จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 23
ใบหน้าของเสิ่นจูนอี๋เต็มไปด้วยความขุ่นเคืองและไม่พอใจ
ตอนนี้ ด้วยอำนาจของเย่อู๋เทียน ขอแค่ประโยคเดียวของเขา ก็ทำให้ตัวเองไปสู่ขุมนรกสิบแปดชั้นได้
สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือ ตราบใดที่เขาต้องการ เพียงแค่ดีดนิ้ว ตระกูลเสิ่นทั้งหมดก็จะถูกทำลาย!
เสิ่นจูนอี๋ไม่มีทางปล่อยให้โศกนาฏกรรมเช่นนี้เกิดขึ้น!
แม้ว่าจะต้องมัดมือชกกับเย่อู๋เทียน ก็ไม่รู้สึกเสียดาย!
แต่ว่า คำพูดต่อไปของเย่อู๋เทียน กลับทำให้เสิ่นจูนอี๋จิตใจหดหู่สิ้นหวัง
“เสิ่นจูนอี๋ เธอก็ยังไม่รู้จักสำนึกอีก!”
“เธอคิดว่า จนถึงวันนี้ ฉันยังถูกตระกูลเสิ่นของพวกเธอปิดหูปิดตาอยู่เหรอ?”
เสิ่นจูนอี๋อดไม่ได้ที่จะเบิกตาทั้งสองกว้าง อารมณ์ก็ตื่นเต้นผิดปกติ
“นายหมายความว่ายังไง? หรือว่านายจะไม่สนใจบุญคุณที่ฉันมีต่อนายในปีนั้นเลยเหรอ?”
เย่อู๋เทียนแสยะยิ้ม
“บุญคุณเหรอ? ปีนั้น สิ่งที่เธอเรียกว่าส่งฉันเรียนศิลปะการต่อสู้ แอบเอาเงินจากตระกูลเสิ่น เป็นเงินตระกูลเสิ่นของพวกเธอจริงๆเหรอ?”
เสิ่นจูนอี๋ดูตกตะลึง ภายในใจก็ตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก
“จะเป็นไปได้ยังไง! เย่อู๋เทียนไม่มีทางรู้เรื่องเหล่านั้นของในปีนั้นเด็ดขาด! ก็ยิ่งไม่มีทางสงสัยเรื่องเหล่านั้นที่เกิดขึ้นในปีนั้นด้วย!”
เย่อู๋เทียนเหยียดหยามเสิ่นจูนอี๋
“เสิ่นเฟยยู่เพื่อลดอาชญากรรมที่เขาก่อไว้ทั้งหมด ก็ได้ให้การรับสารภาพทั้งหมดแล้ว!”
“ก่อนที่แม่ของฉันจะเสีย ทิ้งมรดกไว้ให้ฉันก้อนหนึ่ง แต่ปีนั้นเธอเห็นว่าฉันยังเด็ก ถึงไม่ได้บอกเรื่องกับฉัน!”
เสิ่นจูนอี๋หมดหวังอย่างสมบูรณ์!
เย่อู๋เทียนกลับเรียบเรียงโทษฐานของตระกูลเสิ่นต่อไป
“หลายสิบปีก่อน หลายสิบล้าน ก็เป็นเงินจำนวนมหาศาลเช่นกัน แม่ของฉันเห็นว่าฉันกับเธอจะแต่งงานกัน เชื่อใจตระกูลเสิ่นของพวกเธอ!”
“นำมรดกที่เธอเหลือไว้ให้ฉัน ฝากไว้ให้บริษัทแห่งหนึ่งที่ไว้ใจได้ภายใต้เสิ่นซื่อ กรุ๊ปของพวกเธอ”
“ส่วนเงินที่เธอให้กับฉันในตอนนั้น ก็แค่ไม่กี่แสน เธอกลับหลอกฉันว่า นั่นเป็นเงินที่เธอแอบเอามาจากตระกูลเสิ่นด้วยความเสี่ยงที่จะติดคุก!”
