จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 294
“ย่าของเธอ เฟิ่งชิวผิงยังสบายดีอยู่ไหม? ตอนนั้นผมเคยมีบุพเพกับหล่อนระยะสั้น น่าเสียดาย ตอนนั้นผมกับย่าของเธอได้อยู่ด้วยกันแค่คืนเดียว จากนั้นหล่อนก็แต่งงานกับปู่ของเธอ”
พอพูดมาถึงตรงนี้ หานตี้ซือถอนหายใจยาว ก่อนเสริมทับอีก
“ช่วยไม่ได้ หล่อนรังเกียจที่ผมจน!”
“....”
สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่า หลังจากหลงรั่วหานฟังคำพูดของหานตี้ซือจบแล้วรู้สึกยังไง
ย่าของตนเคยมี...กับตาแก่นี่...
บุพเพระยะสั้น?
และหลังจากทั้งสองอยู่ด้วยกันหนึ่งคืน...
ย่าของตนก็แต่งงานกับปู่ของตน?
พริบตานั้นใบหน้าของหลงรั่วหาน
ดูเย็นชาขึ้น
จากนั้นหลงรั่วหานก็จ้องมองหานตี้ซือด้วยสายตาโกรธเคือง พูดเสียงเย็นว่า “ตาแก่ ฉันนับถือว่าแกเป็นผู้ใหญ่ เลยพูดจาดีกับแก แต่ไม่คิดเลยว่า แกจะหน้าด้าน กล้าลบหลู่ปู่กับย่าฉัน!”
พอพูดจบ หลงรั่วหานหายตัวไปจากที่เดิม มือถือมีดสั้นแทงเข้าไปที่หัวใจของหานตี้ซือทันที
เร็วมากเสียจนทำให้คนแทบกัดลิ้นตาย!
แทบจะเรียกได้ว่า เร็วมาเสียกว่าความเร็วในการแย่งกระบี่ของหานตี้ซือเมื่อครู่เสียอีก!
หานตี้ซือเป็นคนแก่ เลยช้าไปครึ่งก้าว
และในตอนนี้เอง เสิ่นรั่วชิงที่นางอยู่ข้างหานตี้ซือพลันหายตัวไปจากบัลลังก์
มาขวางหน้าหานตี้ซือเอาไว้
และแทบจะเวลาเดียวกันที่เสิ่นรั่วชิงใช้นิ้วมือสองนิ้วคีบมีดสั้นจากมือหลงรั่วหานไว้ได้
พอคีบไว้ได้ ก็ดึงไปข้างหลังอย่างไม่รู้ตัว
เสิ่นรั่วชิงที่ไม่เป็นวรยุทธ์ เลยแย่งมีดสั้นจากมือหลงรั่วหานมาดื้อๆ
แต่ผู้หญิงธรรมดาก็คือผู้หญิงธรรมดา ไม่รู้วรยุทธ์
หลังจากได้เห็นเสิ่นรั่วชิงคีบมีดสั้นไว้ได้ และถอยไปหนึ่งช่วงตัวไม่เท่าไหร่ ข้อศอกโดนเข้าที่หน้าอกของหานตี้ซือที่ยืนด้านหลังเธอพอดิบพอดี
ปึ้ง!
หานตี้ซือลอยกระเด็นออกไป!
และไปกระแทกกับเย่เฉินที่ยืนอยู่เข้าอย่างจัง!
เย่เฉินรับแรงกระแทกใหญ่หลวงอย่างนี้ไม่อยู่ ลอยกระเด็นออกไปทันที ไปชนกับกำแพงด้านหลังเข้าเต็มๆ!
ตู้ม!
กำแพงรับแรงและแตกร้าวทันที!
เงียบ!
เงียบกริบเหมือนความตาย!
ใครก็ไม่คาดคิดว่า เสิ่นรั่วชิงที่เดิมนั่งสงบนิ่งอยู่บนเก้าอี้จะพลันลงมือ!
ในตอนนี้มีดสั้นของหลงรั่วหานตกอยู่ในมือเสิ่นรั่วชิง
เกือบร้อยครั้ง?
เคยผนวกตัน....
เกือบร้อยครั้ง?
นี่เป็นนิยามอะไร?
เป็นไปไม่ได้!
ในโลกนี้จะมีคนน่ากลัวอย่างนี้อยู่ได้ยังไง?
เวลานี้เองเย่อู๋เทียนพลันพูดกับเสิ่นรั่วชิงสว่า
“รั่วชิง ต่อไปคุณอย่าลงมือเลย คุณจะช่วยคนก็ช่วยคน อย่าพลั้งมือสิ! ตาแก่นี่อายุหนึ่งร้อยห้าสิบปีแล้ว รับพลั้งมือจากคุณไม่ไหวหรอก! ถ้าคุณทำเขาตายไป เขาซวยหรือเปล่าล่ะ?”
เสิ่นรั่วชิงพูดด้วยสีหน้าไร้เดียงสา
“ฉันก็ไม่อยากนี่นา”
เย่อู๋เทียนถึงเดินเข้ามา ยื่นมือดึงมีดสั้นในมือเสิ่นรั่วชิงออกไปมองพิจารณาสำรวจดู จากนั้นพยักหน้าบอก “มีดนี้ยังพอมีประโยชน์อยู่บ้าง”
ระหว่างพูด เย่อู๋เทียนหันไปมองหลงรั่วหาน ขมวดคิ้วด้วยสีหน้าผิดหวังว่า
“หลงรั่วหานใช่ไหม?”
“ทำไมแค่จับมีดยังจับไม่อยู่ล่ะ?”
“เสียแรงเป็นถึงเทพธิดาแห่งพันธมิตรมังกรนะ...แค่นี้?”
“เฮ้อ เมื่อกี้ผมให้เกียรติคุณมากไปจริงๆ ตอนนี้ดูแล้ว คุณไม่คู่ควรประมือกับผมเลยสักนิด!”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบอหังการ
เรื่องนี้อะไรก็ดีหมด เสียอย่างเดียวคือไม่เข้าใจว่าทำไมเหมือนพยายามจะยัดเยียดพระเอกให้มีเมียมากกว่า1? พระเอกเก่งมีเมียคนเดียวไม่ได้?...