จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 105

ลม พัดกรรโชกมาจากทะเลแต่ไกล

บนลาน เงียบสงบ

นอกจากเย่อู๋เทียน ไม่เว้นแม้แต่คนเดียว ก็คาดไม่ถึงว่าเฉียนเป่ยเฉินจะต้านทานการทุบตีได้ขนาดนี้

แม้แต่เฉียนเป่ยเฉินก็คาดไม่ถึง

เพิ่งจะถูกหลินกู่ฉานต่อยหนักสองหมัด ไม่นึกเลยว่าตัวเองจะไม่เป็นอะไรเลย

ไม่เพียงแค่นั้น

ร่างกายกลับยิ่งสบายมากขึ้น

โดยเฉพาะอย่างที่หน้าอก

ก็เหมือนกับหลังจากที่ถูกต่อยสองหมัด ชีพจรหัวใจ แต่ขยายกว้างขึ้นมา

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

แต่กลับไม่ทันได้คิดมาก เฉียนเป่ยเฉินได้ทำตามคำสั่งของเย่อู๋เทียนแล้ว และได้โจมตีไปทางหลินกู่ฉาน

ยิ่งไปกว่านั้น

กระบวนท่าที่เฉียนเป่ยเฉินได้ใช้ แทบจะเหมือนกับกระบวนท่าที่หลินกู่ฉานเพิ่งใช้ทุกประการ

ความเร็ว

รวดเร็วปานสายฟ้าแลบเหมือนกัน

ไม่ว่าจะไปที่ไหน กระดานชนวนที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าก็แตกเป็นเสี่ยงๆ

แต่ว่า ขณะที่เฉียนเป่ยเฉินปรากฏตัวตรงหน้าของหลินกู่ฉาน

ทั่วทั้งร่างกายกลับไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย

ไม่ได้เหมือนกับท่าทางเมื่อกี้นี้นั้นของหลินกู่ฉาน ร่างกายก็พองตัวขึ้นทั้งหมด และราวกับปีศาจ…….

แต่ว่า…….

แท้จริงแล้วไม่มีอะไรเกิดการเปลี่ยนแปลงเลยสักนิด

หมัดนี้ของเฉียนเป่ยเฉิน ก็กระแทกไปที่หน้าอกของหลินกู่ฉานเหมือนกัน

การชกมวย ธรรมดาไม่ลึกลับ

ก็ไม่ได้มีผลทำให้ผู้คนสะดุดตาแม้แต่น้อย

ตอนแรกหลินกู่ฉานต้องการหลบเลี่ยง แต่รู้สึกว่าหมัดนี้ของเฉียนเป่ยเฉินก็เพียงแค่นั้นเอง

ก็เพียงแค่ยกมือขึ้นปกป้องหน้าอกด้วยหลังมือ พยายามใช้ฝ่ามือพันหมัดนี้ของเฉียนเป่ยเฉินไว้

ต่อจากนั้นก็บิด

แขนขวาทั้งหมดของเฉียนเป่ยเฉิน ต้องเหมือนราวกับขนมเกลียว และใช้การไม่ได้ในทันที

แต่ขณะที่หมัดของเฉียนเป่ยเฉินกับหลินกู่ฉานปะทะอยู่ด้วยกัน

ฉากที่ทำให้คนสะเทือนใจได้เกิดแล้ว

ไม่ต้องพูดถึงว่าหลินกู่ฉานต้องการใช้ฝ่ามือพันกำปั้นของเฉียนเป่ยเฉินเลย แม้แต่นิ้วมือก็ไม่ทันได้ขยับ ก็รู้สึกว่าฝ่ามือก็ชาไปหมด

วินาทีต่อมา หลินกู่ฉานเพิ่งจะรู้สึกว่า เจ็บหน้าอกอย่างรุนแรง

ในเวลาเดียวกัน

เขาทั้งคนก็กระเด็นอยู่ในอากาศแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้นไม่ใช่กระเด็นออกไปข้างนอกหลายร้อยเมตรธรรมดาขนาดนั้น แต่กระเด็นออกไปยี่สิบเมตร สามสิบเมตร สี่สิบเมตร…….

นี่ก็ไม่ได้หยุดลงมา!

หนึ่งร้อยเมตร?

ทุกคนก็เห็นว่า หลินกู่ฉานกระแทกไปที่ต้นไม้ใหญ่ข้างนอกซึ่งห่างออกไปหลายร้อยเมตรแล้ว

“แหวะ!”

หลินกู่ฉานอดไม่ได้ ที่จะอ้าปากก็กระอักเลือดออกมาเต็มปาก

ต้นไม้ใหญ่ด้านหลัง

หักในทันที ถล่มลงมาเสียงดังตูม!

หลินกู่ฉานลืมตาทั้งสองขึ้นอย่างรุนแรง ไม่น่าเชื่อเลย!

เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง?

ภายในและภายนอกโรงแรมว่างไห่ ตกตะลึงทั้งหมด

แต่ทุกคนยังไม่ทันตั้งสติได้ เฉียนเป่ยเฉินก็กระโดดขึ้น โจมตีฆ่าไปทางหลินกู่ฉานต่อไป

อย่างไรก็ตาม…….

