จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 414
การปรากฏตัวขึ้นมาอย่างกะทันหันของเย่อู๋เทียน เห็นได้ชัดว่าทำให้พระวัยกลางคนตกตะลึงแล้ว
หลังจากนั้น……
ทั้งสองคนก็สบตากันเช่นนี้
สายตาที่เย่อู๋เทียนมองไปยังพระวัยกลางคนผู้นี้ สงบนิ่งอย่างผิดปกติ
ในทางกลับกันสายตาที่พระวัยกลางคน มองไปยังเย่อู๋เทียน ค่อนข้างไม่คาดคิด
เห็นได้ชัดว่า เขาคิดไม่ถึง
เย่อู๋เทียนจะมาถึงอย่างกะทันหัน
ไม่น่านะ
หากพูดตามหลักเหตุผล แม้ว่าตัวเองจะใช้วิธีการรวมพลังส่งกระแสเสียง พูดคุยกับเย่อู๋เทียนผ่านทางอากาศ เขาก็ไม่น่าจะยืนยันตำแหน่งของตัวเองได้ภายในระยะเวลาอันสั้น！
หรือว่า ผลฝึกตนของไอ้หมอนี่ เพียงพอที่จะเทียบกับตัวเองได้แล้วงั้นเหรอ？
ตอนที่พระวัยกลางคนฉงนสนเท่ห์
ในที่สุดเย่อู๋เทียนก็เอ่ยปากพูดถาม
“เย่ฝูถู？”
พระวัยกลางคนใบหน้าบิดเบี้ยวเล็กน้อย ผ่านไปนานถึงจะเอ่ยปากพูดออกมาหนึ่งประโยค
“แกควรจะเรียกฉันว่าพ่อ！”
เย่อู๋เทียนมองไปยังพระวัยกลางคนที่หัวล้านแวบหนึ่ง โต้กลับหนึ่งประโยคอย่างนิ่งๆแล้ว
“คุณออกบวชแล้ว”
“……”
เย่ฝูถูค่อนข้างหมดคำพูด
ผ่านไปนาน เขาถึงเก็บสายที่มองใบหน้าของเย่อู๋เทียนกลับมา มองไปที่อื่นอย่างรู้สึกอึดอัดใจมาก
พูดออกมาหนึ่งประโยคอย่างนิ่งๆ
“บวชแล้ว ก็เป็นพ่อของแกนะ เรียกชื่อสามัญของฉันตรงๆ ค่อนข้างไม่เหมาะสม ”
เย่อู๋เทียนย้อนถาม
“คุณเคยเลี้ยงดูผมสักวันไหม？”
เย่ฝูถูเงียบขรึมแล้ว
เย่อู๋เทียนก็เงียบขรึมแล้วเช่นกัน แม้ว่าสีหน้าท่าทางยังคงไม่แยแส แต่ในใจ ยังคงยากที่จะสงบนิ่ง
เดิมทีคิดว่า เย่จินหลิงต่างหากที่เป็นพ่อของตัวเอง！
กลับคิดไม่ถึงว่า เป็นคนอื่นซะงั้น！
มิน่าล่ะ ตอนที่ตัวเองเป็นเด็ก ไม่ได้รับความชื่นชอบจากเย่จินหลิงขนาดนั้น！
ตอนนี้ดูเหมือนว่า
ทุกอย่างมีคำตอบหมดแล้ว！
แต่ว่า
ยังคงมีเรื่องราวที่คลุมเรือไม่ชัดเจน ยังไม่ปลดล็อค
อย่างเช่น ตอนแรกทำไมหานจื่อเซียนจะต้องยกตัวเองให้หานหว่านเอ๋อร์เลี้ยงดู？
ตอนแรกที่หานหว่านเอ๋อร์ตัดสินใจเลี้ยงดูตัวเอง เกรงว่าแม้แต่แต่งงานก็ยังไม่ได้แต่ง！
เพราะงั้น เธอพูดโน้มน้าวเย่จินหลิงได้อย่างไรอีก เห็นตัวเองเป็นคนของตระกูลเย่แห่งเจียงไห่？
สรุป ข้อสงสัยมากมาย ยังคงเก็บไว้อยู่ภายในใจของเย่อู๋เทียน
ทำให้เขาคิดยังไงก็ไม่เข้าใจ！
และดูเหมือนว่าตอนนี้……
คนที่พูดทุกอย่างได้อย่างชัดเจน มีเพียงสองคนเท่านั้น คนหนึ่งคือเย่ฝูถูที่อยู่ตรงหน้า อีกคน ก็คือหานจื่อเซียน……
เมื่อคิดเช่นนี้ เย่อู๋เทียนพูดถามประโยคหนึ่งอย่างนิ่งเฉยแล้ว
“คุณเป็นคนฆ่า พ่อบุญธรรมของฉู่เทียนสิง ？”
เย่ฝูถูพูดตอบกลับ
“ถูกต้อง”
เย่อู๋เทียนถามอีกว่า
“คุณเก่งมากขนาดนี้ ทำไมตอนนั้นไม่ปกป้องแม่ของผม？”
เย่ฝูถูตกตะลึงแล้ว
“แม่ของแกก็มีชีวิตอยู่ดีไม่ใช่เหรอ”
