จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 104

หลังจากคำพูดเหล่านี้ลดลง ที่นี่ก็เงียบอีกครั้ง

จริงๆเลย

เคยเห็นคนบ้า

แต่ไม่เคยเห็นคนบ้าบอขนาดนี้

การแสดงเมื่อกี้นี้ของเฉียนเป่ยเฉิน ต่อให้ทำให้ทุกคนนิ่งอึ้ง

ต่อมา ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะต่อให้หลินกู่ฉานสามกระบวนท่าก่อน ต่อสู้กับหลินกู่ฉานนะ?

ต้องรู้ว่า หลินกู่ฉานเพิ่งจะเหยียบทะเลมา!

ยิ่งไปกว่านั้น ในระยะทางหลายร้อยเมตร ก็มีพลังของหยดน้ำฆ่าคน

นี่ ได้ฟื้นฟูความรู้ความเข้าใจของทุกคนที่นี่แล้ว

ตอนนี้ เย่อู๋เทียน กลับให้เฉียนเป่ยเฉินที่รับดาบคมไว้ได้ ไปต่อสู้กับหลินกู่ฉานเหรอ?

ยังต้องการต่อให้หลินกู่ฉานสามกระบวนท่าด้วยเหรอ?

เย่อู๋เทียนให้เฉียนเป่ยเฉินรนหาที่ตายจริงๆ!

ตอนนี้

สีหน้าของหลินกู่ฉาน ไม่พอใจ

หัวเราะอย่างโกรธจัด

“ดี!”

“ดีมาก!”

“กลุ่มคนเมืองเจียงไห่ กลับทำให้ฉันประหลาดใจเล็กน้อย!”

เมื่อพูดอย่างนั้น หลินกู่ฉานมองไปทางเย่อู๋เทียน ดวงตาราวกับมีด แล้วก็เสริมอีกประโยคหนึ่ง

“ฆ่าไอ้คนอ่อนแอนี้ก่อน ค่อยฆ่าแก เย่อู๋เทียน ฉันยอมรับว่า เป็นเกียรติของแกอย่างยิ่งที่ทำให้ฉันโกรธแล้ว!”

เย่อู๋เทียนไม่ได้สนใจหลินกู่ฉานด้วยซ้ำ และมองไปทางเฉียนเป่ยเฉินต่อ

ในสายตาเต็มไปด้วยความชื่นชมยินดี

“เฉินเอ๋อร์ ออกไปต่อสู้กับเขาเถอะ”

“วิธีการที่รวดเร็วฉับไว”

เฉียนเป่ยเฉินกลืนอย่างประหม่า และถามไถ่ประโยคหนึ่ง

“ผม……ผมควรสู้ยังไงดีครับ?”

เย่อู๋เทียนยิ้มจางๆ

“อยากจะสู้ยังไง ก็สู้อย่างนั้น ไร้ซึ่งกระบวนท่า”

เฉียนเป่ยเฉินหมดคำพูดอย่างฉับพลัน

ตั้งแต่เด็กจนโต เขานอนติดเตียงมาโดยตลอด

อย่าว่าแต่ต่อสู้กับผู้คน ไม่มีโอกาสแม้แต่จะเกิดความขัดแข้งกับผู้คน

หลินกู่ฉานมองดูเย่อู๋เทียนและเฉียนเป่ยเฉินทั้งสองด้วยใบหน้านิ่ง หันหลังเดินไปทางลานเล็กๆข้างนอก

ทางที่ผ่านไปนั้น ไม่มีใครกล้าขวาง

มาถึงตรงกลางของลานเล็กๆ หลินกู่ฉานราวกับเสือดุหันกลับมา และหันหน้ามองไปทางเฉียนเป่ยเฉิน

“ออกมา ตายซะ!”

