จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 21

พระอาทิตย์กำลังตกดิน ฝนยังไม่หยุดตก

หลิวหลินเฟยออกคำสั่ง เจ้าหน้าที่หน่วยสืบราชการลับติดอาวุธครบมือที่อยู่ที่นี่ทั้งหมด ถึงได้นำตัวของตระกูลเย่กับตระกูลเสิ่นไปทั้งหมด

เสิ่นจูนอี๋กลับไม่ได้แสดงการทำต่อต้านใดๆ

แต่พ่อแม่ของเธอ กลับตกใจกลัวจนทำอะไรไม่ถูกอย่างสุดขีด

โดยเฉพาะอย่างยิ่งพ่อของเสิ่นจูนอี๋ ก็เกือบจะกลัวจนฉี่ราด

แม่ของเสิ่นจูนอี๋ กลัวจนเวียนหัวตาลาย

ทุกสิ่งที่ทำลงไปในช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้ของเสิ่นเฟยยู่ คนนอกไม่รู้ พ่อแม่ของเขากลับรู้ดีเป็นอย่างมาก

ในช่วงเจ็ดปีที่ผ่านมา เสิ่นเฟยยู่ได้แอบเอาสมบัติประจำชาติที่เก็บไว้ในปราสาทตระกูลเย่ สับเปลี่ยน ด้วยวิธีการใช้ของเทียมมาแทนที่ของจริง ขายให้กับผู้มีอิทธิพลต่างๆ

กำไรที่ได้ทั้งหมด เป็นตัวเลขมหาศาลไปแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้นเสิ่นเฟยยู่ยังยุยงให้หานเต๋อหรงลอบฆ่าเย่จินหลิง

โทษฐานเหล่านี้หากได้รับการตรวจสอบ เสิ่นเฟยยู่ถูกยิงตายหนึ่งร้อยครั้งก็นับว่าน้อยไป

แม่ของเสิ่นเฟยยู่ชื่อว่าหลี่วูเสียน

ความประพฤติกลับไม่ได้จิตใจดีเลยสักนิด

ปกติแล้วในแวดวงคุณหญิงคุณนายเย่อหยิ่งจนชิน ตอนนี้กำลังจะถูกคุมขัง จะต้องกลายเป็นตัวตลกที่ยิ่งใหญ่ในแวดวงคุณหญิงคุณนาย

หลี่วูเสียนฝืนระงับความตื่นตระหนกในใจไว้ และเขย่าตัวของเสิ่นจูนอี๋ ท่าทางร้องไห้ได้งดงามมาก

“จูนอี๋ ลูกพูดอะไรบ้างสิ ตอนนี้จะทำยังไงกันดี! ถ้าพี่ชายของลูกเป็นอะไรไป แม่ก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว!”

“ใช่แล้ว ลูกบอกว่า รั่วชิงฟื้นมาแล้วไม่ใช่เหรอ? ลูกรีบโทรหาหล่อนสิ!”

“หล่อนคลอดลูกชายให้กับเย่อู๋เทียนคนหนึ่ง ลูกขอความเมตตากับหล่อน ให้หล่อนพูดกับเย่อู๋เทียน เย่อู๋เทียนจะต้องไว้ชีวิตพี่ชายของลูกอย่างแน่นอน!”

ใบหน้าซีดเซียวของเสิ่นจูนอี๋ก็เปลี่ยนเป็นไม่พอใจขึ้นมา

“ต่อให้หนูตาย ก็ไม่มีทางโทรหานังผู้หญิงสารเลวเสิ่นรั่วชิงคนนั้นเด็ดขาด!”

“ยิ่งไปกว่านั้นแม่กลัวจนบ้าไปแล้วหรือไง? นังผู้หญิงสารเลวคนนั้นหมดสติไปเจ็ดปี เพิ่งจะฟื้นขึ้นมา ยังไม่ได้สติ จะใช้โทรศัพท์ที่ไหนกัน!”

