จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 981

จวินหย่วนโยวมองอย่างเย็นชาครู่หนึ่ง เดินตรงไปที่โต๊ะโดยไม่สนใจเลยด้วยซ้ำ

เวินเหลียงหยายังอยากจะพูดอะไร ก็ถูกหยุนถิงขวางเอาไว้แล้ว “คุณชายของข้าไม่ว่าง หากเจ้ายังพูดจาไร้สาระอีก ระวังจะถูกโยนออกนอกโรงเตี๊ยมไป!”

เวินเหลียงหยาหุบปากลงโดยสัญชาตญาณ แต่เมื่อเห็นมือสังหารของตระกูลหรันที่อยู่ด้านนอกโรงเตี๊ยม เขาได้แต่ทุ่มสุดตัวแล้ว

“คุณชาย ช่วยชีวิตคนหนึ่งชีวิตได้กุศลยิ่งกว่าทำบุญสร้างสถูปเจดีย์เจ็ดชั้น ขอร้องท่านช่วยข้าหน่อยเถอะ อาวุธวิเศษหรือว่าทหาร ม้า และเงินทองล้วนได้ทั้งนั้น หรือไม่ก็ร้านค้ารับฝากเงินและร้านค้าของตระกูลเวิน ขอเพียงพวกท่านส่งข้ากลับไป ข้าจะต้องขอบพระคุณพวกท่านอย่างงามแน่นอน

พ่อข้าโปรดปรานข้ามาก ต่อไปหากข้าสืบทอดต่อตระกูลเวิน ขอเพียงพวกท่านต้องการ แค่พวกท่านพูดคำหนึ่ง ข้าจะไม่ปฏิเสธอย่างแน่นอน” เวินเหลียงหยาเอ่ยปากอีกครั้ง

สีหน้าเย็นยะเยือกของจวินหย่วนโยว ถึงได้เลิกคิ้วมองมา “เจ้ามีกองทัพหรือ?”

“แน่นอนอยู่แล้ว ตระกูลเวินข้าเป็นตระกูลอันดับหนึ่งในด่านชายแดน หลายปีมานี้พ่อข้านำทรัพย์สินทั้งหมดในตระกูลมาซื้อม้าแล้ว ตอนนี้ตระกูลเวินมีม้าหลายแสนตัวแล้ว ขอเพียงพวกท่านส่งข้ากลับบ้าน ข้าจะมอบม้าให้ท่านหนึ่งหมื่นตัว” เวินเหลียงหยาเอ่ยปากทันที

“คำพูดนี้เป็นจริงหรือ?” หยุนถิงถามด้วยดวงตาเป็นประกายทันที

“แน่นอนอยู่แล้ว” เวินเหลียงหยากล่าว

“คุณชาย ข้าคิดว่าข้อตกลงนี้ไม่เลว ถ้าอย่างไรท่านจะลองพิจารณาหน่อยไหม?” หยุนถิงเสนอแนะ

“ท่านพ่อ ข้าอยากขี่ม้า!” จวินเสี่ยวเทียนกล่าวด้วยความคาดหวังอย่างยิ่ง

“ข้าก็อยากขี่ม้าเช่นกัน” จวินเสี่ยวเหยียนคล้อยตาม

จวินหย่วนโยวมองดูลูกชายและลูกสาวครู่หนึ่ง สีหน้าถึงได้ผ่อนคลายลงมาเล็กน้อย “ถึงตระกูลเวินแล้วเจ้าต้องทำตามคำมั่นทันที หากกล้ากลับคำ ข้าจะให้เจ้าตายอย่างอนาถที่สุด!”

“คุณชายวางใจ หากข้าไม่รักษาคำพูด ข้าดื่มน้ำสำลักตาย เดินเท้าหกล้มตาย เข้าห้องน้ำเหม็นตาย!” เวินเหลียงหยารับรองทันที

“ไอ๊หยา เจ้าพูดจาน่าเกลียดเกินไปแล้ว” ใบหน้าของจวินเสี่ยวเทียนเต็มไปด้วยความรังเกียจ

ใบหน้าของเวินเหลียงหยาเต็มไปด้วยความกระอักกระอ่วน “ข้าก็แค่เปรียบเทียบเท่านั้น”

“เอาล่ะ ไปอยู่ด้านหนึ่งเลยไป อีกเดี๋ยวคุณชายของข้ากินเสร็จแล้วเราค่อยออกเดินทาง!” หยุนถิงกล่าว

“ได้เลย!”

ผู้เฒ่ายกอาหารเข้ามาทันที จวินหย่วนโยวและคนอื่นๆกินอาหารเล็กน้อยแล้ว ถึงได้ออกเดินทาง

เวินเหลียงหยามองไปทางเหล่ามือสังหารของตระกูลหรัน เห็นพวกเขาไม่ได้ตามมาด้วย เพียงแค่ติดตามอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล ถึงได้โล่งใจไปเปลาะหนึ่ง

ภายในรถม้า หยุนถิงมองไปทางจวินหย่วนโยว “ท่านพี่ ท่านว่าเวินเหลียงหยาคนนี้เป็นอย่างไร?”

“ไม่ว่าจะเป็นเรื่องบังเอิญ หรือเป็นการจงใจของเขา อย่างไรก็ต้องไปตระกูลเวินอยู่ดี เมื่อเป็นเช่นนี้ไม่สู้ใช้แผนซ้อนแผนดีกว่า” จวินหย่วนโยวตอบ

“ท่านพี่กล่าวถูกต้องแล้ว”

................................