เสียงดังราวกับฟ้าร้อง รัศมีมหาศาล

เฉียนเป่ยเฉินนิ่งไปเล็กน้อย ถึงได้เดินเข้าไป

ถ้าหากว่า รัศมีของหลินกู่ฉานให้ความรู้สึกธรรมดาไม่ลึกลับกับผู้คน ถ้าอย่างนั้นความรู้สึกที่เฉียนเป่ยเฉินให้กับผู้คน ก็คือไก่กาฬโรค

เดินก็ไม่มีเรี่ยวแรงเลยแม้แต่น้อย

ในเวลานี้ เฉียนจิ้งคุนเข้าหาเย่อู๋เทียนอย่างวิตกกังวล

ใบหน้าเต็มไปด้วยความเป็นห่วง

“คุณเย่ ตอนนี้ผมก็มองออกแล้วว่า คุณอาจจะต้องการดูการแสดงท่าทีของเฉินเอ๋อร์!”

“ต่อจากนั้นค่อยพิจารณาว่าจะยอมรับเขาเป็นลูกศิษย์หรือไม่!”

“แต่ว่า ผมยังรู้สึกว่า คุณได้โปรดช่วยดูแลเฉินเอ๋อร์ด้วย ถ้าเขาเป็นอะไรไป ผม…….”

ไม่รอให้เฉียนจิ้งคุนพูดจบ เย่อู๋เทียนโบกมือ

“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก คุณแค่ค่อยดูก็พอ”

หลังจากที่พูดจบ เย่อู๋เทียนจับมือของเสิ่นรั่วชิง และเดินไปข้างนอก

ฝ่าบาทผู้สูงส่งและกลุ่มคน ออกไปดูการต่อสู้ทั้งหมด

เฉียนเป่ยเฉินยืนอยู่ตรงข้ามหลินกู่ฉาน ก็กลืนน้ำลายอีก สายตาที่มองไปทางหลินกู่ฉาน เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

แต่ว่า ยังพูดประโยคนั้นออกมา

“นาย นายลงมือก่อนเถอะ ฉันต่อให้นายสามท่าก่อน”

เห็นได้ชัดว่า สิ่งนี้เรียกว่า พูดคำที่รุนแรงด้วยน้ำเสียงขี้ขลาดที่สุด

หลินกู่ฉานไม่เคยโกรธเท่าอย่างวันนี้มาก่อน แต่เมื่อคิดถึงท่าทางก่อนหน้านี้ของเฉียนเป่ยเฉิน สายตาก็กลายเป็นจริงจังขึ้นมา

จ้องมองไปทางเฉียนเป่ยเฉินอย่างเยือกเย็น

“ภายในสามท่า แกจะต้องตายอย่างแน่นอน!”

ขณะที่พูด ลมปราณของหลินกู่ฉาน ได้เปลี่ยนเป็นคนละคนแล้ว

ไม่ได้ธรรมดาไม่ลึกลับอีก

แต่เป็นจิตใจอันห้าวหาญของการมองโลกด้วยความโอหัง

สายตาที่มองไปทางเฉียนเป่ยเฉิน ก็กลายเป็นเยือกเย็นอย่างมาก

ทุกคนที่อยู่รอบๆลาน นอกจากเย่อู๋เทียน ทั้งหมดก็วิตกกังวลอย่างมากในขณะนี้

ทุกคนคิดว่า ลูกชายของมหาเศรษฐีเฉียนจิ้งคุน จะถูกผู้ชายที่ชื่อว่าหลินกู่ฉานคนนี้ ฆ่าตายทั้งเป็น

ทุกคนในตระกูลเฉียน ใจไม่สงบกันทั้งหมด

ในเวลานี้ หลินกู่ฉานก็เคลื่อนไหวในทันที ราวกับสายฟ้า และฆ่าไปทางเฉียนเป่ยเฉิน

แม้ว่าฝีเท้าจะเร็ว ทุกที่ที่ผ่านไปนั้น กระดานชนวนพื้นดินก็แหลกสลาย

“นี่……นี่คือคนเหรอ?”

มีคนอุทานในการตอบสนองอย่างมีเงื่อนไข

คนธรรมดาทั้งหมดที่อยู่ที่นี่ ก็รู้สึกแบบเดียวกัน

“ลูกชายของฉัน!”

