จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 462

คุณนายใหญ่ คุณนายรอง อะไรกันเนี่ย?

ไร้สาระ!

และแน่นอนว่า นี่เป็นสิ่งที่เย่อู๋เทียนคิดอยู่ในใจเท่านั้น

สิ่งที่โจวซีคิดคือ.....

ดูไม่ออกว่าคู่รักคู่แค้นที่อยู่ด้านข้างคนนี้ จะไม่ใช่พระอิฐพระปูน

ข้างกายของเขานอกจากผู้หญิงที่ชื่อเสิ่นรั่วชิงแล้ว ยังมีผู้หญิงอีกคน ที่สามารถเป็นคนรู้ใจของเขาได้!

เมื่อเป็นเช่นนั้น โอกาสที่ตนเองจะได้อยู่เคียงข้างเย่อู๋เทียน ก็มากขึ้นไปอีก?

เพียงแต่ ไม่นานโจวซีก็มุ่งความสนใจไปที่หวงฝู่เจิ้งฉีอีกครั้ง

หลังจากสังเกตอย่างละเอียด

อีกฝ่ายคือหวงฝู่เจิ้งฉีแห่งสำนักเจินอู่ตามที่คาดการณ์ไว้จริง ๆ!

และขณะนี้เอง หวงฝู่เจิ้งฉีก็สังเกตเห็นโจวซี

เขาตกตะลึงก่อน จากนั้นกล่าวด้วยความประหลาดใจ

“ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงได้หน้าคุ้นขนาดนี้? คุณหน้าเหมือนเพื่อนเก่าของผมคนหนึ่ง!”

โจวซีหัวเราะเยาะ

“ไม่ใช่แค่หน้าเหมือน แต่เป็นคนเดียวกัน!”

“เพียงแต่ เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้ทรงอิทธิพลของสำนักเจินอู่อย่างคุณแล้ว ฉันโจวซีไม่กล้าเรียกตัวเองว่าเป็นเพื่อนเก่าของคุณหรอก!”

“ตอนนั้นถ้าไม่ใช่เพราะสำนักเจินอู่ของพวกคุณสนับสนุนกัวเถาจือ เธอคงไม่สามารถแย่งตำแหน่งของฉันไปได้อย่างราบรื่นหรอก!”

ใบหน้าของหวงฝู่เจิ้งฉีกลายเป็นสีแดง

ต้องทบทวนความสัมพันธ์ระหว่างโจวซีและเย่อู๋เทียนแล้ว

เมื่อนึกถึงเรื่องที่เย่อู๋เทียนขับรถพาโจวซีกลับมาด้วยตนเอง หรือว่าโจวซีจะเป็นภรรยาคนที่สามของเจ้าสำนักไท่ซ่าง?

เย่อู๋เทียนไม่อยากจะสนใจหวงฝู่เจิ้งฉีอีก

เหตุผลที่ตนเองกลับมา ก็เพื่อบอกเสิ่นรั่วชิงว่าตนเองจะไปเขาเอ๋อเหมย.....

ตอนนี้ในเมื่อเสิ่นรั่วชิงไม่อยู่บ้าน ตนเองก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่อีกต่อไป?

ตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดคือรีบไปที่เขาเอ๋อเหมย แล้วนำหญ้าเทียนหลัวกลับมาช่วยหานหว่านเอ๋อร์แม่บุญธรรมของตนเอง!

เมื่อคิดเช่นนั้น เย่อู๋เทียนจึงกล่าวกับโจวซีเบา ๆ

“คุณรอผมอยู่ที่นี่ก่อน ผมจะไปหารั่วชิงที่ไดนาสตี้NO.1ก่อน หลังจากนั้นพวกเราก็จะเดินทางไปที่เขาเอ๋อเหมย!”

หลังจากกล่าวจบ เย่อู๋เทียนขยับเท้า

แล้วจากไปทันที

โจวซีและหวงฝู่เจิ้งฉีตัวแข็งทื่ออยู่ที่เดิม และรู้สึกสับสนวุ่นวาย

วินาทีต่อมา ไม่รู้ว่าหวงฝู่เจิ้งฉีนึกอะไรขึ้นมาได้ มีความตื่นตระหนกอยู่บนใบหน้า

เขารีบมองทิศทางที่เย่อู๋เทียนจากไปและอธิบายว่า

“เจ้าสำนักไท่ซ่าง ท่านโปรดฟังคำอธิบายของผู้ใต้บังคับบัญชาด้วย สำนักเจินอู่ไม่ได้ช่วยกัวเถาจือรังแกคุณนายสาม!”

หลังจากกล่าวประโยคนี้ออกมา ไม่ว่าเย่อู๋เทียนจะได้ยินหรือไม่ก็ตาม

“หวงฝู่เจิ้งฉี ฉันจะบอกคุณตามตรง ตอนนี้ขอเพียงแค่ฉันบอกชิงตี้ว่าคุณเป็นคนเลว คุณยังคิดที่จะเป็นพ่อครัวอยู่ข้างกายเขา? มันเป็นแค่ความฝันของคนโง่เท่านั้น!”

สีหน้าของหวงฝู่เจิ้งฉียิ่งแปลกมากขึ้น และถามกลับ

“แล้ว...คุณต้องการอะไร?”

โจวซียิ้มด้วยความสุข

“คืนนี้ฉันกับชิงตี้จะไปเขาเอ๋อเหมย คุณเดินทางล่วงหน้าไปก่อน แล้วช่วยชิงตี้กับฉันกำจัดกัวเถาจือก่อน!”

หวงฝู่เจิ้งฉีเลิกคิ้วแล้วหัวเราะ

“ในโลกใบนี้ นอกจากชิงตี้แล้ว ใครจะสามารถต่อสู้กับกัวเถาจือได้? คุณประเมินผมสูงเกินไปแล้ว!”

โจวซีขมวดคิ้วเล็กน้อย และกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง

“ทำไม? ช่วงหลายปีที่ผ่านมา วิทยายุทธของกัวเถาจือพัฒนาไปอีกขั้นแล้วเหรอ”

หวงฝู่เจิ้งฉีหัวเราะเสียงดัง

“พัฒนาไปอีกขั้น? ฮ่า ๆ เท่าที่ผมรู้ เมื่อสามปีที่แล้ว เธอบรรลุสู่แดนสิบแล้ว!”

“ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังก่อตั้งพันธมิตรบู๊ร่วมกับกองกำลังนักบู๊บนเกาะหนานโป๋อีกด้วย ตอนนี้เธอเป็นผู้นำพันธมิตรบู๊!”

“แม้แต่พ่อของผม อาจจะตายอยู่ในน้ำมือของเธอ!”

“มิเช่นนั้น คุณคิดว่าทำไมผมถึงได้เคารพนับถือเย่อู๋เทียนเป็นเจ้าสำนักไท่ซ่างของสำนักเจินอู่ได้? นอกจากเขามีความสามารถที่จะเป็นเจ้าสำนักไท่ซ่างของสำนักเจินอู่แล้ว ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง เพราะมีเพียงเขาเท่านั้น ที่สามารถทำให้สำนักเจินอู่กลับมาเจริญรุ่งเรืองอีกครั้งได้!”

หลังจากโจวซีได้ยินคำพูดเหล่านี้ เธออดที่จะครุ่นคิดไม่ได้

“หมายความว่าอย่างไร? ความหมายของคุณคือ กัวเถาจือได้รวบรวมโลกยุทธจักรไปครึ่งค่อนประเทศแล้ว”