จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 295
ตอนพูดคำนี้ น้ำเสียงเย่อู๋เทียนดูราบเรียบมาก
แต่ต่อให้จะราบเรียบยังไง...
ก็ไม่อาจปิดบังแววดูถูกที่เย่อู๋เทียนมีต่อหลงรั่วหานได้
หลงรั่วหานเผยอริมฝีปากออก
สุดท้ายไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย
ตกตะลึง!
ตกตะลึงถึงขีดสุด!
ในเวลาเดียวกัน
ก็หวาดกลัวถึงขีดสุด!
ยังไงก็ไม่คิดเลยว่า
ตนเองจะไม่คู่ควรแม้แต่จะประมือกับเย่อู๋เทียน!
และปัญหาอยู่ที่ ตั้งแต่ต้นจนจบ เย่อู๋เทียนยังไม่ได้ลงมือเลยสักนิด!
แต่พอมองสองพี่น้องเย่เฉินเย่ซีในตอนนี้
เพราะเมื่อครู่ตอนหานตี้ซือโดนเสิ่นรั่วชิงพลั้งมือ เย่เฉินเลยโดนลูกหลงจากการที่หานตี้ซือกระแทกมายังเขาอย่างแรงจนกระเด็นไปชนกำแพงของห้องน้ำชาแห่งนี้ เรียกได้ว่าพลั้งมือเหมือนกัน! ดังนั้นเย่เฉินเลยได้รับบาดเจ็บสาหัสเหมือนกัน และอาการนั้นไม่ด้อยไปกว่าหานตี้ซือเลย! สีหน้าเย่เฉินเองก็เต็มไปด้วยความตกตะลึง!
เมื่อครู่ตนแค่โดนหานตี้ซือกระแทกนิดเดียว
ก็ลอยกระเด็นออกไปเลย?
ไปชนกำแพงด้านหลัง?
ที่น่ากลัวก็คือ กำแพงที่แข็งแรงดุจหินทองคำกลับมีรอยแตกร้าวเป็นใยแมงมุมขึ้นมา?
นี่มัน....
ผู้หญิงที่พลั้งมือคนแก่ชุดเสื้อคลุมยาวคนนี้...
น่ากลัวถึงระดับไหนกันนะถึงทำได้ถึงขนาดนี้?
อีกอย่าง...
หล่อนเป็นใครกันแน่?
หล่อนมีความสัมพันธ์ยังไงกับเย่อู๋เทียน?
เมื่อครู่เย่อู๋เทียนพึ่งบอกว่า หล่อนผนวกตันเกือบร้อยครั้งแล้ว!
จริงหรือเปล่ากันแน่?
และดูท่าตอนนี้
เป็นเรื่องจริง!
พริบตาเดียว สายตาของเย่เฉินที่มองเสิ่นรั่วชิง....
เหมือนกับมองเซียน!
หวาดกลัวถึงขีดสุด!
คิดไม่ถึงเลยจริงๆว่า ผู้หญิงคนนี้ พึ่งจะแย่งมีดสั้นของหลงรั่วหานไปจากมือหลงรั่วหานได้!
และเธอไม่เพียงแย่งมีดสั้นของหลงรั่วหานไปได้...
ยังพลั้งมือคนแก่ชุดเสื้อคลุมยาวเมื่อครู่ที่น่ากลัวถึงขีดสุดอีกด้วย!
นี่แค่พลั้งมือนะ!
แค่พลั้งมือ ก็ทำเอาคนแก่ชุดเสื้อคลุมยาวที่แย่งกระบี่ในมือตนไปได้อย่างง่ายดายบาดเจ็บจนกระอักเลือด!
ถ้าอย่างนั้น ถ้าผู้หญิงคนนี้ลงมือสู้กับใครจริงๆ จะน่ากลัวไปถึงขั้นไหนกันล่ะเนี่ย?
พริบตานั้นในสมองเย่เฉินพลันปรากฏใบหน้าหนึ่งขึ้นมา
ใบหน้าหลิงเซียวเสียแห่งตระกูลหลิง!
ก่อนหน้าที่จะเข้ามา ในทางเดินด้านนอก เย่เฉินเห็นกับตาตนเองว่า ใบหน้าของหลิงเซียวเสียโดนคนซัดจนยุบเข้าไป!
ตอนนี้ดูแล้วคงเป็นฝีมือผู้หญิงตรงหน้าคนนี้!
เมื่อครู่หลิงจ่างชิงหลิงจ๋างสิงแห่งตระกูลหลิง พึ่งจะเข้าใจผิดคิดว่าผู้หญิงคนนี้คือเทียนหลงเอ๋อร์แห่งตระกูลเทียน!
ตอนนี้ดูแล้ว...
ผู้หญิงคนนี้ไม่รู้ว่าร้ายกาจมากกว่าเทียนหลงเอ๋อร์กี่เท่ากัน!
