จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 74
เมื่อคนอื่นๆได้ยินคำพูดของเย่อู่เทียน พวกเขารู้สึกว่าเขาไร้ยางอาย
แต่เสิ่นรั่วชิงมีเหตุผลเพียงพอที่จะเชื่อ
แค่เย่อู๋เทียนบอกว่าสามารถทำให้หวงเจี้ยนเย่หายดี หวงเจี้ยนเย่ก็สามารถหายได้!
เพราะเสิ่นรั่วชิงรู้
เพราะชีวิตของเธอ เย่อู๋เทียนเป็นคนช่วยไว้
เพียงแต่ว่า……
แม้ว่าเสิ่นรั่วชิงจะเป็นคนใจดี
แต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่หวงเจี้ยนเย่ได้ทำต่อตัวเองและพ่อแม่บุญธรรมของเธอ
สุดท้ายเธอก็ได้ตัดสินใจ
ในเมื่อได้ตกหลุมรักเย่อู๋เทียนอย่างสุดใจ
ทุกอย่าง ก็ฟังผู้ชายของตน!
หวงต้าไห่ก็รู้ เสิ่นรั่วชิงได้รับการช่วยเหลือจากเย่อู๋เทียน
นอกจากนี้ หวงต้าไห่ยังมีความสงสัย
เหตุผลที่รูปร่างหน้าตาของเสิ่นรั่วชิงสามารถหายดี และสวยกว่าเมื่อก่อน ทั้งหมดนี้น่าจะเป็นเพราะความช่วยเหลือจากเย่อู๋เทียน
หวงต้าไห่แตกต่างจากเสิ่นรั่วชิง
ความสัมพันธ์ของเขากับหวงเจี้ยนเย่ เป็นพ่อลูกกัน
หวงเจี้ยนเย่สามารถไร้ความปรานีต่อเขาได้ แต่เขาไม่สามารถทำไม่ดีต่อหวงเจี้ยนหย่
ในเวลานี้ เย่อู๋เทียนได้ปล่อยแขนของหวงเจิ้นหู่ แล้วโยนเขาลงบนพื้นราวกับทิ้งขยะ
หวงเจิ้นหู่กล้าที่จะโกรธแต่ไม่กล้าพูดอะไร
ชั่วขณะหนึ่ง สมาชิกตระกูลหวงคนอื่นๆในห้องผู้ป่วย ต่างก็กลัวเย่อู๋เทียนมาก
มีเพียงหวงเจี้ยนเย่ที่นอนอยู่บนเตียงเท่านั้นที่ยังคงโกรธ
เขามองไปที่เย่อู๋เทียนด้วยความโมโห
“ไอ้หมาบ้า!มึงบอกว่า สามารถทำให้กูหายได้?”
“กูไม่เชื่อคำพูดไร้สาระของมึงหรอก แม้ว่ามึงจะสามารถช่วยกูได้จริงๆ กูก็ไม่ต้องการความช่วยเหลือจากมึงหรอก!”
“เรียกทนายมา ผมจะทำพินัยกรรมเดี๋ยวนี้!”
“ทรัพย์สินของตระกูลหวง ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับครอบครัวหวงต้าไห่!”
“ผม ผมจะทำพินัยกรรมเดี๋ยวนี้...”
“แฮ่กๆๆๆๆ…”
หวงต้าซานและลูกชาย รวมถึงหวงต้าเฟิงและลูกชายของเขาที่อยู่ด้วย ต่างก็ดีใจมาก
มีเพียงหวงต้าไห่เท่านั้นที่กังวลเกี่ยวกับสภาพร่างกายของหวงเจี้ยนเย่ แต่ไม่ใช่ว่าทรัพย์สินของตระกูลหวงจะตกอยู่ในมือของใคร
เขามองไปที่หวงเจี้ยนเย่ที่นอนอยู่บนเตียง แล้วมองไปที่เย่อู๋เทียนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา
ราวกับว่า แก่ลงสิบกว่าปีในชั่วพริบตา
เย่อู๋เทียนมองไปที่หวงเจี้ยนเย่อย่างเย็นชาและเย้ยหยัน
“ไอ้เงินไม่กี่บาทของตระกูลหวงของคุณ ผมไม่เห็นมันอยู่ในสายตาหรอก คุณอยากให้ใครก็ให้ไปเถอะ เก็บไว้ใช้เองและซื้อโลงศพจะดีกว่า!”
