จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 98

“แน่นอน เตรียมหลายอย่างที่ข้าชอบกินไว้นะ ท่านพ่อวางใจเถอะ ลูกสาวท่านคนนี้น่ะเก่งจะตาย” หยุนถิงยิ้มบางบอก

“เอาเถอะ เจ้าต้องกลับมาอย่างครบถ้วนทุกประการนะ พ่อจะรอเจ้าทานข้าวด้วย” หยุนเฉิงเซี่ยงเป็นห่วง

“ฮูหยิน?” หลงเอ้อร์สีหน้าเคร่งเครียด

“เจ้าเองก็มิได้ติดตามข้าเป็นวันแรกนะ วางใจเถอะ ข้าไม่เคยทำเรื่องที่ไม่มั่นใจ เจ้าให้พี่น้องพักผ่อนเถอะ ไม่ต้องกังวล และไม่ต้องไปบอกซื่อจื่อ เรื่องเล็กแค่นี้ข้าจัดการเองได้” หยุนถิงพูดจบ ก็สั่งความกับหลงเอ้อร์สองสามคำ จากนั้นถึงจากไป

องครักษ์เงามังกรคนอื่นมองดูฮูหยินจากไป ต่างพากันมองหน้าหลงเอ้อร์ พี่รอง ขอเพียงท่านสั่งคำเดียว พวกเราจะทำลายกองทัพหลวงให้ราบไปเลยไหม?”

“ไม่ต้อง ฟังคำฮูหยิน ข้าเชื่อใจฮูหยิน เริ่มทำงานได้” หลงเอ้อร์ไม่มีท่าทีล้อเล่นไม่จริงจังอย่างเคย ตอนนี้เขาสีหน้าเคร่งเครียดยิ่งนัก

เยว่เอ๋อร์มองดูหยุนถิงจากไป นางร้อนใจนัก แต่ไม่กล้าพูดมากอะไร เวลานี้นางไม่อาจไปทำความวุ่นวายให้กับคุณหนูของนางได้

โม่ฉือหานเหล่มองแผ่นหลังเย่อหยิ่งของหยุนถิง ไม่กลัวไม่หวาดหวั่น สงบนิ่งแน่วแน่ ยิ่งเดือดดาลมากขึ้นไปอีก

หญิงน่าตายผู้นี้ เสแสร้งแกล้งทำ ในใจคงกลัวแทบตายแล้วกระมัง ครั้งนี้เขาจะไม่มีวันใจอ่อนกับนางเด็ดขาด

หยุนถิงตามโม่ฉือหานพุ่งไปยังวังหลวง มีกองทัพหลวงตามหลังโขยง เดินอยู่ตามถนน เหล่าชาวบ้านพร้อมกันงงเป็นไก่ตาแตก รอจนพวกเขาไปแล้ว ชาวบ้านพากันวิพากษ์วิจารณ์ ล้วนเป็นห่วงหยุนถิงด้วยกันทั้งนั้น

วังหลวง

ฮ่องเต้เห็นโม่ฉือหานพาตัวหยุนถิงกลับมา สีหน้าเย็นเยียบดำมืด โกรธจนหน้าอกกระเพื่อมอย่างแรง สีหน้าเปลี่ยนด้วยความโกรธทันที

“หยุนถิงเจ้ารู้ความผิดหรือไม่?” ฮ่องเต้ตะคอกเสียงเย็น

หยุนถิงถวายบังคมฮ่องเต้ ถึงย้อนถามกลับว่า “หม่อมฉันไม่รู้ว่าทำผิดอันใด ขอฝ่าบาทโปรดอธิบายได้หรือไม่?”

“เจ้าทำร้ายองค์หญิงเจ็ดต่อหน้าธารกำนัล ยังกล้าด่าว่าข้าเป็นทรราช ว่าหลีอ๋องปัญญาอ่อน อย่าบอกข้านะว่าเจ้ามิได้พูดเรื่องพวกนี้?” ฮ่องเต้พูดด้วยสีหน้าทะมึน

“หยุนถิง เจ้ากล้าด่าว่าเสด็จพี่เป็นทรราช ครั้งนี้ต่อให้จวินหย่วนโยวก็คุ้มครองเจ้าไม่ได้แล้ว” โม่ฉือหานเสริม

หยุนถิงมองหน้าฮ่องเต้ที่ดำทะมึน และหลีอ๋องที่ยืนสีหน้าไม่สู้ดีอยู่ข้างๆ ยิ้มหยันออกมา

“หยุนถิงเจ้าหัวเราะอะไร?” โม่ฉือหานถลึงตาใส่อย่างเดือดดาล

“ข้าขันที่หลีอ๋องผู้ยิ่งใหญ่ก็แค่นี้เอง ทำร้ายองค์หญิงเจ็ดต่อหน้าธารกำนัล ข้ายอมรับ แต่ข้าไม่ยอมรับเรื่องลบหลู่ฝ่าบาทและหลีอ๋อง เพราะข้าไม่เคยพูดคำเหล่านี้มาก่อน องค์หญิงเจ็ดเคืองแค้นข้าที่ทำร้ายนาง ดังนั้นจึงฟ้องต่อเบื้องพระพักตร์ฝ่าบาทอย่างใส่สีตีไข่กระมัง หากไม่เชื่อ ฝ่าบาททรงเรียกองค์หญิงเจ็ดมาเข้าเฝ้าเพื่อประจันหน้ากับหม่อมฉันได้เลย” หยุนถิงตอบเสียงเรียบ

ฮ่องเต้มองนาง สีหน้าเรียบเฉย ท่าทางไม่หวาดหวั่น มั่นคง ไม่มีวี่แววของความหวาดกลัวหรือลนลานเลยสักนิด จนอดสงสัยไม่ได้ว่า หรือชิวหยีจะปรักปรำนางจริงๆ?

