จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 292

“ระหว่างคุณกับเย่ฉิงชางแล้ว พลังใครแกร่งกว่า?”

หลงรั่วหานอึ้งไปเล็กน้อย และตอบอย่างตั้งใจ

“พอกัน!”

เย่อู๋เทียนพลันเสนอขึ้นมา

“สู้กันสักตั้งเป็นไร?”

หลงรั่วหานหัวเราะบอก

“ฉันไม่สู้กับใคร ถ้าฉันลงมือ ต้องมีคนตาย”

เย่อู๋เทียนกำลังจะพูดอะไรต่อ ประตูสองบานด้านซ้ายมือพลันโดนคนผลักเปิดออก

คนที่เดินเข้ามคือเย่เฉินและเย่ซี

หนึ่งขาวหนึ่งดำ

ดึงดูดสายตาคนมากนัก

ในเวลานี้เองเสิ่นรั่วชิงกับหานตี้ซือกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่หน้าประตู

พอเห็นเย่เฉินกับเย่ซี ทั้งสองดูชะงักไปเล็กน้อย

โดยเฉพาะหานตี้ซือ พอเย่เฉินกับเย่ซีปรากฏตัว เขาก็พุ่งสายตาไปที่กระบี่ในมือทั้งคู่ทันที

แต่กลับเห็นว่าเย่เฉินกับเย่ซีในตอนนี้

ไม่ได้เห็นหานตี้ซือกับเสิ่นรั่วชิงอยู่ในสายตาเลย แต่กลับเพ่งสายตาไปที่หลงรั่วหานเป็นครั้งแรก

พริบตาเดียวทั้งคู่อึ้งไป เหมือนไม่คาดคิดว่า หลงรั่วหานจะมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่!

วินาทีต่อมา เย่เฉินกับเย่ซีคารวะหลงรั่วหานพร้อมกันทันที

และพูดพร้อมกันว่า

“เทพธิดา!”

หลงรั่วหานกลับไม่ได้มองคนทั้งคู่เลย และยังคงยิ้มมองเย่อู๋เทียน

“เย่อู๋เทียน เราอย่าสู้กันเลย ถ้าคุณคันมือ ก็สามารถประมือกับสองพี่น้องคู่นี้ได้”

ระหว่างพูด หลงรั่วหานพลันหยิบมีดสั้นออกมาจากในกระเป๋าเสื้อ และพูดต่อว่า

ยังมีหลงรั่วหาน

พลันสีหน้าเปลี่ยนทันที

ไม่คิดเลยจริงๆว่า คนแก่ที่ตามเย่อู๋เทียนมาจะมีฝีมือน่ากลัวขนาดนี้

พริบตาเดียวก็แย่งกระบี่ยาวในมือเย่เฉินเย่ซีไปแล้ว!

ต้องรู้ไว้นะ ต่อให้เป็นหลงรั่วหานก็ไม่มีฝีมือน่ากลัวอย่างนี้ ดังนั้นคนแก่ที่ใส่เสื้อคลุมยาวนี่มีที่มายังไงกันแน่?

และในเวลานี้เอง เย่อู๋เทียนเหล่หานตี้ซือหนึ่งที จากนั้นบอกว่า “คืนให้เขาซะ กระบี่ขยะสองเล่มจะมีประโยชน์อะไร?”

หานตี้ซืออธิบายว่า “ตอนที่กระบี่สยบชั่วเล่มนั้นของผมหลอมครั้งก่อน บนด้ามกระบี่ขาดไปอย่างหนึ่ง ตอนหลังผมเอากระบี่สองเล่มนี้ละลายไปกลั่นสักหน่อย น่าจะใช้ได้อยู่!”

เย่อู๋เทียนขมวดคิ้วบอก “กระบี่สยบชั่วเป็นของคุณ แต่ต่อไปเป็นของผม ถึงเวลานั้นผมจะหลอมด้วยตัวเอง ส่วนกระบี่คู่ดำขาวสองเล่มนี้ในมือคุณ ด้อยค่าเกินไป ไม่คู่ควรที่จะเป็นวัตถุดิบที่มาช่วยหลอมกระบี่สยบชั่ว!”

หานตี้ซือคิดๆดู สุดท้ายโยนกระบี่คู่ดำขาวคืนไปแทบเท้าสองพี่น้องเย่เฉินเย่ซี จากนั้นบอกว่า “ฟังคนเตือน กินข้าวให้อิ่ม เรื่องหลอมกระบี่ ลูกศิษย์ผมเก่งกว่าผม ผมเชื่อฟังลูกศิษย์ผม! ขอโทษด้วย ทั้งสองคน เมื่อครู่ผมเสียมารยาทแล้ว!”

ภูตผีเท่านั้นที่รู้ว่าสองพี่น้องเย่เฉินเย่ซี รู้สึกอย่างไร

ในตอนนี้เองเย่อู๋เทียนหันไปบอกหลงรั่วหานอีกครั้งว่า “คนสองคนหน้าประตูนั่น แค่กระบี่ยังจับไม่อยู่เลย ไม่คู่ควรประมือกับผม คุณมาสู้เองเถอะ ไม่เป็นไร คุณฆ่าผมได้เลย ผมไม่ทำร้ายคุณหรอก ผมจะหยุดแค่ตอนโดนตัวคุณ”