ดวงตาของหวงเจี้ยนเย่เบิกกว้าง
อาจตายได้ทุกเมื่อ
เขาทำงานหนักมาทั้งชีวิต ประจบและทำทุกวิถีทาง จึงมีธุกิจของตระกูลหวงในทุกวันนี้
แม้จะเทียบไม่ได้กับบริษัทยักษ์ใหญ่
แต่คำนวณแล้วมันก็มีมูลค่าตลาดหลายพันล้าน
ไม่กี่ร้อยล้าน ในสายตาของเย่อู๋เทียน มันเป็นแค่เศษเงินเหรอ?
อีกอย่าง เมื่อกี้เขาพูดอะไรนะ?
ให้เขาเก็บเงินไว้และซื้อโลงศพ?
นี่คือสิ่งที่ลูกหลานควรพูดกับผู้ใหญ่หรือ?
"ว้า"!
ร่างกายของหวงเจี้ยนเย่เด้งขึ้นมาทันที และเลือดก็ไหลออกมาเต็มปาก!
ทันใดนั้น การไอก็รุนแรงขึ้น!
“แค๊กๆๆๆๆ…”
“แฮ่กๆๆๆๆๆ…”
"ลูก......"
"เลว......"
“โอ๊ย ไอ้เชี่ย...”
“แค๊กๆๆๆๆ…”
ใบปอดแทบจะไอจนกระเด็นออกมา
ยิ่งไปกว่านั้น ริมฝีปากกลายเป็นสีม่วงและดำ ซึ่งเป็นสัญญาณที่โมโหจนเกือบตาย
ไม่มีใครก้าวไปข้างหน้าเพื่อปลอบเขา
โดยเฉพาะสองพี่น้อง หวงต้าซานและหวงต้าเฟิง ต่างก็อยากให้หวงเจี้ยนเย่รีบตาย
มีเพียงหวงต้าไห่เท่านั้นที่ก้าวไปข้างหน้า เพื่อพยุงหวงเจี้ยนเย่
“พ่อ พอเถอะ”
หลังจากพูดจบ หวงต้าไห่ก็มองไปที่เย่อู๋เทียนอีกครั้ง และถอนหายใจอย่างหนัก
“อู๋เทียน คุณอย่าถือสาคนแก่เลย คุณ คุณก็พอเถอะ”
คิดไม่ถึงว่า ทันทีที่คำพูดเหล่านี้จบลง หวงเจี้ยนเย่ก็ตบหน้าหวงต้าไห่
“ไอ้ลูกเลว!”
“คุณและลูกเขยของคุณต่างก็เลว!”
“ไม่ใช่คนพวกเดียวกัน ไม่ไปสุมหัวอยู่ด้วยกันหรอก ไอ้สารเลวเย่อู๋เทียน ยังพูดน้อยเหรอ?”
“แคกๆๆๆๆๆ…”
เมื่อถูกหวงเจี้ยนเย่ด่า ชายร่างสูงใหญ่อย่างหวงต้าไห่ก็ร้องไห้ออกมา
หวงต้าซานก้าวไปข้างหน้าและดึงหวงต้าไห่ออกไป
“พวกแกไสหัวออกไปให้หมด!”
มิฉะนั้น ด้วยนิสัยของเย่อู๋เทียน เขาไม่ตบไอ้ชายชราที่พูดจาหยาบคายคนนี้ให้ตาย ก็ถือว่าเขาโชคดีแล้ว!
อย่างไรก็ตาม ความใจดีของเย่อู๋เทียน กลับได้ความไม่พอใจจากตระกูลหวง
ยกเว้นหวงต้าไห่และเสิ่นรั่วชิง
ทุกคนในตระกูลหวง ต่างก็คิดว่าเฉินเหวินจิ้งเป็นคนที่ช่วยชีวิตไว้
และหลังจากที่ช่วยชีวิตสำเร็จ โดยเฉพาะหวงต้าซานและหวงต้าเฟิง อยากจะฆ่าเฉินเหวินจิ้ง ผู้เหญิงที่ชอบมายุ่งเรื่องครอบครัวของคนอื่นมาก!
เพราะผู้ป่วยได้รับการช่วยเหลือแล้ว แต่พินัยกรรมกลับไม่ได้ทำ
ก่อนที่เฉินเหวินจิ้งจะมาช่วย เย่อู๋เทียนได้บอกเธอเกี่ยวกับเรื่องของตระกูลหวงแล้ว
ดังนั้น หลังจากช่วยเสร็จ เมื่อเผชิญกับใบหน้าที่รู้สึกขอบคุณของหวงเจี้ยนเย่ เฉินเหวินจิ้งตอบโต้อย่างเย็นชา
“ถ้าคุณต้องการขอบคุณ ก็ไปขอบคุณเย่อู๋เทียน เพราะเขามีจิตใจที่ดี ฉันจึงยอมช่วยคุณ!”
