จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 954

ฮูหยินจูเก่อสีหน้ากระดากอายนัก มือในแขนเสื้อกำหมัดแน่น หรือว่าซื่อจื่อเฟยรู้เป้าหมายของตน?

“พี่หญิงใหญ่ ท่านมาได้เวลาพอดีเลย!” หยุนหลีรีบเหาะเข้ามาทันที

“ถิงเอ๋อร์ เจ้าพูดเช่นนี้หมายความว่ากระไรกัน?” หยุนเฉิงเซี่ยงมองมา

หยุนถิงก้าวเท้ายาวเข้ามา จวินหย่วนโยวตามมาติดๆ หลิงเฟิงคุมตัวคนผู้หนึ่งเข้ามา

พอเห็นคนผู้นั้น ฮูหยินจูเก่ออึ้งบื้อไปเลย สีหน้าซีดเผือดทันทีราวปลาตาย

คราวนี้จบสิ้นกันแล้ว

“ท่านพ่อ การที่ฮูหยินจูเก่อมาตระกูลหยุน แสร้งเอาเรื่องการแต่งงานของหยุนซูมาบังหน้า ก็แค่อยากหลอกให้ซูนฟั่งกับซูเอ๋อร์กลับไปตระกูลจูเก่อ

เพราะลูกชายคนเล็กของฮูหยินจูเก่อป่วยใกล้ตายแล้ว มีหมอหลอกลวงบอกว่าต้องใช้หัวใจคนแลกกับหัวใจ ความหมายก็คือให้นำหัวใจของซูนฟั่งไปเปลี่ยนกับของลูกชายคนเล็กของนาง

ทั้งๆที่รู้ว่าซูนฟั่งไม่มีวันยกโทษให้นาง เลยเบนเป้าหมายมาที่ซูเอ๋อร์ แสร้งเอาเรื่องการแต่งงานมาเป็นเหตุผล จะได้ทำให้พวกเขาเชื่อใจ” หยุนถิงอธิบาย

พอพูดจบ ทุกคนพากันตกตะลึง หยุนหลีโกรธจนพูดอะไรไม่ออก

“อย่าโกรธไปเลย ทำตนเองโมโหเพราะคนพรรค์นี้มันไม่คุ้มกันหรอก” เสวี่ยเชียนโฉวปลอบ

สีหน้าหยุนเฉิงเซี่ยงกลายเป็นเย็นชาดุจน้ำค้างแข็ง “ก่อนหน้านี้เจ้ายังบอกกับข้าว่าอยากชดเชย เจ้าชดเชยแบบนี้รึ?”

ฮูหยินจูเก่อสีหน้ากระดากอาย พูดอะไรไม่ออก

“เคยเห็นคนชั่วร้ายมา แต่ไม่เคยเจอใครชั่วร้ายเช่นนี้มาก่อน หากเอาหัวใจซูนฟั่ง เขาก็ตายสิ พี่หญิงสามข้าไม่กลายเป็นม่ายทั้งเป็นรึ เจ้ามันชั่วร้ายยิ่งนัก!” หยุนหลีด่ากราด

ฮูหยินจูเก่อแทบอยากเอาหน้ามุดดินหนี “ข้ามีหนทางอะไรล่ะ สวิ๋นเอ๋อร์ร่างกายอ่อนแอตั้งแต่เด็ก ข้าจะทนดูเขาตายไปต่อหน้าต่อตาได้อย่างไร!”

“สวิ๋นเอ๋อร์เป็นลูกชายของท่าน แล้วซูนฟั่งไม่ใช่ลูกชายของท่านหรือ?” หยุนซูที่เร่งรีบกลับมาได้ยินคำนี้เข้าพอดี ก็โกรธจนย้อนถามต่อหน้าเลย

พอฮูหยินจูเก่อเห็นหยุนซู ก็รู้ทันทีว่าปิดยังเรื่องต่อไปไม่ได้แล้ว ดังนั้นนางเลยตัดสินใจแตกหักเลย

“ในเมื่อพวกเจ้าต่างรู้เรื่องหมดแล้ว ข้าก็ไม่มีอะไรต้องปิดบังอีกแล้ว ตอนนั้นพ่อของฟั่งเอ๋อร์เดินทางไปทำการค้า แต่ไม่คิดเลยว่าระหว่างทางจะเจอโจร เลยหายสาบสูญไปหลายปี

หากไม่ใช่เพราะตั้งท้องฟั่งเอ๋อร์อยู่ ข้าคงตายตามสามีไปแล้ว ป้าใหญ่เขาไม่มีลูกมาหลายปีแล้ว พอเห็นข้าคลอดฟั่งเอ๋อร์ กลับคิดแผนการวางยาพิษให้ร้ายข้า จะได้ครอบครองกิจการบ้านข้า

ข้าจนปัญญา ได้แต่หาผู้อาวุโสในตระกูล เสนอให้ยกฟั่งเอ๋อร์ให้บ้านท่านลุงเขาต่อหน้าทุกคน ถึงได้รักษาชีวิตพวกเราแม่ลูกไว้ได้

หลายปีมานี้ ข้าอกสั่นขวัญหายมาตลอด ต่อมาผ่านไปหลายปี สามีจู่ๆก็กลับมา ข้าวางใจได้เสียที จากนั้นก็มีสวิ๋นเอ๋อร์

