จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 293
ทำร้ายไม่มาก แต่เหยียดหยามแรงมาก!
ใครก็ไม่คิดว่า เรื่องจะมาพลิกเอาแบบนี้!
โดยเฉพาะสองพี่น้องเย่เฉินเย่ซี ล้วนอึ้งตะลึงคาที่ ไม่กล้าขยับเลยสักนิด！
การกระทำเมื่อครู่ของหานตี้ซือ เริ่มจากแย่งกระบี่ก่อน จากนั้นก็คืนกระบี่ สำหรับพวกเขาแล้ว มันเป็นการเหยียดหยามกันชัดๆ!
สองพี่น้องมองหานตี้ซือ ในใจตกใจถึงขีดสุด!
แค่ก่อนหน้าที่หานตี้ซือจะแย่งกระบี่ พูดออกมาสักคำว่า ผมจะลงมือละนะ พวกเขาก็ไม่ต้องกลัวถึงขนาดนี้!
ตอนนี้คืออะไร?
กระบี่แย่งไปแล้ว!
จากนั้นเพราะคำพูดคำเดียวของเย่อู๋เทียน ก็คืนกระบี่กลับมาอีก!
สิ่งที่ทำให้พวกเขารับไม่ได้ที่สุดคือ....
เมื่อครู่เย่อู๋เทียนพูดว่าอะไรนะ?
กระบี่คู่ดำขาว....
เป็นขยะ?
ขนาดจะเอามาใช้หลอมเป็นวัตถุดิบสนับสนุนของกระบี่สยบชั่วที่ไม่เคยได้ยินชื่อมาก่อนเล่มหนึ่งยังไม่คู่ควรเลย?
เมื่อครู่เย่อู๋เทียนพูดว่าอะไรอีกนะ?
พวกเขาสองคนพี่น้อง แม้แต่กระบี่ยังจับไม่มั่น ไม่คู่ควรประมือกับเขา?
สะเทือนใจ！
สะเทือนใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน!
ต้องรู้ไว้นะ...
พลังยุทธ์ของพวกเขาสองคนพี่น้อง ท่ามกลางคนรุ่นใหม่ของสี่ตระกูลใหญ่พันธมิตรมังกรแล้ว เป็นรองก็แค่เย่ฉิงชางเท่านั้น!
ต่อให้เป็นเทียนหลงเอ๋อร์แห่งตระกูลเทียนมาประมือกับพวกเขา ยังต้องคิดดูก่อนเลย!
ตอนนี้กลับไม่คู่ควรประมือกับเย่อู๋เทียนรึ?
ยังมีกระบี่สองเล่มนั้นที่พวกเขาพี่น้องมีอีก!
ต่อให้เป็นบุคคลชั้นสูงระดับผู้อาวุโสพวกนั้นของพันธมิตรมังกรยังตาร้อนอยากได้กระบี่สองเล่มนี้ตาเป็นมัน และก็เป็นเหมือนกันทั้งหมด!
ตอนนี้ในสายตาเย่อู๋เทียนกลับ...
กระบี่สองเล่มนี้...
เป็นขยะ?
เคยเจอพวกพูดจาโอ้อวด
แต่ไม่เคยเจอคนพูดจาโอ้อวดขนาดนี้
จากนั้น...
ต่อให้สองพี่น้องไม่พอใจเย่อู๋เทียนแค่ไหน ในเวลานี้ก็ไม่กล้าทำอะไรผลีผลามเลย!
ไม่ใช่เพราะหวั่นเกรงเย่อู๋เทียนหรอก!
เพราะเย่อู๋เทียนก็แค่ชายหนุ่มที่อายุไม่ถึงสามสิบคนหนึ่ง!
ต่อให้น่ากลัวแค่ไหน จะน่ากลัวไปกว่าเย่ฉิงชาง?
ตอนนี้สิ่งที่สองพี่น้องหวั่นเกรงจริงๆ คือหานตี้ซือ คนแก่ชุดคลุมยาวตรงหน้านี้ต่างหาก!
เขาเป็นใครมาจากไหนกันแน่?
ทำไมถึงน่ากลัวขนาดนี้?
เมื่อครู่แค่ชั่วพริบตา ก็แย่งกระบี่คู่ดำขาวไปได้!
“มิทราบว่าท่านเป็นใครกัน?”
หานตี้ซืออึ้งไปเล็กน้อย
ยิ้มขันบอก
“ผมเป็นใครกัน ตอนนี้ไม่สำคัญขนาดนั้นแล้วล่ะ ที่สำคัญคือ เด็กน้อยอย่างเธอนี่ไม่รู้จักมารยาทเสียเลย ลูกศิษย์ผมพูดกับเธออยู่นะ เขาอยากประมือกับเธอ เห็นด้วยก็บอกไปว่าเห็นด้วย ไม่เห็นด้วยก็บอกไม่เห็นด้วยสิ ทำไมเมินเฉยเขาล่ะ?”
หลงรั่วหานยิ้มน้อยๆบอก
“เมื่อครู่ฉันบอกแล้วว่า ถ้าฉันลงมือ ต้องมีคนตาย!”
พูดมาถึงตรงนี้
หลงรั่วหานถึงหันมองเย่อู๋เทียน และเสริมทับอีกว่า
“อีกอย่างเขาเป็นผู้มีพระคุณของน้องสาวบุญธรรมฉัน ประมือกับเขามันผิดหลัก!”
หานตี้ซือหน้ากระตุก
“เด็กหญิงโอหังนี่นา สมเป็นเทพธิดาแห่งพันธมิตรมังกร!”
หลงรั่วหานหรี่ตาบอก
“ท่าน รู้ฐานะของฉัน? ดูท่าจะเข้าใจพันธมิตรมังกรของเราอยู่พอดู”
หานตี้ซือลังเลเล็กน้อยก่อนถามขึ้น
“หลงวั่งเสินเป็นอะไรกับเธอ?”
หลงรั่วหานอึ้งเล็กน้อย
“หลงวั่งเสินเป็นปู่ของฉันเอง!”
หานตี้ซือพยักหน้า
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบอหังการ
เรื่องนี้อะไรก็ดีหมด เสียอย่างเดียวคือไม่เข้าใจว่าทำไมเหมือนพยายามจะยัดเยียดพระเอกให้มีเมียมากกว่า1? พระเอกเก่งมีเมียคนเดียวไม่ได้?...