จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 22

ฝน หยุดตกแล้ว

หอบรรพบุรุษตระกูลเย่ แสงไฟสว่างไสว

เสียงร้องไห้ของเย่ซวงซวง กลับทำลายความสงบของที่นี่

เสิ่นจูนอี๋ยังคงเอาแต่สนใจความปลอดภัยของตัวเอง ไม่ได้สังเกตเห็นเลือดไหลออกจากคอเคลียของเย่ซวงซวงแล้ว

ถึงขนาดบนใบหน้าสวยเย่อหยิ่งนั้น เพราะว่าเสียงร้องไห้อันแหลมคมของเย่ซวงซวง รอยยิ้มบิดเบี้ยวก็ปรากฏขึ้น

“ใช่ ร้องแบบนี้แหละ!”

“กว่าแม่ของจะพูดโน้มน้าวลุงของลูก ให้ยอมรับทุกอย่างไว้ได้มันไม่ง่ายเลย! คืนนี้ ไอ้ระยำหมาอย่างเย่อู๋เทียนจะต้องมาที่หอบรรพบุรุษอัญเชิญป้ายวิญญาณของนังผู้หญิงสารเลวหานหว่านเอ๋อร์อย่างแน่นอน ลูกร้องได้เศร้ามากเท่าไหร่ แม่ก็จะปลอดภัยขึ้นเท่านั้น!”

เสิ่นจูนอี๋ตกใจกลัวเย่อู๋เทียนไปโดยสิ้นเชิงแล้ว

อยู่ในสุสานตระกูลเย่กรมทหารเจียงไห่ที่อาวุธเพียงพร้อมทั้งหมด ไม่นึกเลยว่าจะเหมือนกับลูกหลานกตัญญู คุกเข่าให้กับเย่อู๋เทียนที่แบกโลงศพออกไป

กั๋วเหล่าเหวินเติงเจิน ก็ราวกับสุนัขแก่ตัวหนึ่ง กระดิกหางต่อหน้าเย่อู๋เทียน

เย่อู๋เทียน น่ากลัวขนาดไหนกันเนี่ย?

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ก็ไม่สามารถปล่อยให้เขาจู่โจมกับตัวเองได้อย่างโหดร้าย

ถ้าเขาสามารถระงับความโกรธในอกได้ ตัวเองจะต้องเสียสละอะไรก็ตาม ก็จะไม่เสียดาย!

เย่อู๋เทียนที่ยืนอยู่ที่ประตูเห็นฉากนี้ แต่กลับอาฆาตแค้นอย่างรุนแรง

เสือถึงร้ายก็ไม่กินลูกตัวเอง

เสิ่นจูนอี๋เพื่อความปลอดภัยของตัวเอง ลงมือกับลูกสาวแท้ๆของเธอได้โหดขนาดนี้!

ฆ่าทันที!

เย่อู๋เทียนเดินไปเสิ่นจูนอี๋ด้วยใบหน้าที่เย็นชา

แต่ในขณะนั้น เสิ่นจูนอี๋พบว่าเสียงร้องไห้ของเย่ซวงซวงผิดปกติมาก มองดูหูซ้ายของเธอแวบหนึ่ง ตกใจจนหน้าซีดในทันที

“ซวงซวง ลูก ลูกเป็นอะไร?”

“ทำไมหูของลูกถึงได้มีเลือดออก? เมื่อกี้นี้แม่พลาดพลั้งไปหรือเปล่า.......”

จากนั้น เสิ่นจูนอี๋ก็ยกมือขึ้นแตะไปที่หูซ้ายของเย่ซวงซวง

“โอ๊ย”ดังมาเสียงหนึ่ง!

เย่ซวงซวงร้องได้เสียงดังยิ่งขึ้น

เจ็บปวดรวดร้าว

“แม่ค่ะ หู หูข้างนี้ของหนูไม่ได้ยินแล้ว!”

เย่ซวงซวงร้องไห้เสียงดัง

เสิ่นจูนอี๋น้ำตาไหลริน และตื่นตระหนกอย่างมาก

“อะไรน่ะ?”

“จริงเหรอ? ลูกอย่าทำให้แม่ตกใจสิ!”

เสียงเยือกเย็นของเย่อู๋เทียนดังขึ้นมา

“เสิ่นจูนอี๋ นังผู้หญิงอสรพิษ ฆ่าสักร้อยครั้งจริงๆ ก็ยากที่จะขจัดความเกลียดชังในใจของคนออกไปได้!”

เสิ่นจูนอี๋ถึงได้สังเกตเห็นว่า เย่อู๋เทียนได้ก้าวเข้าสู่ตรงกลางของเรือนรับรองหอบรรพบุรุษแล้ว

ทันทีทันใด เสิ่นจูนอี๋กลัวจนถอยหลังต่อเนื่อง

ตื่นตระหนกราวกับผีผู้หญิง

สายตาที่มองไปทางเย่อู๋เทียน รู้สึกหวาดกลัวอย่างยิ่ง

แต่หลังจากถอยกลับไปไม่กี่เมตร ก็กลับมารู้สึกตัวอย่างกะทันหันอีก รีบคลานไปที่ข้างกายของเย่ซวงซวง และกอดเย่ซวงซวงไว้ในอ้อมแขน

“เย่ เย่อู๋เทียน นายจะฆ่าฉันก็ได้ ฉันขอร้องนาย อย่าฆ่าซวงซวง!”