ภรรยาเฉียนจิ้งคุนทนไม่ได้กับฉากนี้ และกรีดร้องออกมา

หลินกู่ฉานที่ยืนอยู่ข้างกายเฉียนเป่ยเฉิน มองดูเฉียนเป่ยเฉินในหลุมขนาดใหญ่ และส่ายหัวเบาๆโดยไม่พูดอะไร

“แค่นั้นเองเหรอ?”

จากนั้น หลินกู่ฉานก็หันความสนใจไปทางเย่อู๋เทียน

“ตั้งแกแล้ว!”

ใบหน้าของเย่อู๋เทียน กลับเต็มไปด้วยรอยยิ้มจางๆ

เพราะว่าในเวลานี้ เฉียนเป่ยเฉินได้ปีนขึ้นไปจากพื้นดินแล้ว

ถึงขนาด ไม่มีเลือดไหลออกจากปากแม้แต่น้อย แค่ขยับกระดูกสันหลังส่วนคอ หายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดอะไรบางอย่าง

“ยังมีอีกหนึ่งหมัด”

ทุกคน ราวกับโดนฟ้าผ่า

ท่าทางของหลินกู่ฉาน ก็หยุดนิ่งในขณะนี้

ยังมีอีกหนึ่งหมัดเหรอ?

หลินกู่ฉานหันหน้าไปมองทันที สิ่งที่เห็นคือ เฉียนเป่ยเฉิน…….

ไม่นึกเลยว่าแค่เสื้อผ้าขาด!

“เป็นไปไม่ได้!”

“นี่มันจะเป็นไปได้อย่างไร!”

หลินกู่ฉานคำรามเสียงดัง เต็มไปด้วยความตกใจ

เฉียนเป่ยเฉินหันหน้ามองดูเย่อู๋เทียน ดวงตาเต็มไปด้วยความสงสัย และก็ถามประโยคหนึ่ง

“ผมก็รู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้ อาจารย์ครับ ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้?”

เย่อู๋เทียนยิ้มเล็กน้อย

“ในบรรดาพันล้านคน ก็มีแค่นายคนเดียว ต่อสู้ด้วยความมั่นใจ ต่อสู้อย่างกล้าหาญ ตอนนี้ดูเหมือนว่า เอาเขาให้ตายก็ไม่เป็นไร อาจารย์ช่วยนายรับผิดชอบ!”

ใบหน้าของหลินกู่ฉานดูแย่มาก ชกออกไปหมัดหนึ่งในทันที ชกเข้าที่ตรงหน้าของเฉียนเป่ยเฉิน

แต่ว่าครั้งนี้ เฉียนเป่ยเฉินกลับไม่ได้สะทกสะท้าน แต่ยกมือขึ้นป้องกันหมัดนี้ของหลินกู่ฉาน

“ตั้งฉันแล้ว!”

เมื่อคำพูดเหล่านี้ลดลง เฉียนเป่ยเฉินชกไปที่แก้มของหลินกู่ฉาน ด้วยหมัดเสยที่ง่ายที่สุด

แต่ว่า กลับไม่โดน

ร่างของหลินกู่ฉานเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ก็ปรากฏตัวห่างออกไปสิบเมตร สายตาที่มองไปทางเฉียนเป่ยเฉิน ราวกับว่ากำลังเผชิญหน้ากับศัตรูที่น่าเกรงขามแล้ว

สั่นสะเทือนในใจ ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้ได้อีกแล้ว

ในเวลานี้ เย่อู๋เทียนชี้แนะเฉียนเป่ยเฉินอยู่ข้างสนาม

“เฉินเอ๋อร์ นายไม่เคยเรียนกระบวนท่ามาก่อน ก็ใช้ท่าที่เขาเพิ่งชกนายเมื่อกี้นี้ ชกเขาสองหมัด ไม่สิ ยี่สิบหมัด ดูว่าจะชกเขาตายได้หรือเปล่า ชกไม่ตาย ก็แสดงว่าเสมอกัน”

หลินกู่ฉานได้ยินคำพูดนี้ของเย่อู๋เทียน ก็โมโหแทบตาย

และเมื่อคนอื่นได้ยินคำพูดนี้ของเย่อู๋เทียน พระเจ้าก็ตกใจมาก