แคว้นเทียนจิ่ว

งานแต่งงานของฮ่องเต้เริ่นเซวียนเอ๋อร์กับเซ่อเจิ้งอ๋อง ทั่วทั้งแคว้นเทียนจิ่วเฉลิมฉลองกันทั้งแผ่นดิน ขุนนางบุ๋นบู๊ทั้งราชสำนักพากันแสดงความยินดี กล่าวได้ว่าความยินดีดังก้องฟ้า

กู้จิ่วเยวียนมองดูเริ่นเซวียนเอ๋อร์ที่แต่งกายหรูหรางดงาม ก็จ้องตาเขม็ง คิ้วและตาเต็มไปด้วยการตามใจที่อ่อนโยน “เซวียนเอ๋อร์ วันนี้เจ้างดงามจริงๆ”

“นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว วันนี้เสด็จอาเก้าก็หล่อมากเช่นกัน หล่อเหลากว่าปกติเสียอีก” เริ่นเซวียนเอ๋อร์กล่าวชม

กู้จิ่วเยวียนพึงพอใจอย่างยิ่ง ยื่นมือไปจับมือของเริ่นเซวียนเอ๋อร์เอาไว้ นาทีนี้ในที่สุดเขาก็ได้แต่งงานรับนางเป็นภรรยา นี่เป็นสิ่งที่ในอดีตเขาไม่กล้าแม้แต่จะคิด

ตอนนี้ เขาทำได้แล้ว

ทุกสิ่งทุกอย่างนี้ต้องขอบคุณหยุนถิง หยุนถิงเป็นคนให้ความหวังเขา ให้ชีวิตใหม่แก่เขา ให้โอกาสเขาได้อยู่กับเริ่นเซวียนเอ๋อร์

“เพคะ!” นางกำนัลช่วยปิดประตูทันที ถอยออกไปอย่างรู้สถานการณ์

กู้จิ่วเยวียนเดินเข้าไปก็เห็นเริ่นเซวียนเอ๋อร์ที่อยู่บนเตียงนอนหลับไปแล้ว ไม่มีภาพลักษณ์ให้พูดถึงเลยแม้แต่น้อย และชุดเจ้าสาวก็ยังไม่ถอดด้วยซ้ำ มองดูนางด้วยความเอ็นดูสงสาร วันนี้นางต้องเหนื่อยแย่แล้วแน่ๆ

กู้จิ่วเยวียนเดินเข้ามา ช่วยนางถอดมงกุฎ ถอดรองเท้าให้เริ่นเซวียนเอ๋อร์ด้วยความระมัดระวัง รวมไปถึงเครื่องประดับบนตัวของนางก็ถอดลงมาหมดเช่นกัน

เพียงแต่ในตอนที่ยื่นมือไปถอดเสื้อผ้าของนาง กู้จิ่วเยวียนลังเลขึ้นมา

ตอนนี้นางเป็นภรรยาของตัวเองแล้ว เขากลับรู้สึกเขินอายขึ้นมา แต่ชุดแต่งงานนี่มีน้ำหนักตั้งหลายกิโล ใส่มันนอนย่อมไม่สบายอยู่แล้ว

ในขณะที่เขากำลังลังเลอยู่นัน้น เริ่นเซวียนเอ๋อร์ก็พลิกตัวมากอดแขนของเขาเอาไว้พอดี

“เสด็จอาเก้า ท่านมาแล้ว” เริ่นเซวียนเอ๋อร์พึมพำออกมาคำหนึ่ง ไม่ได้ลืมตาขึ้นมามอง สะลึมสะลือนอนหลับต่อไป

“อืม ข้าช่วยถอดชุดแต่งงานให้เจ้าก่อนค่อยนอน” กู้จิ่วเยวียนกล่าวออกมา

“ตกลง!” เริ่นเซวียนเอ๋อร์ปล่อยแขนของเขาโดยตรง ร่างกายเอนนอนไปด้านหลัง คนทั้งคนนอนหงายเหยียดแขนเหยียดขาออก

กู้จิ่วเยวียนยิ้มออกมาอย่างจนใจ รีบยื่นมือออกไปช่วยนางถอดเสื้อคลุมตัวนอกออกเหลือไว้เพียงชุดชั้นใน แล้วก็หยิบผ้าห่มมาห่มให้นาง

“เสด็จอาเก้า เรายังไม่ได้แลกแก้วสุรากันเลย” เริ่นเซวียนเอ๋อร์ยังไม่ลืมเรื่องนี้

กู้จิ่วเยวียนลุกขึ้นไปรินสุรามาสองถ้วย เห็นนางไม่ได้ลุกขึ้นมา วางถ้วยสุราเอาไว้บนโต๊ะด้านข้าง ยื่นมือไปอุ้มนางขึ้นมา ให้นางพิงไหล่ของตัวเองเอาไว้ ทั้งสองคนแลกแก้วสุรากันอย่างทุลักทุเล

จากนั้นกู้จิ่วเยวียนกำลังจะลุกขึ้นมา แต่กลับถูกเริ่นเซวียนเอ๋อร์คว้าตัวเอาไว้ “เสด็จอาเก้า ตอนนี้เราให้กำเนิดลูกได้แล้วใช่ไหม คืนนี้ท่านห้ามปฏิเสธอีกนะ ตอนนี้เราแต่งงานกันแล้ว ย่อมไม่สามารถแพ้ให้กับหยุนถิงและจวินหย่วนโยว”

กู้จิ่วเยวียนหัวเราะออกมาเบาๆ “เจ้าแน่ใจนะว่าทำได้?”

“แน่นอน ข้ารอวันนี้มานานมากแล้ว เราต้องให้กำเนิดหลายๆคน ต่อไปสู้ชนะทุกศึกไร้คู่ต่อสู้!” เริ่นเซวียนเอ๋อร์หัวเราะแฮะๆ ลุกขึ้นไปทับกู้จิ่วเยวียนเอาไว้ใต้ร่าง