จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 145
ทุกคนในที่นั้นล้วนงงเป็นไก่ตาแตก!
ไม่มีใครคิดเลยว่า เสิ่นรั่วชิงจะลงมืออีกครั้ง!
และยังตบหานเฟิ่งอี๋เหมือนเดิม!
นอกจากตบแล้ว ยังถุยน้ำลายใส่หน้าหานเฟิ่งอี๋อีก!
จากหน้าตาภายนอกแล้ว เสิ่นรั่วชิงถือเป็นสาวสวยอันดับหนึ่งของเจียงไห่ได้อย่างเต็มภาคภูมิ!
ออร่า สาวงามแห่งยุค!
ตอนนี้...
ตบคน?
ยังถุยน้ำลายใส่หน้าคนอีก?
เรียกได้ว่า...
แม่ค้ากลางตลาดชัดๆ！
โดยเฉพาะอ้ายเสี่ยวเตี๋ย เธอที่อยู่ในหมู่ฝูงชนมองเสิ่นรั่วชิงอย่างตกตะลึง นี่คือเสิ่นรั่วชิงที่เธอรู้จักหรอ?
และ....
แต่ไม่รู้ทำไม การกระทำของเสิ่นรั่วชิงเมื่อครู่กลับทำให้อ้ายเสี่ยวเตี๋ยสะใจจนอยากจะเหาะขึ้นฟ้าเลย!
ทั้งๆที่คนตบคือเสิ่นรั่วชิง!
อ้ายเสี่ยวเตี๋ยกลับรู้สึกว่า มันสะใจเสียยิ่งกว่าเธอลงมือตบคนเองเสียอีก!
เรียกได้ว่าสะใจถึงขีดสุด!
อ้ายเสี่ยวเตี๋ยชอบนิสัยเสิ่นรั่วชิงในตอนนี้มากเลย เวลาเงียบก็จะเป็นผู้หญิงอ่อนแอที่ไร้เรี่ยวแรงใดๆคนหนึ่ง เวลาเดือดดาลกับคนอื่นเพื่อผู้ชายของตนก็เหมือนกับแม่ค้ากลางตลาดคนหนึ่ง!
อ้ายเสี่ยวเตี๋ยรู้สึกว่าตนหลงรักเสิ่นรั่วชิงแล้ว
ที่ห่างไกลออกไป เกาเยว่หรูก็อยู่ที่นี่ด้วย แต่ว่าพึ่งมาถึง และได้เห็นฉากเสิ่นรั่วชิงตบหานเฟิ่งอี๋เข้าพอดี ถึงจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น!
แต่....
มันเพียงพอให้เธออ้าปากค้างแล้ว!
เกาเยว่หรูคิดจนหัวแทบแตกก็คิดไม่ถึงว่า เสิ่นรั่วชิง ลูกผู้พี่ของเธอเวลาโกรธขึ้นมาจะน่ากลัวขนาดนี้!
หล่อนไม่รู้หรอว่า คนที่หล่อนตบนั่นคือใคร?
หานเฟิ่งอี๋!
หานเฟิ่งอี๋จากตระกูลหานแห่งตี้ตู!
แต่พอมองหานเฟิ่งอี๋ในเวลานี้ โดนตบหน้าไปสองฉาด ยังโดนถุยน้ำลายใส่ ใบหน้าบิดเบี้ยวจนแทบจะไม่ใช่คนแล้ว เหมือนผีผู้หญิงมากกว่า!
ผมเผ้าที่ยกสูงไว้แต่เดิม ตอนนี้สยายกระจายหมดแล้ว
ไม่มีราศีของราชินีเหลือเลยสักนิด
แต่หล่อนยังคงยากที่จะคิดตอบโต้ เพราะตั้งแต่เล็กจนโต สี่สิบห้าปี เคยโดนคนตบหน้าหันตั้งแต่เมื่อไหร่?
เมื่อไหร่เคยโดนคนตบหน้าหันสี่ครั้งกันบ้าง?