“ใครก็ได้ ไปตามองค์หญิงเจ็ดมา” ฮ่องเต้ออกคำสั่ง

“พ่ะย่ะค่ะ” ซูกงกงรีบออกไปตาม

พอองค์หญิงเจ็ดได้ยินว่าหยุนถิงถูกจับตัวมาแล้ว ก็ตื่นเต้นยิ่งนัก ไม่ให้ซูกงกงรอเลยด้วยซ้ำ รีบพุ่งมาเลย

พอเห็นหยุนถิงยืนอยู่กลางห้อง องค์หญิงเจ็ดเคียดแค้นยิ่งนัก “หยุนถิงเจ้าสมควรตาย เจ้ากล้าทำร้ายข้าต่อหน้าธารกำนัล ตอนนี้ข้าจะฆ่าเจ้าซะ”

“เจ้า หยุนถิงเจ้าสมควรตาย เจ้าอิจฉาความงามของข้ามิได้รึ ข้างดงามกว่าเจ้า” โม่ชิวหยีพูดอย่างเคืองโกรธ

“เหอะ งามกว่าข้า องค์หญิงเจ็ดช่างกล้าพูด” หยุนถิงแค่นเสียงเย็น

ทั้งๆที่ใบหน้านั้นของนางอัปลักษณ์ยิ่ง ดำมืดไปทั้งแถบ เป็นหญิงอัปลักษณ์อันดับหนึ่งแห่งแคว้นต้าเยียนแล้ว แต่เหตุใดนางถึงเรียบเฉยเพียงนี้ ทำเอาโม่ชิวหยียิ่งเดือดดาลหนักขึ้น

“ข้ามิได้พูดผิดเสียหน่อย ใบหน้าดำหยั่งกับถ่านเยี่ยงนั้นของเจ้า ดูแล้วก็ทำให้คนอยากอาเจียน ข้างดงามกว่าเจ้า”

“หยุนถิงเจ้าอย่ามาถ่วงเวลา ครั้งนี้จวินหย่วนโยวก็ช่วยเจ้าไม่ได้แน่ ขอเสด็จพี่โปรดลงโทษหยุนถิงให้หนักด้วย” โม่ฉือหานกัดฟันกรอด

“หลีอ๋องรีบร้อนอยากให้ข้าถูกลงโทษเช่นนี้ มิใช่กำลังล้างแค้นส่วนตัวซึ่งๆหน้ารึ หรือว่ายังเคียดแค้นที่ท่านกับข้าหย่าร้างกัน ขอฝ่าบาททรงพิจารณาด้วย การที่ข้าทำร้ายองค์หญิง นั่นเป็นเพราะองค์หญิงสมควรโดนลงโทษ

ตอนนั้นข้ากำลังเดินตลาด ก็เห็นองค์หญิงใช้แส้ฟาดทำร้ายชาวบ้าน เรียกได้ว่าชั่วร้ายยิ่ง เพียงเพราะท่านลุงผู้นั้นไม่ทันระวังชนกับองค์หญิงและทำให้ชุดของนางเปื้อนสกปรก หากมิใช่ข้าขวางไว้ น่ากลัวองค์หญิงคงจะทุบตีท่านลุงผู้นั้นจนตายแน่ องค์หญิงยังพูดอีกว่า ชีวิตของท่านลุงเทียบไม่ได้เลยกับมุมชุดของนาง เมื่ออยู่ต่อหน้านางชีวิตคนก็ต่ำต้อยเท่ากับใบหญ้า

ตอนนั้นข้าเตือนองค์หญิงแล้วว่า ฝ่าบาทรักใคร่ประชาชนดุจบุตรธิดา ให้นางหยุด แบบนี้จะเท่ากับเป็นการป้ายสีใส่ร้ายฝ่าบาทได้ แต่องค์หญิงเจ็บแค้นที่ข้าทำให้นางขายหน้าในงานเลี้ยงของฮูหยินเฒ่าฟู่เมื่อคืน เลยจะทำร้ายข้าด้วย

ตอนนั้นองค์หญิงเจ็ดยังบอกอีกว่า ฝ่าบาทรักใคร่นางที่สุด ต่อให้นางทำคนตาย ฝ่าบาทก็ไม่มีทางลงโทษนาง ดังนั้นจึงได้มิหวาดกลัวอันใดเช่นนี้

องค์หญิงเจ็ดกำลังทำลายชื่อเสียงฝ่าบาท ทำความอับอายให้ฝ่าบาท หากประชาชนเห็นองค์หญิงกระทำราวกับเห็นชีวิตคนเป็นผักปลาเช่นนี้ กลับได้รับการคุ้มครองจากฝ่าบาท จะไม่เป็นการทำลายจิตใจประชาชนรึ

ดั่งคำที่ว่า น้ำสามารถพยุงเรือ แต่ก็สามารถล่มเรือได้เช่นกัน บัดนี้แคว้นต้าเยียนอุดมสมบูรณ์เจริญรุ่งเรือง ราษฎรอยู่เย็นเป็นสุข เหตุใดจักทำให้ราษฎรเข้าใจฝ่าบาทผิด เพียงเพราะพฤติกรรมเย่อหยิ่งจองหองขององค์หญิงเจ็ดเล่า” หยุนถิงพูดมาเป็นกุรุส