ท่าทางของเขาในกลางอากาศนั้น ทำให้ผู้คนรู้สึกอธิบายไม่ได้จริงๆ

ถ้าหากว่า

ตอนที่หลินกู่ฉานเพิ่งจะโจมตีเฉียนเป่ยเฉินไป ท่าทางการเหวี่ยงหมัดเหมือนกับนกอินทรีกางปีก

ถ้าอย่างนั้นเฉียนเป่ยเฉินในตอนนี้

เหมือนสัตว์ปีกในกลางอากาศ

ยิ่งไปกว่านั้นก็เป็นแม่ไก่กระโดดออกจากเล้าไก่แล้วบินไปที่กำแพง ที่เพิ่งจะได้รับความตกใจกลัวอย่างเมื่อกี้นี้

สองคำนี้

จนตรอก

แต่ถึงกระนั้น เฉียนเป่ยเฉินก็มาถึงตรงหน้าของหลินกู่ฉาน ด้วยความเร็วที่เร็วที่สุด

ในเวลานี้ หลินกู่ฉานเพิ่งลุกขึ้นจากชายหาดใต้ต้นไม้

ต้องตอบโต้ศัตรูอย่างเร่งด่วน

เฉียนเป่ยเฉินกลับไม่ให้โอกาสใดๆกับเขา

ท่าทางบ้าไปแล้ว ชกไปที่หน้าอกของเขาอีกครั้ง

ตูม!

หลินกู่ฉานไม่มีพลังที่จะปัดป้องเลยด้วยซ้ำ และกระเด็นออกไปในกลางอากาศอีกครั้ง

ครั้งนี้ ยังอยู่ห่างออกไปหนึ่งร้อยเมตร

เสียงดังตูม!

กระแทกลงทะเลโดยตรง

แต่สิ่งที่ไม่เหมือนกับก่อนหน้านี้คือ ครั้งนี้หลินกู่ฉานไม่ได้ยืนอยู่บนทะเล แต่ตกลงไปในทะเลโดยตรง

หลินกู่ฉานดูเหมือนจะอับอายขายหน้าอย่างมากจริงๆ

เขาถูกผู้ชายที่ว่ายน้ำไม่เป็น ต่อยจนไม่มีแรงจะสู้กลับ

เพิ่งจะหันหลังวิ่งหนี

เย่อู๋เทียนกลับปรากฏตัวบนชายหาด ดูเหมือนจะมองความคิดของหลินกู่ฉานออก ใบหน้าก็แฝงไปด้วยรอยยิ้มขี้เล่น

“หลินกู่ฉาน ฉันอนุญาตให้แกหนีแล้วเหรอ?”

หลินกู่ฉานสีหน้าตึงเครียด

ไม่มีแม้แต่ความกล้าที่จะหันหลังหนี

สั่นสะเทือนในใจ

ไม่มีอะไรมากกว่านี้

เฉียนเป่ยเฉินเมื่อกี้นี้ เป็นสัตว์ประหลาดอะไรกันแน่?

ทำไมเขาถึงได้เก่งกาจขนาดนั้น?

แต่เขาก็แข็งแกร่งขนาดนี้ ถ้าอย่างนั้นเย่อู๋เทียนอาจารย์ของเขา…….

หลินกู่ฉานไม่กล้าคิดเรื่องนี้อีกต่อไปแล้ว

ในเวลานี้ เฉียนเป่ยเฉินได้เดินลุยน้ำทะเลไปที่ข้างกายของเย่อู๋เทียนแล้ว

ในเวลาเดียวกัน

ทุกคนทั้งภายในและภายนอกโรงแรมว่างไห่

ทั้งหมดก็รายล้อมเข้ามาแล้ว โดยเฉพาะฝ่าบาทผู้สูงส่งและคนอื่นๆ

เห็นสภาพนี้ของเฉียนเป่ยเฉิน ไม่รู้จะพูดอะไรดีจริงๆ

นิสัยเดิมของเฉียนเป่ยเฉินก็เอียงอาย และเพิ่งฟื้นจากอาการป่วยหนัก เคยเจอผู้คนมากมายขนาดนี้ที่ไหนกัน?

เห็นสายตาของพวกเขาจ้องมองมาที่ใบหน้าของตัวเอง

เฉียนเป่ยเฉินทนไม่ไหวที่จะวิ่งหนีด้วยความอับอาย แต่เมื่อคิดได้ว่าเย่อู๋เทียนก็อยู่ตรงหน้า ก็ยังก้มหน้าจำต้องพูดว่า

“อาจารย์ครับ ผมทำให้ท่านขายหน้าแล้ว”

เย่อู๋เทียนหัวเราะฮ่าๆ

ลูบหัวของเฉียนเป่ยเฉินด้วยความรักใคร่

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ว่ายน้ำไม่เป็นขายหน้าอะไร เดี๋ยวฉันสอนนาย ไม่เพียงแต่สอนว่ายน้ำ ยังจะสองนายวิ่งอย่างสุดกำลังบนทะเลยังไงด้วย ถึงเวลานั้น นายจะน่าเกรงขามมากกว่าหลินกู่ฉานคนนี้”

ใบหน้าของเฉียนเป่ยเฉินแดงก่ำ

เย่อู๋เทียนเห็นท่าทางแบบนี้ของเฉียนเป่ยเฉิน ก็สนุกสนานอย่างเต็มที่อีกครั้ง และพูดติดตลก

“น้ำทะเลอร่อยมั้ย?”

เฉียนเป่ยเฉินตอบด้วยใบหน้าเศร้า

“ขม”

ได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าของเย่อู๋เทียนก็เปลี่ยนไป และมองไปทางหลินกู่ฉานที่อยู่ห่างออกไปหนึ่งร้อยเมตรอย่างเยือกเย็น

“เป็นเพราะแกเลย ทำให้ศิษย์รักของฉันดื่มน้ำทะเล!”

“มานี่ ตายซะ!”