อวัยวะภายในใกล้จะระเบิดหมดแล้ว
เสิ่นรั่วชิงยังคงมองหานเฟิ่งอี๋อย่างโกรธเคือง พูดเน้นทีละคำว่า “สามีฉันเคยบอกไว้ ก่อนตายแม่สามีฉันสั่งเขาไว้ หากวันหนึ่งเขามีความสามารถ ตระกูลหาน นอกจากสายของหานเสิ่งเต้าแล้ว คนอื่นฆ่าให้หมดอย่าให้เหลือ!”
ระหว่างพูดคำนี้ สายตาเสิ่นรั่วชิงที่มองหานเฟิ่งอี๋เต็มไปด้วยแววอาฆาต นี่ก็เป็นครั้งแรกที่เสิ่นรั่วชิงฉายแววอาฆาตออกมา!
หานเฟิ่งอี๋จ้องเสิ่นรั่วชิงตาเขม็ง ถึงจะรู้ว่าเสิ่นรั่วชิงไม่มีวิทยายุทธ์อะไร แต่ไม่รู้เพราะอะไรหล่อนรู้สึกเย็นยะเยือกขึ้นจากก้นบึ้งชองหัวใจ!
ไม่ว่า ก่อนตายหานหว่านเอ๋อร์จะพูดอะไรกับเย่อู๋เทียน
ตอนนี้ถึงจะเป็นไปได้อย่างมากว่า เย่อู๋เทียนจะติดขัดที่สัญญาที่หานหว่านเอ๋อร์เซ็นไว้ตอนนั้น และป้ายหยกที่เป็นสัญญาที่หานหว่านเอ๋อร์ทิ้งไว้ที่ตระกูลหานตอนนั้น อาจจะไม่ฆ่าล้างหานเฟิ่งอี๋!
แต่ถ้าเสิ่นรั่วชิงลงมือ
จะทำอย่างไรดี?
และความจริงบ่งบอกชัดว่า ความคิดนี้ที่ผุดออกมาของหานเฟิ่งอี๋มีเหตุผลอยู่บ้าง
เพราะเสิ่นรั่วชิงพลันหันไปมองเย่อู๋เทียน ชี้นิ้วมาทางหานเฟิ่งอี๋พลางถามว่า “ฉันฆ่าหล่อนได้ไหม? คุณพูดแค่คำเดียว ฉันก็ฆ่าหล่อนทันที ฉันไม่ชอบเห็นคุณเป็นคนดีเกินไปแบบนี้ที่สุดแล้ว ฉันโกรธแทบระเบิดแล้ว!”
พอคำพูดนี้ออกมา เย่อู๋เทียนต่อให้โกรธทะลุฟ้าแค่ไหน วินาทีก็กลายเป็นอบอุ่นเต็มหัวใจ เพราะว่า...ในชาตินี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเสิ่นรั่วชิงเดือดดาล
อาจารย์หลวงหานเบิกตากว้างร้อง “เป็นไปไม่ได้! อาจารย์หลวงหาน ขนาดลูกชายฉันถังเลี่ยนยังไม่ยอมเจอ จะเจอแกได้ยังไง? ยังมีปู่ของฉันหานฟางอวี้ แกเป็นตัวอะไรล่ะหะ? ถึงให้เขาพาแกไปที่อยู่ของเหล่าจู่อาจารย์หลวงหานได้?”
เย่อู๋เทียนแค่นยิ้มเย็นว่า “อาจารย์หลวงหานตอนนั้นบอกผมหลายคำ ความหมายก็คือ ไม่เคยเผชิญความทุกข์ยากของโลกมนุษย์ ไม่เคยโดนคนดูถูกเหยียดหยาม จะเจริญได้ยังไง? เขาบอกผมว่า แม้ไข่มุกจะงาม แต่นกไม่ยอมถูกมันยิง แม้หม้อจะสวย ปลาก็ไม่ยอมถูกมันหุง ร่ำรวยเงินทองอายุยืนยาว ฟ้าเป็นคนกำหนดไม่เกี่ยวกับผม เรื่องของผมผมจัดการเองไม่เกี่ยวกับฟ้า ผมตอบเขาว่า ไปตายซะ ผมไม่อยากฟังเหตุผลบ้าๆพวกนี้! จากนั้นเขาไม่โกรธกลับยิ้ม และยังให้ตรากับผมชิ้นหนึ่ง!”
