จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 103

ทุกคนที่อยู่ในที่นี้ คิดว่าคำพูดของเย่อู๋เทียนเป็นคำพูดที่เย่อหยิ่ง

แม้แต่เฉินเมิ่งเฉี่ยนที่เคยเห็นความแข็งแกร่ง“ที่แท้จริง”ของเย่อู๋เทียนมาก่อน ก็รู้สึกว่าคำพูดเมื่อกี้นี้ของเย่อู๋เทียน หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะพูดโอ้อวดเกินไป

เฉินเมิ่งเฉี่ยนคิดว่า

ถ้าหากเย่อู๋เทียนลงมือด้วยตัวเอง

บางที มีความเป็นไปได้ที่จะแข่งขันกับหลินกู่ฉานได้

แต่ ให้เฉียนเป่ยเฉินที่ดูเหมือนร่างกายอ่อนแอลงมือเหรอ?

นี่ก็กำลังล้อเล่นไม่ใช่เหรอ!

ไม่เพียงแต่เฉินเมิ่งเฉี่ยนคิดว่าแบบนี้

ฝ่าบาทผู้สูงส่งก็คิดแบบนี้ เขาเดาได้อย่างเลือนรางว่าใครเป็นคนส่งหลินกู่ฉานมา!

เมื่อกี้นี้ หลินกู่ฉานขู่ว่า ให้เขาสละราชาสมบัติ

ไม่อย่างนั้น ตาย!

จากมุมมองนี้

คนที่อยู่เบื้องหลังของหลินกู่ฉาน ก็ต้องเป็นถังเจิ้งเฟิงผู้บัญชาปกครองชายแดนแห่งประเทศหลง

ที่นี่ เงียบกริบ

ทุกคนต่างก็ตกใจ

สายตาของทุกคน เพ่งเล็งไปที่บนตัวของเฉียนเป่ยเฉินทั้งหมด

ถ้าไม่ใช่เห็นว่าคนร่างกายอ่อนแอนี้ยืนอยู่ข้างกายของเฉียนจิ้งคุน ยิ่งไปกว่านั้นรูปลักษณ์ค่อนข้างคล้ายกับเฉียนจิ้งคุน

ทุกคนถึงกับไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใคร!

แล้วมองดูตัวของเฉียนเป่ยเฉิน

ก็ดูมึนงง

ยังไงเขาก็คาดไม่ถึงว่า เย่อู๋เทียนจะให้เขาลงมือต่อสู้กับหลินกู่ฉาน

แต่…….

บุญคุณของเย่อู๋เทียนที่มีต่อเขานั้นยิ่งใหญ่กว่าสวรรค์

ยิ่งไปกว่านั้น เขาก็จะไหว้เย่อู๋เทียนเป็นอาจารย์อย่างเป็นทางการในวันนี้

คำสั่งของอาจารย์ยากที่จะขัดขืนได้!

แต่ขณะที่เฉียนเป่ยเฉินจำใจจะออกไปต่อสู้ ฝ่าบาทผู้สูงส่งได้ออกคำสั่งให้ผู้คุ้มกันที่อยู่ข้างหลังเขาด้วยท่าทางเคร่งขรึม

“ดาบคม นายไปประลองความแข็งแกร่งของหลินกู่ฉานคนนี้ดูก่อน ดูสถานการณ์ค่อยว่ากัน”

ทันทีที่คำพูดนี้ลดลง

สายตาของคนส่วนใหญ่ที่อยู่ที่นี่ ก็มองไปทางดาบคมอีก

ทุกคนทยอยคาดเดากัน

ชายหนุ่มที่ชื่อว่าดาบคม สามารถกลายเป็นบอดี้การ์ดของฝ่าบาทผู้สูงส่งได้ ความแข็งแกร่งน่าจะเหนือกว่า

แต่ว่า คำพูดต่อมาของหลินกู่ฉาน…….

กลับทำให้แขกทุกคนในที่นี้รู้สึกประหลาดใจและตกใจ

หลินกู่ฉานเพียงแค่มองดาบคมแวบหนึ่ง ก็หัวเราะเยาะออกมา

“หอจักรพรรดิเซียน ดาบคมเหรอ?”

จากนั้น หลินกู่ฉานก็มองไปทางเย่อู๋เทียนอีก

“เย่อู๋เทียน ฉันได้ยินมาว่า หอจักรพรรดิเซียนแกเป็นคนก่อตั้งมากับมือ”

“เพียงแต่ว่า ในสายตาของฉัน สิ่งที่เรียกว่าหอจักรพรรดิเซียน ไม่คู่ควรที่จะกล่าวถึงจริงๆ แก ก็อย่าเป็นคนขี้ขลาดเลยดีกว่า!”

