จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 413

เหวินไท่จี๋ต่อว่าต่อขานใส่เย่อู๋เทียนอย่างกับคนบ้ายังไงอย่างนั้น

“ชมประวัติศาสตร์แห่งประเทศหลง！มีราชวงศ์ที่เคยมีชีวิตมา800ปีเหรอ？แกรู้ไหมว่านี่มันเพราะอะไร？ยึดถือสรรพชีวิตเฉกเช่นสุนัข คนๆหนึ่งถือเอาสรรพชีวิตเป็นที่ดินทำกิน จะได้รับเต๋ากลายเป็นเซียน นี่เป็นความเป็นจริงที่ปฏิเสธไม่ได้！ทำไมพอมาถึงที่นี่！ก็ไม่ได้การ ？”

เย่อู๋เทียนพูดออกมาแค่ประโยคเดียว

“เพราะว่ายุคสมัยนี้ มีฉัน เย่อู๋เทียน！ชีวิตนี้ของฉัน ขอเพียงแค่ฝึกหนึ่งเต๋า เต๋าไร้ตน เต๋าที่ไร้หลักธรรมชาติแห่งสวรรค์ เพียงแค่เฝ้ารอคอย ทุกคนราวกับเต๋าแห่งมังกร！ ”

เหวินไท่จี๋ยิ้มอย่างเยือกเย็นถึงขีดสุด

“เด็กที่ยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม！แกเพิ่งอายุเท่าไหร่กันเชียว？กูลงความเห็นว่า สักวันหนึ่ง ใจอันบริสุทธิ์ที่น่าขำของแกนั้น เปรอะฝุ่นแน่นอน！”

เย่อู๋เทียนเยาะเย้ย ไม่ได้พูดไร้สาระกับเหวินไท่จี๋อีก

ไม่ใช่ระดับชั้นเดียวกัน

พูดเยอะก็ไม่มีประโยชน์！

ทันใดนั้น เย่อู๋เทียนพูดถามด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น

“ฉันถามแกหน่อย ทำไมเมื่อกี้จู่ๆแกก็มาคุกเข่าโขลกศีรษะกับฉันที่นี่？”

เมื่อพูดประโยคนี้ออกไป เหวินไท่จี๋ใจเย็นลงทันที

แต่ว่า ไม่ได้โขลกศีรษะให้กับเย่อู๋เทียนอีก แต่สาดส่องความอาฆาตแค้นออกมาจากนัยน์ตา

เพียงประโยคเดียว เหวินไท่จี๋ ตอนนี้ไม่กลัวใครทั้งนั้นแล้ว ！

ในทางกลับกันสูญเสียผลการฝึกตนไปทั้งหมดแล้ว！

สู้ตาย ไปเสียยังจะดีกว่ามีชีวิตอยู่ซะอีก

เหวินไท่จี๋ หัวเราะใส่เย่อู๋เทียนอย่างมีเลศนัย

“แกอยากรู้？แต่กูไม่พูดหรอกนะ！ผลการฝึกตนของแกเกิดการเปลี่ยนไปอย่างไร？ท้ายที่สุดถูกความรักบนโลกผูกมัดไว้ ！แกคิดอยากจะได้ทิวทัศน์ยามค่ำคืนที่เต็มไปด้วยแสงไฟระยิบระยับ ขอเพียงแค่ทุกคนยินยอมก็มีโอกาสที่จะก้าวหน้า？งั้นแกก็ต้องเดินไปข้างหน้าสิ！”

“คนๆนั้น ทำไมถึงไม่ทำความรู้จักพบหน้ากันกับแก？เหอะๆ เมื่อไหร่ที่แกใช้ชีวิตมาถึงอายุเท่าฉัน แกก็จะรู้เอง！แกจะต้องตาย！”

“เหลือไม่กี่ปีแล้ว！เหลือไม่กี่ปีแล้ว！ตึกจะทรุดตัวลง！กฎธรรมชาติถูกทำลาย！แม้ว่าเขาเหมือนพระใหญ่ สร้างร่างทองเก้าฟุตของเขา ก็ยากที่จะต้านทานแนวโน้มสถานการณ์โดยรวม！”

แม้ว่าเหวินไท่จี๋ไม่ได้พูดชื่อของเย่ฝูถู ไม่ได้ไขข้อสงสัยของเย่อู๋เทียน

แต่ในเวลานี้ สายตาของหานจื่อเซียน จับจ้องไประหว่างฝ่ามือที่ได้รับบาดแผลจากกระบี่ของเหวินไท่จี๋ทันที

เพียงแค่แวบเดียว หานจื่อเซียนก็เข้าใจทุกอย่าง

เพียงแค่แวบเดียว หานจื่อเซียน……

น้ำตาไหลลงราวกับฝนตก！

โพล่งพูดออกมาหนึ่งประโยค

“เขา ยังมีชีวิตอยู่จริงๆเหรอ！？”

“เรื่องสารเลวนั่นแกไม่ต้องถามมาก เขาจะเป็นหรือตาย！ เราสองคนแม่ลูกไม่ต้องสนใจ ！หลายปีมานี้ลูกโง่ๆอย่างแก ทำเพื่อเขามากพอแล้ว！อีกอย่าง ตอนนี้ฉันมีแก ยังจะสนใจว่าเขาจะทำอะไร？”

พูดมาถึงตรงนี้ เหมือนว่าหานจื่อเซียนก็คิดบางเรื่องได้ชัดเจนแล้ว สายตาที่มองไปยังเย่อู๋เทียน ซับซ้อนขึ้นมาทันที แถมน้ำเสียงก็เต็มไปด้วยความคับแค้นในใจ พูดเหอะอย่างเยือกเย็น

“เหอะ！กลับว่าเป็นแกที่ไร้มโนสำนึก เกรงว่าเคยเจอกับเขาตั้งนานแล้วสินะ？ไม่เช่นนั้น ผลการฝึกตนนี้ของแก จะมาจากที่ไหนอีก？”

เมื่อเย่อู๋เทียนได้ฟังคำนี้ อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วแน่น

เหลือบมองไปยังบ่อน้ำเก่าๆที่ใต้หลังคานั่นในลานบ้านแว่บหนึ่งทันที

รู้สึกแคลงใจที่เหมือนเมฆหมอกปกคลุมไว้ไม่หยุด

หรือว่า แม้แต่แม่แท้ๆของตัวเองก็ไม่รู้ความลับที่อยู่ด้านล่างของบ่อน้ำเก่านั่น？

แต่ในเวลานี้ น้ำเสียงๆหนึ่ง ไม่รู้แผ่ซ่านมาจากไหน กลับว่า เข้าไปในรูหูของเย่อู๋เทียนเท่านั้น

“บนโลกใบนี้ มีเพียงสามคนที่ลงเข้าไปในบ่อน้ำที่ลึกกว่าพันเมตรได้เช่นนี้ มีฉัน มีแก หลานชายตัวน้อยของฉัน อีกคน！เพราะงั้น ลูกชายของฉันไม่จำเป็นต้องเป็นกังวลเรื่องนี้！ ”

ได้ฟังคำพูดนี้ ดวงตาของเย่อู๋เทียนจ้องมองทันที และหายไปกับที่เลย

สถานที่ที่เหยียบลง คิดไม่ถึงว่าจะอยู่ท่ามกลางเมืองของตี้ตู ยอดตึกที่สูงที่สุดนั่น

และคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า……

ไม่ใช่พระวัยกลางคนที่บีบหมอดูดวงแห่งพันธมิตรมังกรให้ตายด้วยมือข้างเดียวนั่น ยังจะเป็นใครอีก？