“เธอคิดว่า มันน่าตลกมั้ย?”
ตอนที่พูดสิ่งเหล่านี้ น้ำเสียงของเย่อู๋เทียนก็เบามาก
เมื่อเสิ่นจูนอี๋ได้ยินอยู่ในหู ทุกคำพูด ก็เหมือนสายฟ้า สะเทือนจนเสิ่นจูนอี๋เวียนหัว
เย่อู๋เทียนมองดูเสิ่นจูนอี๋อย่างเยือกเย็น
“อาชญากรรมที่ตระกูลเสิ่นของพวกเธอก่อไว้ ไม่อาจให้อภัยได้!”
เสิ่นจูนอี๋ร้องไห้ออกมาอย่างเสียงหลงเสียงหาย
“เย่อู๋เทียน แก ต้องทำยังไงแกถึงจะยอมปล่อยฉันไป?”
“ฉันขอร้องนายล่ะ ขอร้องนายเห็นแก่ที่ฉันกับรั่วชิงเป็นพี่น้องกันด้วย นายก็ยกโทษให้ฉันสักครั้งเถอะ!”
“ขอแค่นายยกโทษครั้งนี้ให้กับฉัน ต่อจากนี้ไป นายให้ฉันทำอะไร ฉันก็จะทำตามทุกอย่าง!”
เย่อู๋เทียนไม่ได้สนใจเสิ่นจูนอี๋อีก ก้าวใหญ่เดินไปที่หอบรรพบุรุษตระกูลเย่
ข้างหลัง ยังคงมีเสียงที่น่าสะพรึงกลัวอย่างสุดขีดของเสิ่นจูนอี๋ดังมา
“เย่อู๋เทียน! นายจะใจดำขนาดนี้ไม่ได้! ฉันเป็นแม่เลี้ยงของนาย ตอนนี้พ่อของนายเพิ่งตายได้ไม่นาน นายจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้!”
“เย่อู๋เทียน! เย่อู๋เทียน!”
ในช่วงเจ็ดปีที่ผ่านมา เสิ่นจูนอี๋อยู่เมืองเจียงไห่และแม้กระทั่งอยู่ในแวดวงธุรกิจทั้งหมดของประเทศหลง สวยงดงามระดับไหน
ตอนนี้ อยู่ตรงหน้าของเย่อู๋เทียน เป็นเหมือนคนจนตรอกไร้ที่พึ่ง
เย่อู๋เทียนกลับถึงหอบรรพบุรุษตระกูลเย่ ในดวงตาเย็นชามาก
แม่หานหว่านเอ๋อร์เป็นนายหญิงตระกูลเย่ หลังจากที่เสียชีวิต ป้ายวิญญาณกลับถูกวางไว้ที่ห้องด้านข้างของหอบรรพบุรุษ
บนป้ายวิญญาณ มันเต็มไปด้วยใยแมงมุม!
เย่อู๋เทียนก็เหลือบมองโลงศพในหอบรรพบุรุษของตระกูลเย่อีกครั้ง
คนที่อยู่ข้างในนั้น ก็คือเย่จินหลิง
ถ้าไม่ใช่ว่าเห็นแก่ความเป็นพ่อลูกกัน เย่อู๋เทียนอยากที่จะทำลายร่างกายของคนนี้ให้กลายเป็นขี้เถ้าจริงๆ!
เย่อู๋เทียนฝืนระงับความโกรธเอาไว้ ก้าวเข้าไปในห้องด้านข้าง ทำความสะอาดให้กับป้ายวิญญาณของแม่ ตามด้วยถอดเสื้อคลุมออก เพื่อห่อหุ้มป้ายวิญญาณไว้ในทันที
แต่ในเวลานี้ กลับมีเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบอยู่ข้างหลัง หันกลับไปดู ไม่ใช่เสิ่นจูนอี๋จะเป็นใครไปได้?