แต่สวิ๋นเอ๋อร์ร่างกายอ่อนแอแต่เด็ก ข้าพาเขาหาหมอทั่วทุกสารทิศก็ไร้ประโยชน์ ตอนนี้สวิ๋นเอ๋อร์ป่วยใกล้ตายแล้ว เขาบอกข้าเองว่ามีวิธีนี้อยู่

ข้าผิดต่อฟั่งเอ๋อร์ แต่ข้าก็ไม่อยากสูญเสียสวิ๋นเอ๋อร์ไป หลายปีมานี้ ฟั่งเอ๋อร์ไม่ใช่ลูกข้าแล้ว ตอนนี้ข้าเหลือแค่สวิ๋นเอ๋อร์เท่านั้น!” ฮูหยินจูเก่อร้องไห้โฮ

หยุนถิงมองนางอย่างเย็นชา จากนั้นหันหัวไปมองท่านหมอคนนั้น “เจ้าพูดสิ ใช้ใจเปลี่ยนใจสามารถช่วยได้ และเจ้าก็ทำได้จริงรึ?”

“หากเจ้ากล้าพูดปด ข้าไม่รังเกียจส่งเจ้าลงนรก!” จวินหย่วนโยวตะคอกดังอย่างเดือดดาล

ฮูหยินจูเก่อเหนื่อยทรุดลงนั่งกับพื้น พลันนึกอะไรขึ้นมาได้ หันไปคุกเข่าลงต่อหน้าหยุนถิงทันที “ซื่อจื่อเฟยช่วยด้วย ขอร้องซื่อจื่อเฟยช่วยลูกชายข้าด้วย ก่อนหน้านี้ข้าหลงผิดเชื่อคำพูดเจ้าหมอหลอกลวงนั่น ขอซื่อจื่อเฟยโปรดยื่นมือเข้าช่วยด้วย จะให้ข้าเป็นวัวเป็นควายรับใช้ท่าน ข้าก็ยินดี!”

หยุนถิงมองนางอย่างเย็นชา “ข้าเกลียดคนจ้องเล่นงานครอบครัวของข้าที่สุด และเจ้าทำเช่นนี้จริงๆ ลูกชายของเจ้าจะเป็นหรือตายไม่เกี่ยวกับข้า ไสหัวออกไปซะ!”

น้ำเสียงเย็นเยียบ เดือดดาลทะลุฟ้า ห้ามบิดพลิ้วโดยเด็ดขาด

ฮูหยินจูเก่อร้อนรนทันที หากซื่อจื่อเฟยไม่ยอมช่วย สวิ๋นเอ๋อร์ตายแน่ นางเองก็รู้ดีว่าตนทำให้หยุนถิงไม่พอใจ พอเห็นซูนฟั่งที่ยืนอยู่หน้าประตู นางรีบพุ่งเข้าไปหาอย่างล้มลุกคลุกคลานทันที

“ฟั่งเอ๋อร์ ขอร้องเจ้าช่วยน้องชายหน่อยเถอะ เขาอยู่ได้อีกไม่นานแล้ว ก่อนหน้านี้ข้าสมควรตายเอง ข้าเลอะเลือนเอง ตอนนี้มีเพียงซื่อจื่อเฟยที่ช่วยสวิ๋นเอ๋อร์ได้ พวกเจ้าสองคนเป็นสายเลือดเดียวกันนะ ขอร้องเจ้าขอร้องซื่อจื่อเฟยหน่อยเถอะ” อ้อนวอน

ซูนฟั่งมองนางอย่างเย็นชา “ท่านบอกว่าพวกข้าสองคนมีสายเลือดเดียวกัน แต่ท่านจะควักหัวใจข้าไปช่วยเขารึ?”

คำถามเดียวทำให้ฮูหยินจูเก่อไม่รู้จะเอาหน้าไว้ที่ไหนจริงๆ

“ฟั่งเอ๋อร์ แม่ผิดต่อเจ้าเอง แม่สมควรตาย แต่น้องชายเจ้าบริสุทธิ์นะ!”

“ข้าไม่มีทางช่วยเขาแน่ ไม่มีทางตลอดชาตินี้ ข้าเองก็ไม่มีแม่อย่างท่าน!” ซูนฟั่งตะคอกดัง เพราะว่าโกรธมากเกินไป ซูนฟั่งเลยตัวสั่นไปทั้งตัว

ฮูหยินจูเก่อยังอยากพูดอะไร หยุนหลีกลับถือกระบี่พุ่งเข้ามา “สตรีใจคออำมหิตคิดฆ่าลูกชายตัวเองอย่างเจ้า ยังมีหน้ามาขอร้องซูนฟั่ง ยังไม่ไสหัวไปอีก หากยังไม่ไปข้าจะฟันเจ้าให้ตายเลย!”

พอเห็นกระบี่ยาวจะฟันตนเอง ฮูหยินจูเก่อไม่กล้าขอร้องอีก รีบล้มลุกคลุกคลานหบยหนีออกไปทันที

เสวี่ยเชียนโฉวยิ้มอย่างหน่ายใจ นังหนูหยุนหลีนี่ลงมือได้ถูกจังหวะจริงๆ ไม่เลวเลย