จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 955

หยุนถิงหันมองหยุนซู พลางปลอบว่า “ซูเอ๋อร์เจ้าวางใจเถอะ เจ้าเป็นน้องสาวแท้ๆของข้า ข้าไม่มีวันให้เจ้าต้องทุกข์ยากใดๆแน่!”

หยุนซูซาบซึ้งยิ่งนัก “พี่หญิงใหญ่ ข้าไม่ทุกข์ยากดอก ซูนฟั่งดีต่อข้ามาก”

“งั้นก็ดี” หยุนถิงพูดจบ หันไปมองหยุนเฉิงเซี่ยง “ท่านพ่อ ข้ายังมีธุระ ข้าไปก่อนนะ”

“เจ้าไปเถอะ ไม่ต้องเป็นห่วงทางบ้านนะ” หยุนเฉิงเซี่ยงบอก

“ได้” หยุนถิงหมุนตัวจากไป จวินหย่วนโยวตามไปเช่นกัน

“ท่านพ่อ หมอหลอกลวงผู้นี้จะจัดการอย่างไรดี?” หยุนซูหันหาท่านหมอที่ยังคุกเข่าที่พื้น

“ยังต้องถามอีกรึ ฟันคอไปเลย หากมิใช่เขาเสนอความคิดทุเรศนี้ ฮูหยินจูเก่อนั่นจะกล้ากระทำการชั่วช้าเช่นนี้รึ คนเลวชั่วช้าเหมือนกันเช่นนี้ สมควรตาย” หยุนหลีพูดพลางยกกระบี่ยาวของตนพุ่งเข้าไป

“คุณหนูสี่ไว้ชีวิตด้วย ไว้---“ ท่านหมอขอร้องไปได้ครึ่งหนึ่ง สุดท้ายเป็นลมสลบไปเลย

“หมอหลวงลวงเช่นนี้เก็บไว้ก็มีแต่จะไปทำร้ายคนอื่น ส่งเขาไปที่เรือนนอกในชนบท ห้ามมิให้เขาออกมาอีกตลอดชีวิต!” หยุนเฉิงเซี่ยงแค่นเสียงเย็น

“ขอรับ!” พ่อบ้านรีบให้คนหามท่านหมอออกไป

อีกด้านหนึ่ง บนรถม้า

หยุนถิงหันมองจวินหย่วนโยว “ท่านพี่ ข้าจะเข้าวัง!”

“ข้าไปเป็นเพื่อนเจ้า!” จวินหย่วนโยวบอก

เขาเข้าใจหยุนถิงที่สุด รู้ว่าหยุนถิงให้ความสำคัญกับครอบครัวที่สุด ดังนั้นจวินหย่วนโยวจึงไม่ได้ถามอะไรมาก และไม่ได้พูดอะไรมาก ขอเพียงเป็นสิ่งที่นางอยากทำ จวินหย่วนโยวจะคอยอยู่เป็นเพื่อนทั้งสิ้น

รถม้าแล่นไปถึงพระราชวัง หยุนถิงและจวินหย่วนโยวพุ่งไปเข้าเฝ้าฝ่าบาททันที

“ฝ่าบาท ระยะนี้น้องคิดค้นยาใหม่ได้ ไว้บำรุงร่างกายให้แข็งแรง เลยตั้งใจนำมาถวายเสด็จพี่โดยเฉพาะ!” หยุนถิงยื่นขวดกระเบื้องให้อย่างนอบน้อม

ฮ่องเต้ย่อมดีใจอยู่แล้ว “หายากนักที่เจ้ายังคิดถึงข้า ว่ามาเถอะ มีเรื่องอะไรรึ?”

“ฝ่าบาททรงพระปรีชายิ่ง ปิดบังอะไรพระองค์มิได้เลยจริงๆ น้องมีเรื่องจริงๆ หวังว่าฝ่าบาทจะพระราชทานสมรสให้กับหยุนซูและซูนฟั่ง” หยุนถิงตอบ

ฮ่องเต้อดขันออกมาไม่ได้ “หยุนซูเป็นน้องสาวแท้ๆของเจ้า เรื่องการแต่งงานของนางเจ้าสามารถตัดสินใจได้เลย ในเมื่อเจ้าอยากให้ข้าพระราชทานสมรสให้ มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นรึ?”

เพราะเรื่องการแต่งงานของบุตรสาวภรรยารองผู้หนึ่งไม่จำเป็นต้องมาขอร้องฮ่องเต้อย่างเขาเลย มันเล็กน้อยมากจริงๆ

“ข้าไม่อยากให้ซูเอ๋อร์ต้องลำบาก และยิ่งไม่อยากให้การแต่งงานของนางกับซูนฟั่งโดนผู้คนสงสัย” หยุนถิงบอกก่อนเล่าเรื่องของฮูหยินจูเก่อออกมาจนหมด

ทำเอาฮ่องเต้เดือดดาลนัก “ทำเช่นนี้ได้อย่างไร ในใต้หล้านี้มีแม่ชั่วร้ายเช่นนี้อยู่ด้วยรึ ไม่คู่ควรเป็นแม่คนเลย ข้าจะมีพระราชโองการสมรสให้เดี๋ยวนี้!”