หลี่วูเสียนร้องไห้ตำหนิไปด้วย

“ป่านี้แล้ว ลูกยังจะแข่งขันกับหล่อนอยู่! เอาอย่างนี้ ลูกโทรไปที่โรงพยาบาล ดูว่าจะติดต่อกับรั่วชิงได้หรือเปล่า วันนี้ไม่ว่ายังไงก็ตาม พวกเราจะถูกนำตัวไปที่หน่วยสืบราชการลับไม่ได้ ไม่เช่นนั้นก็จบเห่ทุกอย่างแล้ว”

เสิ่นจูนอี๋ต่อยลงไปบนที่นั่ง

“หุบปากซะ! ให้หนูอยู่เงียบหน่อยๆ”

หลี่วูเสียนตกใจจนไม่กล้าพูดอะไร

แม้ว่าพ่อของเสิ่นจูนอี๋จะกลัวจนใกล้วาระสุดท้ายของชีวิตแล้ว แต่กลับยังพูดโน้มน้าวเสิ่นจูนอี๋ประโยคหนึ่ง

“อี๋ โทรเถอะ โทรหาพี่สาวของลูก ชีวิตของคนสำคัญมากที่สุด ไม่ต้องเอาหน้าเอาตาแล้ว”

เสิ่นจูนอี๋โกรธจนสั่นเทาไปทั้งตัว

“หนูบอกแล้วว่า ต่อให้หนูตาย ก็ไม่มีทางโทรไป!”

แต่ในไม่ช้า เสิ่นจูนอี๋ก็ถูกตบหน้า

แม้ว่าเธอจะไม่ได้โทรหาเสิ่นรั่วชิง แต่โทรหาพวกทนายมือทองบางคนของเมืองเจียงไห่

ผลลัพธ์ที่ได้ก็คือ ไม่มีใครรับสาย

จนกระทั่งรถยนต์สองคันของหน่วยสืบราชการลับมาถึงอาคารหน่วยสืบราชการลับ เสิ่นจูนอี๋ถึงได้โทรหาไปที่ชั้นที่ยี่สิบแปดของโรงพยาบาลกลางเมืองเจียงไห่

คำตอบที่ได้รับนั้นคือ…….

เสิ่นรั่วชิงออกจากโรงพยาบาลแล้ว ติดต่อไม่ได้

เสิ่นจูนอี๋ตื่นตระหนกอย่างสมบูรณ์

จู่ๆก็ตะโกน

“ฉันต้องการพบเย่อู๋เทียน! ฉันต้องการพบเย่อู๋เทียน!”

ไม่มีใครสนใจเธอ

ในเวลานี้ เย่อู๋เทียนขนโลงศพไปทางทิศตะวันออกแล้ว

เพราะว่าทางทิศตะวันออกของสุสานตระกูลเย่ มีเนินเขาสีเขียวชอุ่มอยู่ลูกหนึ่ง

บนยอดเขา มีดอกพีชอยู่ทุกหนทุกแห่ง

ฝนตกปรอยๆ สวนพีชก็ยิ่งดูสวยงดงาม

เย่อู๋เทียนหยุดอยู่ในส่วนลึกของสวนพีช และยืนอยู่ใต้ต้นพีชที่มีการเติบโตเจริญงดงาม

วางโลงศพลงแล้ว ต่อจากนั้นหยิบพลั่ว จากในมือของเผยจื่อตง และขุดลงไปสามเมตร

หลังจากฝังโลงศพแล้ว เย่อู๋เทียนก็วางป้ายสุสานไว้หน้าหลุมศพอีกครั้ง

คุกเข่าลง และก้มกราบคำนับ

ข้างหลังของเย่อู๋เทียน ทุกคนเป็นทหารในเครื่องแบบทหาร

ก็ก้มกราบคำนับเหมือนกัน

กั๋วเหล่าเหวินเติงเจิน ก็ย่อมอยู่ในที่นี้ด้วย

ไม่มีรอยยิ้มบนใบหน้าอีก กลายเป็นเคร่งขรึมขึ้นมา

เช่นเดียวกับเย่อู๋เทียน เหวินเติงเจินก็ก้มกราบคำนับ ต่อจากนั้นก็หันกลับมาค่อยๆมองไป

กรมทหารเจียงไห่อาวุธเพียบพร้อมเกือบสามหมื่นคน คุกเข่าลงบนพื้นอย่างพร้อมเพรียงกัน สง่างามราวกับสายรุ้ง!