“มาเถอะ ฉันสามารถต่อให้แกก่อนสามกระบวนท่าได้”

“วิธีการที่รวดเร็วฉับไว ฉันไม่อยากเสียเวลากับแกจริงๆ”

สายตาของเย่อู๋เทียนที่มองไปทางหลินกู่ฉาน ราวกับมองคนอ่อนแอ

ในเวลานี้นี่เอง ดาบคมเดินไปถึงตรงหน้าของหลินกู่ฉานแล้ว ชี้ไปลานเล็กๆด้านนอก

“เชิญเถอะ แกไม่คู่ควรต่อสู้กับท่านเจ้าหอของหอจักรพรรดิเซียนของฉัน!”

“ต่อสู้กับแก ฉันคนเดียวก็พอ!”

จากนั้น ลมปราณของดาบคมทั้งคนก็พุ่งสูงขึ้น

ให้ภาพลวงตาที่แข็งแกร่งกับผู้คน

เขายืนอยู่ที่นั่น

ราวกับดาบคมเล่มหนึ่ง!

แม้แต่เฉาจ้านหยางและโล่หวาง ก็คาดไม่ถึงว่าดาบคมจะมีลมปราณแข็งแกร่งเช่นนี้

หลินกู่ฉานกลับไม่ได้ใส่ใจดาบคม เพียงแค่เหลือบมองเขาแวบหนึ่ง

“พลังตันสุดขอบ? หึ ก็น่าสนใจดี!”

“ตอนนี้ดูเหมือนว่า เย่อู๋เทียนน่าจะแข็งแกร่งกว่าแก ยังไงซะ แกก็เป็นคนที่เขาฝึกฝนออกมา”

“น่าเสียดาย ถ้าแกก้าวหน้าอีกก้าวหนึ่ง ฉันจะฆ่าแก ราวกับฆ่าไก่!”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา ความอาฆาตแค้นกวาดล้าง ภายในรัศมีสิบฟุตจากบริเวณโดยรอบ ทุกคนที่อยู่ที่นี่ เกิดความกลัวในใจทั้งหมด

ฝ่าบาทผู้สูงส่งรู้สึกว่ารุนแรงเป็นพิเศษ

แม้ว่าเขาจะอยู่ไกลจากหลินกู่ฉาน แต่กลับมีสัญชาตญาณอย่างหนึ่ง

ตราบใดที่เขากล้าทำอะไรหุนหันพลัน ต้องตายอยู่ภายใต้มือของหลินกู่ฉานอย่างแน่นอน

แม้ว่าเย่อู๋เทียนจะอยู่ที่นี่ด้วย

ก็ไม่สามารถรับรองความปลอดภัยของเขาได้

ฝ่าบาทผู้สูงส่งพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อรักษาความน่าเกรงขามที่ตัวเองควรมีไว้ แต่ก็คร่ำครวญในใจ

“วันนี้ เกรงว่าจะต้องตายในโรงแรมว่างไห่!”

แต่ในขณะนั้น ดาบคมก็ดูเหมือนลูกศร โจมตีหลินกู่ฉานอย่างโกรธเคือง

ปราณหมัดราวกับดาบ ลมปราณน่ากลัว

อย่างไรก็ตาม ยิ่งโจมตีเร็ว ความพ่ายแพ้ก็จะยิ่งเร็วขึ้น

ขณะที่ดาบคมชกหมัดออกไปทางหน้าอกของหลินกู่ฉานอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้า

หลินกู่ฉานราวกับหมัดลอยเบาหวิว ชกตรงไปที่หน้าอกของดาบคม และความเร็วนั้นเร็วกว่าดาบคมไม่ใช่แค่สามเท่า

แม้แต่เงาหมัดยังจับได้ยาก

วินาทีต่อมา……..

“ตูม!”