เสิ่นจูนอี๋ร้องไห้ด้วยน้ำเสียงโศกเศร้า ยากที่จะตัดสินได้ว่าจริงหรือปลอม แต่เมื่อเย่อู๋เทียนได้ยินอยู่ในหู กลับน่าขำสิ้นดี

เย่ซวงซวงถูกเสิ่นจูนอี๋กอดไว้ในอ้อมกอดแน่นๆ สองแม่ลูกสั่นเทา

เย่อู๋เทียนแสยะยิ้ม

“เสิ่นจูนอี๋ หยุดเล่นละครซะ!”

เสิ่นจูนอี๋เพราะว่าหวาดกลัวเกินไป เกิดหูฝาด คิดว่าเย่อู๋เทียนจะฆ่าเธอกับเย่ซวงซวง

รีบปล่อยเย่ซวงซวงออกมา และคุกเข่าอยู่บนพื้น ก้มกราบคำนับ แล้วตบหน้าของตัวเองอย่างรุนแรง

เพียะ!

เพียะ!

หนึ่งครั้งแล้วครั้งเล่า ไร้ความปรานี

“เย่อู๋เทียน ฉันผิดไปแล้ว ฉัน ฉันขอร้องนายล่ะ นายฆ่าฉันก็ได้ นายจะทำยังไงกับฉันก็ได้ ขอให้นายได้โปรดปล่อยลูกสาวของฉัน!”

“ฉันสำนึกผิดแล้ว!”

เย่อู๋เทียนกำหมัดแน่น อยากจะทุบหัวของผู้หญิงคนนี้ด้วยหมัดเดียว แต่มองดูท่าทางของเธอ

แต่กลับคิดถึงเสิ่นรั่วชิง

เพราะว่าพวกเธอสองคนพี่น้องหน้าตาคล้ายกันมาก

ก็ฉีดยาอีกสองสามเข็ม แบบนี้จะทำให้เธอฟื้นตัวเร็วขึ้น

เสิ่นจูนอี๋ที่ยืนอยู่ที่ประตูเห็นฉากนี้ ไม่รู้ว่าจะคิดอะไรอยู่

น้ำตาไหลริน

ค่อยๆคุกเข่าลงบนพื้น

ร่างกายสั่นเหมือนตะแกรง

เย่อู๋เทียนถอดถุงมือยางที่มือออก แล้วโยนลงถังขยะ หันหน้ามองไปทางเสิ่นจูนอี๋

สายตาเยือกเย็นเป็นอย่างมาก

พูดขึ้นมาอย่างเยือกเย็น

“ในเวลานี้ เธอควรที่จะอยู่ที่หน่วยสืบราชการลับเมืองเจียงไห่ ยอมรับการสอบสวน!”

เสิ่นจูนอี๋ใบหน้าซีดเซียว แต่กลับยังเปล่งเสียงหักล้าง

“การตายของพ่อนาย ไม่เกี่ยวข้องกับฉัน โบราณวัตถุของตระกูลเย่เหล่านั้น ก็ถูกเสิ่นเฟยยู่พร้อมกับเย่จินหงขโมยไปเช่นกัน!”

เย่อู๋เทียนทำเสียงฟึดฟัด

“ก่อนหน้าที่จะมา ฉันได้รับข่าวว่า การตายของเย่จินหลิง ไม่เกี่ยวข้องกับเธอจริงๆ แต่สมบัติของชาติที่สูญหายของตระกูลเย่ เธอหนีไม่พ้น!”

“ถ้าไม่ใช่เพราะมีการสนับสนุนของเธอ เสิ่นเฟยยู่และเย่จินหงจะทำอะไรได้ กล้ายุยงให้คนที่ชื่อว่าหูจื้อซานขโมยสมบัติของชาติเหรอ?”

“ก่อนหน้านี้ เธอบงการหูจื้อซานมุ่งหน้าไปที่โรงพยาบาล ขโมยเครื่องมือที่ชั้นยี่สิบแปด ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีกับเธอเลย!”

เสิ่นจูนอี๋พูดไม่ออก

เย่อู๋เทียนไม่ได้แสดงสัญญาณที่จะใจอ่อนเลยสักนิด

“ฉันจะให้เวลาเธอสามวัน เรียบเรียงความผิดทั้งหมดที่เธอก่อไว้ในช่วงเจ็ดปีที่ผ่านมา และไปมอบตัวที่หน่วยสืบราชการลับ!”

“ไม่เช่นนั้น ฉันจะส่งเธอเข้าไปด้วยตัวเอง!”

“เธอเป็นห่วงลูกของเธอไม่ใช่เหรอ? ดี ไม่มีปัญหา เธอเข้าไป ฉันช่วยเธอเลี้ยงดู!”

เสิ่นจูนอี๋ทรุดตัวลงอยู่บนพื้น

เย่อู๋เทียนทำแบบนี้ ทำให้เธอรู้สึกแย่มากกว่าการฆ่าเธอจริงๆ

ต่อมา เย่อู๋เทียนไม่ได้พูดอะไรอีก และสาวเท้าก้าวพรวดๆออกไปด้านนอก

เสิ่นจูนอี๋กลับไม่ได้เรียกเขาไว้

“เย่อู๋เทียน นายไม่มีมโนธรรม! ถ้าไม่ใช่ว่าฉันแอบเอาเงินจากตระกูลเสิ่นในปีนั้น และก็ต้องส่งนายเรียนศิลปะการต่อสู้ แกจะมีความยิ่งใหญ่อย่างวันนี้ได้ที่ไหนกัน?”