“ขอบคุณฝ่าบาท” หยุนถิงบอก

ฮ่องเต้เขียนราชโองการทันที ซูกงกงมอบให้หยุนถิงด้วยตัวเอง หยุนถิงและจวินหย่วนโยวขอบพระทัยฮ่องเต้จากนั้นก็จากไป

“ฝ่าบาท แล้วตระกูลจูเก่อจะจัดการอย่างไรดีพ่ะย่ะค่ะ?” ซูกงกงถาม

ฮ่องเต้ส่ายหัว “ไม่ต้อง เรื่องเช่นนี้จวินหย่วนโยวต้องลงมือแล้วแน่ ข้าไม่ต้องลงมือดอก”

“ฝ่าบาทรับสั่งถูกต้องแล้ว!”

หลังจากหยุนถิงกับจวินหย่วนโยวจากไป ก็นำราชโองการไปยังถนนในตลาดที่คึกคักที่สุดในเมืองหลวง และให้คนนำราชโองการของฝ่าบาทไปแปะตรงหน้าประตูของหอใต้หล้า

ชาวบ้านพากันเข้ามามุงดู และได้ยินองครักษ์อ่านราชโองการ ก็พากันตกตะลึงยิ่งนัก

“ฝ่าบาทพระราชทานสมรสให้กับคุณหนูหยุนสามและซูนฟั่ง บุตรสาวภรรยารองได้รับสมรสพระราชทานจากฝ่าบาทนี่ถือเป็นครั้งแรกเลยนะ ฝ่าบาทนี่ช่างให้เกียรติตระกูลหยุนยิ่งนักนะ” ชาวบ้านคนหนึ่งพูดขึ้นอย่างอิจฉา

“ซื่อจื่อเฟย นี่ท่าน?” ซูนฟั่งถามอย่างงุนงง

“สัญญาหนึ่งปีระหว่างเจ้ากับข้าสิ้นสุดลงแล้ว เจ้าทำได้ดีมาก ระยะนี้ก็ควบคุมจัดการได้ดีมาก ดังนั้นข้าเลยมอบหอข่าวกรองให้เจ้าอย่างเป็นทางการ

ข้าได้ขอสมรสพระราชทานจากฝ่าบาทให้เจ้ากับซูเอ๋อร์ ดังนั้นพวกเราจึงเป็นครอบครัวเดียวกัน ในเมื่อเป็นครอบครัวเดียวกัน ของพวกนี้ข้าวางใจยกให้เจ้า

คิดซะว่าเป็นของขวัญชิ้นใหญ่ในการแต่งงานของเจ้ากับซูเอ๋อร์แล้วกัน เจ้าห้ามปฏิเสธนะ เพราะเป็นบุรุษยังไงก็ต้องหาเลี้ยงครอบครัว ไม่มีสมบัติไม่ได้หรอกนะ แต่ก็ไม่ได้ให้เจ้าเปล่าๆ จะหักจากกำไรของเจ้าต่อไป หากเจ้ากล้าทำพัง ข้าไม่มีทางออมมือแน่!” หยุนถิงตอบ

ซูนฟั่งซาบซึ้งใจยิ่งนัก คำพูดที่เดิมคิดจะปฏิเสธไหนเลยจะพูดออกมาได้อีก

“ซื่อจื่อเฟยโปรดวางใจเถิด ข้าสาบานจะจงรักภักดีต่อซื่อจื่อเฟย!”

“ดี กลับไปเตรียมตัวเถิด อีกหนึ่งเดือนให้หลังจะเป็นงานสมรสของเจ้ากับซูเอ๋อร์ งานแต่งงานของพวกเจ้าล่าช้ามานานเพียงนี้ ควรจะจัดการได้แล้ว” หยุนถิงเสนอ

ซูนฟั่งซาบซึ้งยิ่งนัก พยักหน้าหงึกๆ “ขอรับ ข้าจะไปเตรียมการเดี๋ยวนี้!”

จวินหย่วนโยวมองตามแผ่นหลังเขา พลางเดินเข้ามาจากด้านนอก “ถิงเอ๋อร์ใจกว้างกับเขาจริงๆ เจ้าไม่กลัวเขาทรยศเจ้ารึ?”

“เราต้องเชื่อใจคนที่เราใช้นะ มิเช่นนั้นก็อย่าใช้เลย ข้าเชื่อใจเขา” หยุนถิงตอบ

“สมเป็นซื่อจื่อเฟยของข้า เก่งกาจนัก อีกสามวันให้หลังเป็นวันเกิดของข้าแล้ว ถิงเอ๋อร์บอกว่าจะเตรียมของขวัญให้ข้ามิใช่รึ ตอนนี้บอกข้าหรือยังว่าคืออะไร?” จวินหย่วนโยวเดินเข้ามาถาม

หยุนถิงแกล้งเฉไฉ “แน่นอนว่าไม่ได้ ถึงเวลาท่านก็รู้เองแหละ”

“ได้ ฟังถิงเอ๋อร์นะ”

“ซื่อจื่อ ซื่อจื่อเฟยแย่แล้ว ซื่อจื่อน้อยและท่านหญิงน้อยทะเลาะสู้กับคนอื่นบนถนนแล้ว!” องครักษ์คนหนึ่งวิ่งเข้ามารายงานอย่างร้อนใจ