เหวินเติงเจินที่ยังเปลือยกายเดินตามหลังด้วย เหมือนกับห่อเหี่ยวไม่มีชีวิตชีวา

หยาดฝนตกลงมาบนตัวของเหวินเติงเจิน

ค่อนข้างเย็น

เหวินเติงเจินยกมือขึ้นเกาหลัง ท่าทางดูขมขื่นมากๆ

“ชิงตี้ ยกโทษครั้งนี้ให้กับฉันด้วย ฉันก็อายุมากมายขนาดนี้แล้ว ท่านอย่าได้ถือสาฉันเลย”

เย่อู๋เทียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และถามไถ่

“แกยอมรับเสิ่นจูนอี๋เป็นลูกบุญธรรม เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

เหวินเติงเจินหน้าแดง

“เสิ่นจูนอี๋เป็นเพื่อนร่วมชั้นลูกสาวคนเล็กของฉัน ยิ่งไปกว่านั้น หลายปีมานี้หล่อนก็ช่วยเหลือตระกูลเหวินของพวกเรามาไม่น้อย แต่ว่าฉันยอมรับ ฉัน ฉันประมาทไป ครั้งต่อไปไม่มีอีกแล้ว!”

เย่อู๋เทียนขมวดคิ้ว

“ลูกสาวคนเล็กของแก? แกอายุแปดสิบยังมีลูกได้อีกเหรอ?”

เหวินเติงเจินถอนหายใจ

“เฮ้อ ช่วยไม่ได้ ตอนที่แต่งงานครั้งที่สองแม้ว่าจะอายุเจ็ดสิบแล้ว ยิ่งแก่ก็ยิ่งแข็งแรง ยังไงซะก็มีศิลปะการต่อสู้อยู่เล็กน้อย แน่นอนว่า ภรรยาคนนั้นของฉัน ก็ไม่ใช่เด็กสาว ตอนที่แต่งงานกันก็สี่สิบแล้ว เมื่ออายุห้าสิบปีคลอดลูกให้ฉัน ฉันบอกว่าฉันไม่เอา ไม่ได้ ก็ตามรบเร้าฉัน โวยวาย โวยวายโดยที่ไม่สนใจอะไร หัวใจของฉันทนไม่ไหวจริงๆ”

“ชิงตี้ เอ่อ……ได้ยินมาว่าหญิงสาวรั่วชิงได้รับการช่วยเหลือจากคุณแล้ว สุดยอด สุดยอดจริงๆ คุณรักษาให้ฉันหน่อยเถอะ ช่วงนี้ นอนไม่ค่อยหลับ นอนไม่หลับ ไม่มีชีวิตชีวาด้วย ฉันรู้สึกว่าฉันใกล้จะตายแล้ว คุณยืดชีวิตให้ฉันอีกหลายปีหน่อย ไม่อยากตาย ลำบากมาทั้งชีวิต ยังไม่ได้เสวยสุขอะไรเลย จะไปแบบนี้ไม่……”

เย่อู๋เทียนไม่สามารถทนต่อการพูดจู้จี้ขนาดนี้ของเหวินเติงเจินได้ จึงยกส้นเท้าขึ้น และกระโดดขึ้นมาจากบนพื้น

ฉากนี้ เกือบทำให้เหวินเติงเจินตกใจแทบตาย

สองทุ่มตอนกลางคืน เย่อู๋เทียน มุ่งหน้าไปที่หอบรรพบุรุษตระกูลเย่

ไปอัญเชิญป้าวิญญาณของแม่

แต่ทันทีที่เขาก้าวเข้าไปในลานด้านนอกหอบรรพบุรุษตระกูลเย่ ก็เห็นเสิ่นจูนอี๋คุกเข่าอยู่ที่ประตูห้องด้านข้างของหอบรรพบุรุษ

คนที่คุกเข่าอยู่ที่หน้าประตูห้องด้านข้างกับเธอ ยังมีเย่ซวงซวงลูกสาวของเธอด้วย

เพียงแต่ว่า เสิ่นจูนอี๋กำลังตบตีเย่ซวงซวงอย่างรุนแรง ปากก็ตำหนิอย่างรุนแรง

“ร้องสิ แกร้องไห้ได้ดังมากเท่าไหร่ แม่ก็ยิ่งปลอดภัยเท่านั้น! ไม่อย่างนั้น ไอ้พี่ชายสารเลวของแก จะต้องตีแม่ตายแน่ๆ!”

“ร้องสิ เด็กอย่างแกนี่มันยังไงกัน? อารมณ์ปกติหายไปไหนหมด?”

จากนั้น เสิ่นจูนอี๋ก็เพิ่มแรงมากยิ่งขึ้น ก็ตบหน้าอย่างรุนแรงหนึ่งฉาด

ก็เป็นเพราะว่าการตบหน้านี้ เย่ซวงซวง“ฮือ”ร้องไห้ออกมา แทบจะปิดหูตามเงื่อนไข

เลือด ไหลออกจากในหูของเย่ซวงซวง