ซื่อจื่อเฟยช่างมีวิธีจริงๆเลย" รั่วจิ่งพูดอย่างตื่นเต้น

“ข้าเห็นแล้ว” หลิงเฟิงรู้สึกปลื้มใจ ในที่สุดซื่อจื่อก็เดินได้สักที

รั่วจิ่งรู้สึกตื่นเต้นมาก เพียงแต่ว่าเขายังไม่ทันได้ไปไล่ตาม ก็เห็นเหอหลี่เก๋อถูกอะไรบางอย่างสะดุดจนล้มลง คนทั้งคนล้มลงกับพื้น และจวินเสี่ยวเหยียนที่นางอุ้มอยู่ก็บินออกไปในทันที

ทีนี้ทุกคนต่างก็ตื่นตระหนก สีหน้าของจวินหย่วนโยวตึงเครียด และเร่งความเร็วมากยิ่งขึ้น หยุนถิงรีบวิ่งไปทันที และหลงยีก็บินมาแล้ว

เงาสีดำหนึ่งผ่านไปเร็วราวกับสายฟ้า บินมาเร็วกว่าพวกเขา และรับจวินเสี่ยวเหยียนไว้

สีหน้าของหยุนถิงก็จริงจังขึ้นในทันที"ซื่อจื่อ รีบช่วยเสี่ยวเหยียน!"

นี่ไม่ใช่คนที่เขาจัดเตรียมเอาไว้ ทำไมจู่ๆถึงได้มีคนชุดดำปรากฏตัวขึ้นได้

หลงยีก็ตกใจเช่นกัน และบินไปทันที

ใจทั้งดวงของจวินหย่วนโยวอกสั่นขวัญแขวนยิ่งนัก กังวลมาก จึงใช้วิชาตัวเบาบินไป ความเร็วนั้นเร็วจนหยุนถิงตาลายไปหมด

คนชุดดำอุ้มจวินเสี่ยวเหยียนไว้ยังไม่ทันวิ่งออกไปกี่เมตร จวินหย่วนโยวก็รีบบินไป และโจรตีใส่คนชุดคำทันที

“ท่านพ่อ ท่านพ่อ!” จวินเสี่ยวเหยียนตะโกนและร้องไห้ในทันที

เสียงร้องนี้ยิ่งทำให้จวินหย่วนโยวตื่นเต้น กังวลมากขึ้น การโจรตีก็ยิ่งเร็วขึ้น แต่ก็ตั้งใจหลบไม่ให้โดนจวินเสี่ยวเหยียน กลัวว่าจะทำร้ายโดนนาง

จากนั้นหยุนถิงก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อนึกถึงการโจรตีที่โหดเหี้ยมนั้นของซื่อจื่อ นางดูแล้วยังรู้สึกน่ากลัวเลย แล้วจะนับประสาอะไรกับหมิงจิ่วซางที่ต่อสู้กับเขาละ

“ที่แท้อย่างงี้นี่เอง แต่ว่าเจ้าทำให้ลูกสาวข้าตกใจกลัวจนร้องไห้ งั้นข้าก็ไม่ขอบคุณเจ้าแล้ว!” หยุนถิงทำเสียงเชอะ

หมิงจิ่วซางแบะปาก"ก็ได้ นังหนูน้อยนี้ร้องไห้เสียงดังยิ่งนัก รำคาญมากเลย ในเมื่อจวินหย่วนโยวก็ลุกขึ้นได้แล้ว เช่นนั้นภารกิจของข้าก็เสร็จสิ้นแล้ว"

หยุนถิงรู้สึกสะเทือนใจ รู้ว่าเขาทำเช่นนี้ก็เพื่อจวินหย่วนโยว จึงหยิบภาพวาดหนึ่งออกมาจากกระเป๋าโดยตรง"ข้าเพิ่งวาดในเมื่อคืนนี้ เดิมทีข้าคิดจะส่งให้ท่านพี่ แต่ส่งให้เจ้าละกัน"

ดวงตาทั้งสองของหมิงจิ่วซางสว่างทันที และรีบรับมาอย่างเร็ว ใส่ไว้ที่หน้าอกโดยไม่ได้มอง"มีน้ำใจมากจริงๆเลย เรื่องแค่นี้ไม่เป็นไร ต่อไปข้าเรียกปุ๊บมาปั๊บ อย่าได้เกรงใจกับข้าเลย"

จวินหย่วนโยวยังไม่ทันเอ่ยปาก หมิงจิ่วซางก็หายตัวไปแล้ว

"พวกเจ้าควรอธิบายกับข้าหน่อยหรือไม่!" สายตาที่เย็นชาของจวินหย่วนโยวมองมา

รั่วจิ่งตกใจกลัว และรีบวิ่งไปหลบหลังหยุนถิง"ซื่อจื่อ พวกข้าไม่ได้ตั้งใจ ทำไปก็เพื่อข้าของท่านไม่ใช่หรือ ซื่อจื่อได้โปรดออมมือด้วย"

หลิงเฟิงทำหน้ารู้สึกผิด"ข้าขอโทษซื่อจื่อ เพื่อขาของท่านพวกข้าทำได้เพียงร่วมมือกับซื่อจื่อเฟย"

“โปรดซื่อจื่อลงโทษด้วย!” หลงยีกล่าว

เมื่อครู่ซื่อจื่อต่อสู้กับหมิงจิ่วซาง หลงยีก็ดูออกแล้วว่าเป็นหมิงจิ่วซาง ดังนั้นจึงไม่ได้ออกมือช่วยอย่างทันท่วงที เพียงเพื่ออยากให้ขาของซื่อจื่อหายดีได้เร็วขึ้นตอนปกป้องจวิ้นจู้น้อยโดยไม่รู้ตัว

หยุนถิงยิ้มอย่างประจบสอพลอ"ท่านพี่ ท่านอย่าโทษพวกเขาเลย จะโทษก็โทษข้าเถอะ ข้าเป็นคนให้พวกเขาทำแบบนี้เอง ข้ากับท่านลั่วปรึกษากันแล้วว่าท่านเป็นไข้ใจ ทำได้เพียงต้องใช้วิธีที่โหดร้ายหน่อย ดังนั้นจึงได้ทำเช่นนี้!"

จวินหย่วนโยวเองก็เข้าใจดี หยุนถิงอยากช่วยตัวเองรักษาขา"เจ้าโง่ ข้าจะโทษเจ้าได้อย่างไร ขาของข้าหายดีแล้วจริง เพียงแต่ว่าคราวหน้าอย่าเอาลูกมาเสี่ยงอีกละ!"