“มิฉะนั้น เย่อู๋เทียนแค่พูดหนึ่งคำ คุณตายยังไงคุณก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำ!”
เมื่อหวงเจี้ยนเย่ได้ยินสิ่งนี้ เขาก็เหมือนถูกฟ้าผ่า
เขาไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมเฉินเหวินจิ้งตรงหน้าเขา ถึงพูดแทนเย่อู๋เทียนไอ้สารเลวนั่น!
เมื่อถามจึงค่อยเข้าใจว่า
อ้อ
ทั้งสองเป็นเพื่อนร่วมชั้น!
เมื่อมองไปที่ด้านหลังของเฉินเหวินจิ้งที่ออกจากห้องผู้ป่วย ใบหน้าของหวงเจี้ยนเย่แดงบ้างซีดบ้าง
“ต้องการให้ผมแบกรับหนี้บุญคุณของไอ้หมาเย่อู๋เทียนนั้นงั้นเหรอ?”
"ฝันไปเถอะ!"
“คอยดูว่าผมจะจัดการกับหมาตกน้ำยังไง!”
“ได้ยินมาว่า เย่อู๋เทียนไอ้หมาหัวเน่านั่นกับเสิ่นรั่วชิงเด็กสวะคนนั้นยังไม่ได้จดทะเบียนใช่ไหม!”
"เหอะๆ โอเค ดีเลย!"
“เพื่อความก้าวหน้าของตระกูลหวง สละคนเฮงซวยอย่างเสิ่นรั่วชิงไปคนเดียวก็ไม่เป็นอะไร!”
เมื่อคิดถึงตรงนี้ หวงเจี้ยนเย่ก็ออกคำสั่งลงไปอย่างหน้าซื่อใจคด
“หายจากอาการป่วยหนักแล้ว!”
"จัดงานมงคล เพื่อขจัดสิ่งไม่ดี!"
"เชิญผู้คนจากตระกูลใหญ่ในเจียงไห่มา โดยเฉพาะอุตสาหกรรมเหมืองแร่หลงต๋าซึ่งเป็นอุตสาหกรรมอันดับต้นๆของตระกูลหวง!"
“เฉียนจิ้งคุน บอสของอุตสาหกรรมเหมืองแร่หลงต๋ามีลูกชายเพียงคนเดียว และยังไม่ได้แต่งงาน!”
“สิ่งสำคัญคือ ลูกชายของเขาเกิดมาก็ไร้ประโยชน์ สมองพิการ แม้ว่าเสิ่นรั่วชิงจะมีลูกก่อนแต่ง แต่ให้เธอแต่งงานกับลูกชายปัญญาอ่อนของเฉียนจิ้งคุน เฉียนจิ้งคุนก็ไม่ได้เสียหน้า!"
เมื่อหวงต้าซานได้ยินคำเหล่านี้ เขาก็อยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“พ่อ หวงต้าไห่ขู่ว่าจะตัดขาดความสัมพันธ์ของเขากับท่าน ท่านจัดงานเลี้ยงวันเกิด ถึงตอนนั้น พวกเขาจะมาร่วมงานเหรอ?”
หวงเจี้ยนเย่หัวเราะอย่างเย็นชา
“พวกคุณเป็นพี่น้องต่างแม่ หวงต้าไห่เป็นลูกชั่วที่แม่ใหญ่คลอดออกมา เขาเหมือนกับแม่ของเขา ดื้อรั้น ซื่อบื้อ นิสัยใจคอเป็นยังไง พ่อรู้ดี พ่อแค่ทำดีหน่อย พวกเขาก็จะซาบซึ้งในพระคุณเป็นอย่างยิ่ง!"
“นอกจากนี้ ในงานเลี้ยงวันเกิดของพ่อ เย่อู๋เทียน ต้องมา!”
“พ่อจะฉีกหน้าเขาต่อหน้าทุกคน ดูซิว่าไอ้หมาหัวเน่าอย่างเขายังกล้าหยิ่งอีกไหม!”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบอหังการ
เรื่องนี้อะไรก็ดีหมด เสียอย่างเดียวคือไม่เข้าใจว่าทำไมเหมือนพยายามจะยัดเยียดพระเอกให้มีเมียมากกว่า1? พระเอกเก่งมีเมียคนเดียวไม่ได้?...