จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 863

เย้นสี่ดีใจเป็นอย่างมาก คุกเข่าลงบนพื้น "ขอบพระทัยเหนียงเหนียง บ่าวจะซื่อสัตย์จงรักภักดีต่อเหนียงเหนียง"

ฮองเฮาเป็นคนบอกให้นางทำเช่นนี้เอง เมื่อครู่จูเอ๋อร์ถูกทรมานจนตัวเต็มไปด้วยคราบเลือด เย้นสี่ตกใจกลัวแทบตาย แน่นอนว่าก็ไม่กล้าไม่ซื่อสัตย์

ฮองเฮาพอใจเป็นอย่างมาก "ตราบใดที่เจ้าภักดีต่อข้า ข้าจะไม่ให้ปฏิบัติต่อเจ้าอย่างขาดความยุติธรรมแน่นอน"

"เพคะ!"

“เหนียงเหนียง สาวรับใช้ของจวนเฉินอ๋องขอเข้าพบ!” องครักษ์คนหนึ่งพาสาวรับใช้คนหนึ่งเข้ามา และทำความเคารพให้อย่างเคารพ

“ถวายบังคมฮองเฮาเหนียงเหนียง เฉินอ๋องให้บ่าวนำผลิตภัณฑ์บำรุงผิวมาให้ท่าน ของเหล่านี้สตรีมีครรภ์ก็สามารถใช้ได้” สาวรับใช้รีบยื่นกล่องในมือมา

ผู้หญิงคนไหนไม่รักงาม ฮองเฮาก็เช่นกัน ตอนนี้นางตั้งครรภ์ ชาด แป้งน้ำล้วนไม่สามารถใช้ได้ แน่นอนว่าก็ต้องจำเป็นอยู่แล้ว

“เฉินอ๋องมีใจแล้ว เจ้าส่งไปที่ห้องบรรทมให้ข้าเถอะ” ฮองเฮากล่าว

"เพคะ!"

สาวรับใช้ตามฮองเฮาไปที่ห้องบรรทม ฮองเฮาพึ่งเข้าห้องก็คลื่นไส้ทันที "เย้นสี่เจ้าไปเอาลูกพลัมที่ห้องพระเครื่องต้นให้ข้า เอาที่สดใหม่ที่สุด คนอื่นข้าไม่ไว้ใจ!"

"เพคะ!" เย้นสี่ไปทำทันที

ในห้องเหลือเพียงฮองเฮากับสาวรับใช้ สาวรับใช้ไม่ได้ขี้ขลาดขี้กลัวเหมือนเมื่อครู่อีกต่อไป นำกล่องในมือวางไว้บนโต๊ะข้างๆ

“เหนียงเหนียง เกิดอะไรขึ้นกันแน่？” หยุนถิงฟื้นเสียงตัวเองแล้วถาม

“จูเอ๋อร์วางยาพิษให้ข้า ใช้ลูกของข้ามาขู่ข้า ให้ข้าวางยาพิษคิดร้ายเจ้า ดังนั้นข้าจึงเลือกขนมทรงเมฆที่เจ้าไม่กิน ตอนนี้นางถูกข้าจับไปลงโทษในคุกใต้ดินแล้ว ทว่าไม่ว่าจะบีบบังคับอย่างไรก็ไม่ยอมพูดผู้บงการอยู่เบื้องหลังออกมา" ฮองเฮาเล่าเรื่องทั้งหมดออกมา

หยุนถิงขมวดคิ้ว "เหนียงเหนียง เอามือให้ข้าเร็ว ข้าจับชีพจรให้ท่านดู!"

ฮองเฮาเหยียดแขนออกทันที หยุนถิงจับชีพจรให้นาง สีหน้าก็ค่อยๆจริงจังขึ้น

“เป็นอย่างไรบ้าง ลูกของข้ายังมีโอกาสรอดหรือไม่？” ฮองเฮาอกสั่นขวัญแขวน

"แม้ว่าพิษนี้จะค่อนข้างรับมือยาก แต่พิษแพร่กระจายได้ช้าๆ โชคดีที่ถูกพิษไปได้ไม่นาน สามารถถอนพิษได้ ไว้ใจเถอะ มีข้าอยู่ไม่ให้ท่านกับลูกเป็นอะไรไปอย่างแน่นอน!" หยุนถิงตอบ

ฮองเฮาตื่นเต้นขอบตาแดง และเอื้อมมือไปจับมือหยุนถิงโดยไม่รู้ตัว "หยุนถิง ขอบคุณเจ้า ขอบคุณเจ้า เจ้าเป็นผู้มีพระคุณของข้ากับลูก"

"เหนียงเหนียงเกรงใจเกินไปแล้ว" หยุนถิงเอายาถอนพิษมาให้ฮองเฮากินลงไป และทำการฝังเข็มให้นาง

ประมาณครึ่งชั่วยาม หยุนถิงจึงค่อยเก็บเข็มเงิน "อีกสามวันข้าจะมาทำการฝังเข็มให้ท่าน และอีกสามครั้งก็จะสามารถถอนพิษได้หมดแล้ว

เหตุผลที่หลายปีท่านก็ไม่ตั้งครรภ์ ก็เป็นเพราะมดลูกเย็น ข้าจะเอาถุงยาแช่เท้าไว้ให้ท่าน ในแต่ละครั้งอย่าใช้เวลานานเกินไป มีผลดีต่อการขับเรื่องมดลูกเย็น"

