จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 452
ขณะนี้ ไม่เพียงแค่สีหน้าของโจวซีเย็นชาเท่านั้น
สีหน้าของทุกคนที่อยู่ในห้องโถงเย็นชาอย่างน่าประหลาด!
ส่งผลให้อุณหภูมิในห้องโถง.....
กลายเป็นเยือกเย็นอย่างยิ่ง!
ทันใดนั้น ผู้อาวุโสยู่ฉานที่ยืนอยู่ข้างโจวซีด่าด้วยความโมโห
“กัวเถาจือ! ผู้หญิงสารเลว! ผู้หญิงสารเลวที่สมควรตาย! ทำไมเธอยังมีหน้าทำเรื่องไร้ยางอายเช่นนี้ได้? วัดอี่เซียนแห่งเขาเอ๋อเหมยของพวกเรา มีกฎเหล็กว่าห้ามฆ่ากันเอง! แล้วคุณก็มาซ่อนตัวอยู่ที่ตี้ตูเป็นเวลานานหลายปีแล้ว เธอก็ยังไม่ยอมปล่อยคุณอีก! เธอไม่กลัวว่าอาจารย์ที่อยู่ในหลุมศพ จะไปหักคอเธอเหรอ?!”
หลังจากกล่าวจบ
ลูกศิษย์หญิงอีกคนหนึ่งกล่าวด้วยความโมโห
“ถูกต้อง! กัวเถาจือ สมควรตายจริง ๆ! สิ่งที่เธอส่งมามันไม่ใช่คำเชิญหรอก? มันเป็นการข่มขู่ชัด ๆ! ไปก็ตาย ไม่ไปก็ตาย! บัดซบ! เห็นได้ชัดว่าตอนนั้นเธอแย่งชิงตำแหน่งเจ้าอาวาสของท่านไป ตอนนี้ยังมีหน้าใช้ฐานะเจ้าอาวาส สั่งให้ท่านกลับ ฉันคิดว่าเธอคงกลัวถูกเหล่าวีรบุรุษในโลกยุทธจักรหัวเราะเยาะว่าเธอแย่งชิงตำแหน่ง”
“ทำเรื่องขนาดนี้แล้ว เธอยังต้องการหน้าอีก?”
โจวซีกวาดสายตามองทุกคน และกล่าวทันทีว่า
“ดูเหมือนว่าตอนนี้ มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่สามารถช่วยพวกเราได้!”
ผู้อาวุโสยู่ฉานเดาได้ทันทีว่าคนที่โจวซีพูดถึงคือใคร แต่เธอกลับถอนหายใจ
“ชิงตี้ไม่ใช่สมาชิกวัดอี่เซียนของพวกเรา และเขาก็ไม่ใช่สมาชิกของสำนักใหญ่สิบอันดับในโลกยุทธจักรอีกด้วย ถ้าเขาเข้ามาแทรกแซงเรื่องนี้ จะกลายเป็นขี้ปากชาวบ้าน และแม้แต่สำนักเจินอู่และกองกำลังอื่น ๆ อาจจะต้องการชีวิตเขา!”
เมื่อโจวซีได้ยินเช่นนั้น ดูเหมือนเธอจะหมดกำลังใจ
“ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครขอความยุติธรรมให้พวกเราได้แล้วใช่ไหม? คนสารเลวหวงฝู่ซิงถู ไม่รู้ว่ากัวเถาจือให้ประโยชน์อะไรเขา ช่วงหลายปีที่ผ่านมา เขาถึงได้รับใช้เธออยู่ในวัดอี่เซียนตลอด! มีคนสารเลวหวงฝู่ซิงถูอยู่ที่นั่น เกรงว่าถึงแม้ชิงตี้จะเข้ามาแทรกแซงเรื่องนี้ พวกเราก็ไม่มีหวังที่จะมีชีวิตรอด!”