เย่อู๋เทียนพูดอย่างเยือกเย็น
“หานหว่านเอ๋อร์”
เย่ฝูถูพูดไม่ออก
เย่อู๋เทียนพูดเสียงขรึม
“การเสียชีวิตของหานหว่านเอ๋อร์แม่ของผม ไม่ว่าจะเป็นเพราะคุณ หรือว่าเป็นเพราะแม่แท้ๆของผม ล้วนแต่ต้องรับผิดชอบ”
เย่ฝูถูกลับพูดว่า
“หานหว่านเอ๋อร์ยังไม่ตาย”
เมื่อพูดคำนี้ออกไป เย่อู๋เทียน จิตใจปั่นป่วน
“คุณพูดว่าอะไรนะ？”
เย่ฝูถูพูดกล่าว
“ตอนนั้นหานหว่านเอ๋อร์ถูกกัวเถาจือตบฉาดหนึ่งจริงๆ ต่อมาเธอพาแกกลับเจียงไห่แล้ว ตอนที่กำลังจะตาย เหมือนว่าถูกแม่แท้ๆของแกชีวิตให้รอดแล้ว แต่ว่า ตอนนี้เธออยู่ที่ไหนนั้น ฉันก็ไม่ทราบแน่ ไม่เช่นนั้น ฉันก็ไม่มีทางที่จะทนมองดูโดยที่ไม่สนใจหรอกนะ ถึงยังไงก็เป็นญาติพี่น้องกันนะ”
พูดมาถึงตรงนี้ เย่ฝูถูถอนหายใจแล้ว พูดต่อ
“สิ่งเหล่านี้เป็นเรื่องของฆราวาส ไม่พูดถึงก็แล้วกัน”
สูงเก้าฟุต！
สีที่เปล่งประกายออกมาไม่ใช่สีทอง！
แต่เป็นแสงสีรุ่ง！
เย่อู๋เทียนมองไปยังเย่ฝูถูอย่างนิ่งๆ พูดถาม
“สิ่งที่คุณเรียกว่าร่างทองเก้าฟุต ใช่เช่นนี้ไหม？”
และในขณะเดียวกัน เย่อู๋เทียนอยู่ชั้นบนสุดของตึกแห่งนี้ ราวกับว่ากำเนิดเทพเจ้า
มีคนจำนวนมากที่อยู่ใต้ตึก เห็นภาพฉากนี้แล้ว ทันใดนั้น ทุกคนก็คิดว่ามีปาฏิหาริย์เกิดขึ้น！
กลับเห็นเย่ฝูถูในเวลานี้
มองไปยังแสงสีรุ้งนั่นที่อยู่ด้านหลังของเย่อู๋เทียนอย่างตกตะลึง
ช็อกจนพูดไม่ออกแล้ว
เย่อู๋เทียนถามอีกว่า
“เป็นเพราะว่าบ่อน้ำนั่นในบ้านเก่าหรือเปล่า แกถึงได้มีผลการฝึกตนระดับนี้ในตอนนี้？”
เย่ฝูถูเบิกตามองกว้าง
“คำพูดนี้ น่าจะเป็นฉันที่ถามคุณถึงจะถูกนะ？”
เย่อู๋เทียนถาม
“หลังจากที่คุณเข้าไปในบ่อน้ำเก่าๆนั่น ลงไปได้กี่เมตร？”
เย่ฝูถูตอบกลับ
“หนึ่งพันห้าร้อยเมตร สุดขีดแล้ว！”
เย่อู๋เทียนสีหน้านิ่งเฉย
“ผมลงไปได้อย่างน้อย 1หมื่นเมตร ในบ่อน้ำนั่น เหมือนว่ามีปราณจิตอย่างต่อเนื่องไม่ขาด！”
ได้ฟังคำนี้ เย่ฝูถูราวกับว่าบื้ออยู่กับที่เลย
จ้องมองเย่อู๋เทียนอยู่นาน
ถึงพูดอย่างตกตะลึง
“อย่างน้อย……หนึ่งหมื่นเมตร？งั้นแม่งเป็นเส้นลมปราณมังกร！จะต้องมีปราณจิตไหลอย่างต่อเนื่องไม่ขาดสายไม่ใช่เหรอ？แก……แกทำได้ยังไงกันแน่？แก……แม่แกคลอดมังกรให้กับตระกูลเย่ของเราจริงๆ？”
เย่อู๋เทียนตอบกลับอย่างนิ่งๆ
“ตอนนี้ผมไม่ได้เป็นห่วงเรื่องเหล่านี้ ในเมื่อคุณมาตี้ตูแล้ว ก็ไปกับผมสักรอบแล้วกัน ผมต้องการถามคุณบางเรื่อง ต่อหน้าแม่แท้ๆของผม”
จะไปคิดได้ยังไง เมื่อพูดประโยคนี้ออกไป เย่ฝูถูเบือนตัว ลอยขึ้นจากพื้นเลย！
แต่ ลอยไม่ขึ้น！
เย่อู๋เทียน จับข้อมือของเย่ฝูถูไว้เลย
“เด็กดี เชื่อฟัง！”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบอหังการ
เรื่องนี้อะไรก็ดีหมด เสียอย่างเดียวคือไม่เข้าใจว่าทำไมเหมือนพยายามจะยัดเยียดพระเอกให้มีเมียมากกว่า1? พระเอกเก่งมีเมียคนเดียวไม่ได้?...