“ขอบคุณมากหยุนถิง ข้าฟังเจ้าหมดเลย” ฮองเฮารู้สึกซาบซึ้งยิ่งนัก

หยุนถิงวางถุงยาและยาถอนพิษไว้ อธิบายการใช้ทีละอย่าง ฮองเฮาก็จดไว้อย่างละเอียดและตั้งใจ

หลังจากทำสิ่งนี้เสร็จ หยุนถิงก็พูดว่า "ข้าอยากพบสาวรับใช้ที่วางยาพิษให้ท่าน"

"ได้ ข้าพาเจ้าไป" ฮองเฮาพาหยุนถิงไปที่คุกใต้ดินด้วยตนเอง

ในขณะนี้ ทั่วทั้งร่างกายของจูเอ๋อร์ไม่มีที่ไหนดีเลย เลือดเนื้อเละไปหมด น่าสังเวชยิ่งนัก เสื้อผ้าเต็มไปด้วยเลือด คนทั้งคนเหมือนกำลังจะตาย

ทันทีที่ผู้เฝ้าพิทักษ์เห็นฮองเฮาเหนียงเหนียงเสด็จมา ก็ทำความเคารพทันที "ถวายบังคมเหนียงเหนียง!"

“นางสารภาพหรือยัง？” ฮองเฮาถามอย่างเย็นชา

“ทูลเหนียงเหนียง นางดื้อรั้นยิ่งนัก ไม่ยอมสารภาพเลยพ่ะย่ะค่ะ!” ผู้เฝ้าพิทักษ์ตอบ

หยุนถิงเห็นจูเอ๋อร์บาดเจ็บสาหัสเช่นนี้ ก็ยังไม่ยอมสารภาพก็รู้ว่านางเป็นคนที่รับมือได้ยาก จึงหยิบยาสารภาพความจริงออกมาเม็ดหนึ่ง เดินไปแล้วยัดเข้าปากนางโดยตรง

แต่เดิมหยุนถิงที่ไม่แยแส ทันใดนั้นสีหน้าก็เคร่งขรึมและเย็นชาลงทันที ดวงตาแสนสวยเคร่งขรึม

ลูกคือต่อมโมโหของนาง และยิ่งเป็นขีดจำกัดของนาง หากเป็นเพียงการลอบสังหารทั่วไป ก็ไม่อยู่ในตานางอยู่แล้ว แต่หากพวกเขาคิดอุบายกับลูกๆ เช่นนั้นก็จะปล่อยให้เซียวหลันมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้

ว่ากันว่าเลี้ยงลูกเสือลูกจระเข้ ตัดรากไม่ถอนโคน ยามฤดูใบไม้ผลิพัดมามันก็จะงอกใหม่อีกครั้ง

“เหนียงเหนียง นางก็เหลือไว้ให้ท่านแล้ว ข้ากลับไปก่อนแล้ว” หยุนถิงกล่าวโดยตรง

“ได้” ฮองเฮารู้ดีว่านางใส่ใจกับลูกทั้งสองมากเพียงใด จึงรู้ทัน

หยุนถิงออกจากวัง ก็หยิบลูกศรธนูขนาดเล็กหนึ่งอันออกมาจากแขนเสื้อ และยิงไปยังบนฟ้า จากนั้นก็นั่งรถม้าแล้วกลับไปที่จวนซื่อจื่อ

เมืองหลวงแห่งต้าเยียน เมื่อเห็นลูกศรธนูขนาดเล็กกองกำลังทั้งหมดก็ตรงไปที่จวนซื่อจื่อทันที

กองทัพขนหงส์ องครักษ์เงามังกร องครักษ์ลับ กองทัพเลือดเหล็ก-------วรยุทธและกองกำลังทั้งหมดที่หยุนถิงสะสมไว้ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้ล้วนมาหมดเลย

ลานขนาดใหญ่เต็มไปด้วยผู้คน องครักษ์เงามังกรที่หมอบอยู่บนกำแพงก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงเมื่อเห็นฉากนี้

"โอ้พระเจ้า ในเวลาเพียงไม่กี่ปี กองกำลังที่ซื่อจื่อเฟยสะสมไว้ก็จะเยอะกว่าซื่อจื่อแล้ว เก่งยิ่งนัก!" รั่วจิ่งนับถือยิ่งนัก

ซูหลินกลอกตาใส่เขา "ทั้งหมดพวกนี้ล้วนเป็นวรยุทธและกองกำลัง กลุ่มธุรกิจเหล่านั้นยังไม่มาเลย"

รั่วจิ่งตกตะลึงทันที "ซื่อจื่อเฟย ขอประจบสอพลอพึ่งด้วยคน!"

ทันทีที่พูดจบ รั่วจิ่งก็รู้สึกสายตาที่เย็นชาหนึ่งกำลังจ้องมองหลังหัวของตัวเอง ก็รู้สึกหวาดหวั่นพรั่นพรึงขึ้นทันที ไม่ต้องหันหัวกลับไปก็รู้ว่าเป็นซื่อจื่อ

"ซื่อจื่อ ข้าแค่นับถือซื่อจื่อเฟย พูดไปงั้นๆ เป็นเพราะปากนี้ของข้าที่พูดอะไรที่ไม่ควรพูดออกไป" รั่วจิ่งยอมรับผิดทันที และยังยื่นมือไปตบปากตัวเอง

จวินหย่วนโยวจึงค่อยถอนสายตาออก และหันมองหยุนถิง