ผู้อาวุโสยู่ฉานถอนหายใจ
“อยู่หรือตายแล้วแต่ฟ้าลิขิตเถอะ! ชิงตี้สามารถรับปากคำขอของท่าน ถือเป็นบุญคุณใหญ่หลวงแล้ว! ถ้าลากเขาเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้อีก พวกเราจะกลายเป็นคนไร้คุณธรรม!”
โจวซีพยักหน้า
“คงต้องเป็นเช่นนั้น”
หลังจากผู้อาวุโสยู่ฉานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็เตือนโจวซี
“เจ้าอาวาส ฉันคิดวิธีที่จะสามารถช่วยให้วิทยายุทธของท่านฟื้นฟูกลับมาห้าสิบเปอร์เซ็นต์แล้ว! ถ้าวิทยายุทธของท่านฟื้นฟูกลับมาห้าสิบเปอร์เซ็นต์ อย่างน้อย ถึงแม้เมื่อท่านพบเจอกัวเถาจือแล้ว ก็มีโอกาสที่จะรักษาชีวิตของตนเองเอาไว้ได้!”
ดวงตาของโจวซีเป็นประกาย และรีบถามอย่างรวดเร็ว
“วิธีอะไร?”
ผู้อาวุโสยู่ฉานหยุดครู่หนึ่ง โบกมือให้ลูกศิษย์หญิงที่อยู่ในห้องโถง
“พวกคุณออกไปก่อน”
หลังจากทุกคนออกไปแล้ว
โจวซีถามอีกครั้ง
“วิธีอะไร? ทำไมคุณต้องปิดเหล่าลูกศิษย์ด้วย?”
สีหน้าของผู้อาวุโสยู่ฉานอึดอัดเล็กน้อย โน้มตัวไปข้างหูของโจวซีอย่างเงียบ ๆ และกล่าวเบา ๆ
“วิชาหยินหยางสราญรมย์!”
โจวซีสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ
“ฉันจะลองดู”
ผู้อาวุโสยู่ฉานกล่าวทันที
“ฉันจะไปเอาเครื่องสำอางมาให้ท่าน ด้วยหน้าตาที่สวยของท่านแล้ว เรื่องนี้มีโอกาสสำเร็จสูง!”
สีหน้าของโจวซีเต็มไปด้วยความกังวล
“ถ้าภรรยาของชิงตี้รู้ล่ะ? ถ้าเธอรู้ แล้วฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?”
ผู้อาวุโสยู่ฉานกล่าวทันทีว่า
“ภรรยาของชิงตี้ ไม่เพียงพอให้กังวลหรอก ขอเพียงแค่ท่านปรนนิบัติชิงตี้อย่างดี ไม่มีใครสามารถพูดอะไรได้! ชิงตี้เป็นผู้ชายที่มีพรสวรรค์มาก เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะปล่อยให้ครอบครัวมีปัญหาภายในหรอก!”
โจวซีไม่ได้พูดอะไรอีก
หลังจากนั้น ผู้อาวุโสยู่ฉานก็ไปเอาเครื่องสำอางให้โจวซี
โจวซีกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว
เมื่อนึกถึงเรื่องที่ว่าอีกไม่นาน ตนเองจะแสดงเสน่ห์เฉพาะตัวต่อหน้าเย่อู๋เทียนแล้ว.....
ริมฝีปากสีแดงสั่นเล็กน้อย
และขณะนี้เอง เย่อู๋เทียนเดินเข้ามา แล้วมองโจวซีด้วยท่าทางแปลก ๆ และกล่าวเบา ๆ
“การที่ผมช่วยรักษาอาการเจ็บป่วยของคุณ เพราะมิตรภาพของความเป็นเพื่อน ส่วนเรื่องอื่น....ไม่ต้องคิด”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบอหังการ
เรื่องนี้อะไรก็ดีหมด เสียอย่างเดียวคือไม่เข้าใจว่าทำไมเหมือนพยายามจะยัดเยียดพระเอกให้มีเมียมากกว่า1? พระเอกเก่งมีเมียคนเดียวไม่ได้?...