ดาบคมกระอักเลือดออกมาเต็มปาก ร่างกายถอยกลับอย่างรวดเร็ว และความเร็วในการล่าถอยนั้น เร็วกว่าความเร็วของการโจมตีมาก

แม้ว่าตอนที่ถอยหลังจะผ่านเย่อู๋เทียน

เย่อู๋เทียนไม่ได้ลงมือหยุดด้วยซ้ำ

เมื่อฉากนี้อยู่ในสายตาของทุกคน ก็เพียงพอที่จะแสดงความสยองขวัญหมัดนี้ของหลินกู่ฉานได้

ดวงตาเต็มไปด้วยความกังวล

เย่อู๋เทียนกลับพูดอีกครั้ง

“เฉินเอ๋อร์ ไม่ต้องเป็นห่วง เขาไม่เป็นไรจริงๆ เทียบกับนาย เขาก็เป็นแค่เศษสวะ ถูกหลินกู่ฉานต่อยหมัดหนึ่งแต่ไม่ตาย สำหรับเขา ก็ถือได้ว่าเป็นเรื่องดีที่จะตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่างได้”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา พระเจ้าก็รู้ว่าดาบคมรู้สึกอย่างไร

ท่านเจ้าหอก็ยังเป็นท่านเจ้าหอคนนั้น ในสายตาของเขา ไม่ว่าตัวเองจะพยายามฝึกฝนมากแค่ไหน สุดท้ายก็ยังเป็นแค่เศษสวะ

แต่ว่า ดาบคมไม่มีทางไม่พอใจเย่อู๋เทียนด้วยเหตุนี้

ตามคำพูดของท่านเจ้าหอ แต่ละคนมีวิธีการฝึกฝนที่แตกต่างกัน

ท่านเจ้าหอบอกว่าเขาเป็นแค่เศษสวะ ก็หมายความว่าเขายังมีหวังที่จะผ่านด่านได้

ถ้าบอกว่าสิ่งที่ทำให้ดาบคมรู้สึกผิดหวังที่สุด……..

ก็เป็นวันนั้นที่ท่านเจ้าหอไม่แม้แต่อยากจะด่าว่าเขาเป็นเศษสวะ นั่นต่างหากที่เป็นเศษสวะอย่างแท้จริง

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ดาบคมประคับประคองร่าง และพูดกับเย่อู๋เทียนด้วยใบหน้าที่ขมขื่น

“ท่านเจ้าหอ ผมจะพยายามต่อไป”

เย่อู๋เทียนมองดูดาบคมด้วยใบหน้านิ่ง และตอบอย่างเฉยเมย

“พยายามไปก็ไม่มีประโยชน์ ถือโอกาสกลับบ้านทำสวนแต่เนิ่นๆเถอะ ขนาดหมัดเดียวของเศษสวะอย่างหลินกู่ฉานก็รับไม่ได้ จะมีชีวิตอยู่ไปทำไม?”

ดาบคมกุมหน้าอกถอยหลังไปข้างๆ

เหมือนกับคนไม่เป็นอะไร

ทำอะไรไม่ได้

คิดถึงปีนั้นตอนที่ถูกท่านเจ้าหอตีด่าไปด้วยสั่งสอนไปด้วย สถานการณ์จะรุนแรงกว่านี้มาก

หากทนกับคำด่าไม่กี่คำไม่ได้…….

ดาบคมตายตั้งนานไปกี่ครั้งแล้วก็ไม่รู้

จนถึงขณะนี้ ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ ไม่มีใครคิดว่า คำพูดของเย่อู๋เทียนอวดดีอีก

โดยเฉพาะคนในตระกูลหวงที่อยู่ในเหตุการณ์

ในวินาทีนี้ตกตะลึงอย่างที่สุดจริงๆ

ต่อหน้าฝ่าบาทผู้สูงส่ง ด่าว่าบอดี้การ์ดของฝ่าบาทผู้สูงส่งเป็นเศษสวะ

เย่อู๋เทียน……..

น่ากลัวมากแค่ไหนกันแน่?

ในเวลาเดียวกัน สีหน้าของหลินกู่ฉานก็จริงจังขึ้นมาแล้ว หรี่ตามองไปทางเฉียนเป่ยเฉิน

เขาสังเกตไม่เห็นผลการฝึกตนที่แท้จริงของเฉียนเป่ยเฉินอย่างสมบูรณ์

ผู้ชายคนนี้ดูเหมือนคนร่างกายอ่อนแอ

ทำไมถึงได้มีพลังมหาศาลขนาดนี้?

หรือว่า…….

อย่างที่เย่อู๋เทียนพูดจริงๆ ตัวเองไม่ใช่ศัตรูของคนร่างกายอ่อนแอเหรอ?

เฉียนเป่ยเฉินได้เดินไปตรงหน้าของหลินกู่ฉานแล้ว

กำลังจะต่อสู้กัน

เย่อู๋เทียนพูดอย่างราบเรียบ

“เฉินเอ๋อร์ ต่อให้หลินกู่ฉานคนนี้สามท่าก่อน พวกเรา ไม่รังแกคน”