พูดมาถึงตรงนี้ เย่อู๋เทียนเพียงแค่มือสั่นชั่วครู่ ก็มีตราชิ้นหนึ่งใหญ่เท่าเล็บ ออกมาจากชายเสื้อลงมาในมือเขา เขามองเข้าไปในดวงตาหานเฟิ่งอี๋พลางถามว่า “ตราอันนี้คุณจำได้ไหม? อาจารย์หลวงหานบอกผม มีตราอันนี้อยู่ อย่าว่าแต่ตระกูลหานเลย ต่อให้เป็นใต้หล้านี้ ก็เป็นของผมเย่อู๋เทียน!”
ถึงตรานี้จะเล็ก แต่ด้านบนมีอักษรคำว่าตี้ ！
หานเฟิ่งอี๋เห็นตรานี้ สมองพลันว่างเปล่า เพราะเธอเคยเจอตรานี้มาก่อน มันสืบทอดมาจากบรรพบุรุษคนหนึ่งในตระกูลหานที่เคยเป็นฮ่องเต้ สืบทอดมาร้อยปีพันปี จนตอนนี้กลายเป็นตราประจำตัวเจ้าบ้านตระกูลหานแห่งตี้ตู!
อาจารย์หลวงหาน，หานเหล่าจู่！
กลับยกของสำคัญขนาดนี้ให้กับเจ้าเด็กบ้าที่ตอนนั้นเป็นแค่เด็กปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมเลยเนี่ยนะ?
และในตอนที่หานเฟิ่งอี๋กำลังอ้าปากค้างตะลึงอยู่นี้ หานจื่อหยวนพลันคุกเข่าลงด้วยสีหน้าหวาดกลัวตื่นตระหนกพลางว่า “ผู้น้อยหานจื่อหยวน คารวะเหล่าจู่!”
“....”
“....”
“....”
หานเฟิ่งอี๋มองหานจื่อหยวนด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ
ไม่คิดเลยว่า หานจื่อหยวนที่จงรักภักดีต่อเธอหนักหนามาตลอด กลับมาคุกเข่าลงบนพื้นตอนนี้!
นี่...
อันที่จริงเย่อู๋เทียนก็คิดไม่ถึงเหมือนกัน
หานเฟิ่งอี๋มองหน้าเย่อู๋เทียนเหมือนโดนสายฟ้าฟาด เธอเบิกตากว้างด้วยสีหน้ายากจะเชื่อ
ตอนนั้นเธอจะให้เจ้าบ้านตระกูลหานแห่งตี้ตูรวมถึงแม่ของเจ้าบ้านตระกูลหานเป็นทาสให้กับตระกูลหนานทั้งชาติหรอ?
เย่อู๋เทียนมองหน้าหานเฟิ่งอี๋พลางว่า “คุณโดนขับออกจากตระกูลหานละ ออกบวชเองแล้วกัน นี่ก็ถือเป็นการแก้แค้นแทนแม่ผมที่ตายไปแล้วเหมือนกัน!”
หานเฟิ่งอี๋สีหน้าซีดเผือด พูดอย่างขาดสติว่า “เป็นไปไม่ได้! นี่มันเป็นไปไม่ได้! แกเป็นตัวอะไร? คนนอกแซ่อื่นอย่างแกจะเป็นเจ้าบ้านตระกูลหานได้ยังไง?”
เย่อู๋เทียนบอก “งั้นคุณก็กลับไปถามอาจารย์หลวงหานดู ผมเย่อู๋เทียนเป็นเจ้าบ้านของตระกูลหานหรือเปล่า!”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบอหังการ
เรื่องนี้อะไรก็ดีหมด เสียอย่างเดียวคือไม่เข้าใจว่าทำไมเหมือนพยายามจะยัดเยียดพระเอกให้มีเมียมากกว่า1? พระเอกเก่งมีเมียคนเดียวไม่ได้?...