พริบตานั้นเย่เฉินพลันรู้สึกว่า
ตนเองกลายเป็นเรื่องขบขันของใต้หล้า
ในทางเดินด้านนอกเมื่อครู่ ตนยังบอกว่า ไม่ว่าผู้หญิงคนนี้ที่อยู่ข้างกายเย่อู๋เทียนจะเป็นใคร วันนี้ก็ต้องมีจุดจบแบบเดียวกับเย่อู๋เทียน!
ตาย!
ตอนนี้ดูแล้ว...
คนที่ตายน่ะ....
จะเป็นใคร?
น่ากลัวว่า ต่อให้ตอนนี้เย่ฉิงชางอยู่ที่นี่ ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของผู้หญิงคนนี้แน่!
พอคิดถึงตรงนี้ ต่อให้เย่เฉินปีนขึ้นจากพื้น มายืนนิ่ง ก็ไม่กล้าพูดอะไรแล้ว
กระทั่งยังไม่กล้าหายใจแรงด้วยซ้ำ
แต่ในตอนนี้เองมีเงาดำร่างหนึ่งปราดเข้ามาจากด้านหน้าเขา
เป็นกระบี่สีดำสนิทเล่มนั้นของเขาเอง!
แต่...
กระบี่ไม่ได้ออกจากฝัก!
เย่อู๋เทียน...
ทำไมต้องฆ่าเย่เฉินด้วย?
และยังฆ่าได้อย่างง่ายดายอย่างนี้!
หลงรั่วหานเองก็มองเย่อู๋เทียนด้วยสีหน้าตกตะลึง ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมจู่ๆเขาก็ลงมือกับเย่เฉิน!
เสิ่นรั่วชิง หานตี้ซือก็ไม่คิดว่าเย่อู๋เทียนจะทำแบบนี้!
ในตอนนี้เอง เย่อู๋เทียนหันมองเย่เฉินที่ยังไม่ตายด้วยสายตาเย็นชา พลางเอ่ยปากพูดขึ้นช้าๆ
"เมื่อครู่ตอนที่คุณฆ่าพวกหลิงเซียวเสียในทางเดินด้านนอกนั่น คุณคิดว่าผมไม่รู้?”
“คุณคิดว่า ผมไม่ได้ยินบทสนทนาด้านนอกนั่นของคุณกับน้องสาวใช่ไหม?”
“ฆ่าพวกหลิงเซียวเสียก็ฆ่าเถอะ แต่ทำไมคุณถึงคิดจะป้ายสีโคลนสกปรกพวกนั้นลงที่ผมล่ะ?”
บรึ้ม!
จนถึงวินาทีนี้ เย่เฉินถึงบางอ้อในที่สุด!
ที่แท้บทสนทนาที่ตนพูดกับเย่ซีด้านนอกนั่นโดนเย่อู๋เทียนได้ยินหมดแล้ว!
เย่อู๋เทียนยังคงมองเย่เฉิน และถามขึ้นอย่างเย็นชา
“ถ้าผมเดาไม่ผิด เจ้านายคนนั้นที่คุณพูดถึงตอนอยู่ข้างนอก ก็คือเย่ฉิงชางล่ะมั้ง? เย่ฉิงชางให้คุณมาอยู่ข้างกายหลงรั่วหาน?”
เย่เฉินสีหน้าบิดเบี้ยว
พอหลงรั่วหานได้ยินเย่อู๋เทียนพูดอย่างนั้น ก็ขมวดคิ้วมองเย่เฉินด้วยสีหน้าเย็นชา และยังถามออกมาว่า
“เป็นเช่นนี้รึ?”
เย่เฉินไม่โกรธกลับหัวเราะ
“ฮะฮะฮะ...”
“ฮะฮะฮะฮะฮะ....”
หลงรั่วหานหรี่ตาลงพลางถามเสียงเย็น
“แกหัวเราะอะไร?”
เย่เฉินหัวเราะมองหลงรั่วหาน หัวเราะมองเย่อู๋เทียน แต่ไม่พูดอะไรอีก
เขายกสองแขนขึ้น และกำหมัดแน่น
บรรยากาศในร่างเปลี่ยนไปจนน่ากลัว
ในเวลาเดียวกัน บนใบหน้าของเย่เฉินเต็มไปด้วยเส้นเลือดปูดโปน ดูแล้วเหมือนผี
เย่ซีสังเกตเห็นมัน และโพล่งปากออกไป
“อย่า!”
แต่มันสายไปแล้ว!
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบอหังการ
เรื่องนี้อะไรก็ดีหมด เสียอย่างเดียวคือไม่เข้าใจว่าทำไมเหมือนพยายามจะยัดเยียดพระเอกให้มีเมียมากกว่า1? พระเอกเก่งมีเมียคนเดียวไม่ได้?...