เพียงแต่ว่า ในมือของเสิ่นจูนอี๋ กลับมีเหล้าขวดหนึ่ง
“ตอนนี้ฉันอยากรู้จริงๆว่า เธอจะใช้วิธีไหน ในการขอโทษด้วยความตาย!”
เสิ่นจูนอี๋กลับหัวเราะอย่างกะทันหัน ถอดเสื้อนอกออก ในขณะเดียวกัน ริมฝีปากสีแดงก็เผยออก
“นายต้องการให้ฉันตายยังไง ฉันก็จะตายอย่างนั้น!”
“ไอ้แก่อย่างพ่อของนาย…….ตายไปแล้ว! ดังนั้น ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันกับซวงซวงสองแม่ลูก ก็ทำได้แค่พึ่งพานายแล้ว!”
จากนั้น เสิ่นจูนอี๋หลับตาลงอย่างนุ่มนวล ความหมายไม่ชัดเจนมาก
ใบหน้าที่ตื่นตระหนกในตอนแรก ในเวลานี้ก็ปรากฏท่าทางสวยงามที่มีเสน่ห์เล็กน้อย
ท่าทางนี้ของเธอ ผู้ชายคนไหนเห็นเข้า เกรงว่าจะเต็มใจที่จะยอมเป็นทาสเซ็กซ์ของเธอ
เย่อู๋เทียนกลับวางแก้วเหล้าลง แต่ไม่เห็นว่าเขาจะมีการเคลื่อนไหวพิเศษใดๆ ก็เห็นกระแสน้ำจากปลายนิ้วไปยังแก้วเหล้า
เสิ่นจูนอี๋ได้ยินการเคลื่อนไหว ลืมตาขึ้นโดยไม่รู้ตัว ก็หน้าซีดด้วยความตกใจในทันที
มองดูการกระทำของเย่อู๋เทียนอย่างไม่กะพริบตา ภายในใจไม่สามารถสงบลงได้ ตกใจแทบตาย!
นี่มัน…….
จะเป็นไปได้ยังไง!
ศิลปะการต่อสู้ของเขา จะทรงพลังถึงขั้นนี้ได้อย่างไร!
เย่อู๋เทียนหรี่ตามองดูเสิ่นจูนอี๋ ก็พูดอีกประโยคหนึ่ง
“เสิ่นจูนอี๋ เธอ สารเลวจริงๆ!”
ใบหน้าของเสิ่นจูนอี๋เปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างมากในทันที และไม่มีสถานการณ์อื่นใดที่จะทำให้เธอรู้สึกโกรธจนไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว
แต่ต่อให้เป็นแบบนี้ เสิ่นจูนอี๋ก็ไม่เชื่อเด็ดขาด เย่อู๋เทียนจะไม่สะทกสะท้าน
เธอมีความมั่นใจในรูปร่างหน้าตาของตัวเอง ยิ่งไปกว่านั้น เธอกับเสิ่นรั่วชิงก็ดูคล้ายกันมากด้วย
เสิ่นจูนอี๋กัดฟัน ทำแล้วต้องทำให้ถึงที่สุด และปลดกระดุมเสื้อต่อไป
แต่ในเวลานี้ เสียงของผู้หญิงที่สั่นเทาด้วยความโกรธก็ดังมาจากด้านนอกประตู
“เสิ่นจูนอี๋! ตอนนี้เขาเป็นพี่เขยของเธอ!”
เย่อู๋เทียนกับเสิ่นจูนอี๋มองออกไปที่ประตูในเวลาเดียวกัน เสิ่นรั่วชิง ก็ปรากฏตัวข้างนอกพร้อมกับเย่จูนหลิน
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบอหังการ
เรื่องนี้อะไรก็ดีหมด เสียอย่างเดียวคือไม่เข้าใจว่าทำไมเหมือนพยายามจะยัดเยียดพระเอกให้มีเมียมากกว่า1? พระเอกเก่งมีเมียคนเดียวไม่ได้?...