จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 75

ในเวลากลางคืน

ตลาดสดของพี่เกา

หวงต้าไห่รู้แล้วว่า หวงเจี้ยนเย่ได้รับการช่วยเหลือแล้ว

อย่างไรก็ตาม หวงต้าไห่ยังคงหนักใจมาก

เพราะเขาได้พูดออกไปแล้วว่า

จะตัดขาดกับตระกูลหวง!

เกาเม่ยหลิงถอนหายใจ เมื่อเห็นหวงต้าไห่ดื่มเหล้าเพื่อบรรเทาความทุกข์

“เอาล่ะ ไม่ต้องโกรธ ตัดขาดกับตระกูลหวงก็ดีแล้ว”

“เพียงแต่ว่า ทำให้ลูกสาวของเราต้องลำบาก”

“เดิมที ฉันคิดว่าการตั้งใจดูแลพ่อของคุณตอนอยู่โรงพยาบาลในช่วงเวลาที่ผ่านมา จะทำให้เขาประทับใจ และอนุญาตให้รั่วชิงเข้าไปทำงานในบริษัทของเขาในอนาคต”

“เพราะรั่วชิงหมดสติไปตั้งเจ็ดปี ไม่ทันยุคสมัยแล้ว ถ้าหางานที่ดีทำในอนาคตไม่ได้ ก็จะต้องพึ่งพาลูกเขยเลี้ยงดูครอบครัวเพียงลำพังงั้นหรือ?ถ้าเป็นแบบนี้ ความกดดันของลูกเขยก็เยอะเกินไปแล้ว”

หวงต้าไห่มองไปที่เกาเม่ยหลิงด้วยความรู้สึกผิด

“ที่รัก หลายปีมานี้ คุณลำบากมามากแล้ว”

“เห้อ ฉันก็รู้สึกอย่างนั้น แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า คุณท่านจะแก่จนแยกแยะผิดถูกไม่ออกจริงๆ!”

“ลูกเขยเพิ่งกลับมา ยังไม่มีงานทำ ถ้าที่บ้านยังมีเงินเหลือ แม้ฉันจะต้องอับอายขายหน้า ก็จะไปหางานที่ดีกว่านี้ให้ลูกเขย”

ใบหน้าเกาเม่ยหลิงเต็มไปด้วยความเศร้า

“คราวนี้ที่พ่อของคุณเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล ค่ารักษาพยาบาลเพียงอย่างเดียวก็เกือบหนึ่งล้าน!ตอนนี้ในบ้านไม่เพียงแต่ไม่มีเงิน แต่ยังติดหนี้เป็นจำนวนมาก ฉันยังไม่รู้ว่าจะจ่ายหนี้บัตรเครดิตอย่างไรในเดือนหน้า"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หวงต้าไห่เกือบจะร้องไห้ และมองไปที่ธุรกิจของครอบครัวที่เขาและเกาเม่ยหลิงทำงานหนักมาหลายปี ได้มีการตัดสินใจ

"ถ้าไม่ไหวจริงๆ ก็ขายตลาดสดเถอะ"

“หลังจากชำระยอดเสร็จแล้ว น่าจะมีเงินเหลืออยู่บ้าง จากนั้นเราก็ไปทำงานกัน อีกสองสามปี เราน่าจะเก็บเงินได้บ้าง”

“เมื่อถึงตอนนั้น เราก็ซื้อบ้านหลังใหญ่ให้ลูกสาวของเราสักหลัง”

“ลูกเขยปฏิบัติต่อรั่วชิง ถือว่าดีมากแล้ว ในฐานะพ่อตาและแม่ยายของเขา เราไม่ควรขออะไรมากไปกว่านี้อีก”

ข้างนอกประตู เย่อู๋เทียนพาเสิ่นรั่วชิงและเย่จูนหลิน เพิ่งซื้ออาหารมา และมาที่ตลาดสดเพื่อมาเยี่ยมหวงต้าไห่และเกาเม่ยหลิง

เมื่อได้ยินการสนทนาระหว่างผู้ใหญ่ทั้งสอง ในใจของเย่อู๋เทียนก็สั่นเล็กน้อย

หลายปีมานี้

นี่เป็นครั้งแรกที่รู้สึกถึงความห่วงใยจากคนในครอบครัว

เมื่อเสิ่นรั่วชิงได้ยินการสนทนาระหว่างพ่อบุญธรรมกับแม่บุญธรรม ดวงตาของเธอก็กลายเป็นสีแดง

เธอซาบซึ้งใจมาก

ที่แท้ เหตุผลที่แม่บุญธรรมไปดูแลหวงเจี้ยนเย่ในโรงพยาบาลทุกวันทุกคืน ก็เพราะอยากให้เธอได้ไปทำงานในบริษัทของตระกูลหวง!

เย่อู๋เทียนยกมือขึ้น และเอาแขนโอบไหล่หอมๆของเสิ่นรั่วชิง และเดินเข้าไปในตลาดสดกับเธอ

เมื่อหวงต้าไห่และภรรยาเห็นเย่อู๋เทียนพวกเขามา ก็รีบเก็บความเศร้าบนใบหน้าของพวกเขาอย่างรวดเร็ว

หวงต้าไห่มองไปที่เย่อู๋เทียนด้วยรอยยิ้ม

“ลูกเขยมาแล้วเหรอ!”

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเย่อู๋เทียน

"พ่อ"

หวงต้าไห่หัวเราะ

“คำว่าพ่อคำนี้ ผมขอรับไว้แล้วนะ มา มานั่งลงเร็ว มาดื่มกับพ่อสักสองสามแก้ว”

"เม่ยหลิง ไปทำอาหารอร่อยๆมาสองสามอย่างหน่อย"

“และเอาเหล้านารีแดงที่ฝังอยู่ในสวนหลังบ้านของเรามาด้วย วันนี้ผมจะดื่มเหล้ากับลูกเขยของเราสักหน่อย ไม่เมาไม่เลิก!”

เกาเม่ยหลิงหัวเราะและพูดติดตลก

“เหล้านารีแดงนั้น จะเก็บไว้ดื่มตอนอู๋เทียนและรั่วชิงแต่งงานกันไม่ใช่เหรอ ตอนนี้จะเอาออกมาได้ไง”

หวงต้าไห่ยิ้ม

“จูนหลินโตขนาดนี้แล้ว ยังจะแต่งงานอะไรอีก?”

“สิ่งเหล่านั้นทำให้คนอื่นดูเท่านั้น!”

“ลูกสาวเราอยู่กับอู๋เทียน มีความสุขไหม คนเป็นพ่ออย่างผมจะไม่รู้ได้ไง!”

เย่อู๋เทียนเพิ่งกลับมาไม่นาน

จะมีเงินได้ไง?

มิฉะนั้น หวงต้าไห่ที่เลี้ยงเสิ่นรั่วชิงมานานหลายปี ต่อหน้าทุกคน เขาไม่อยากเห็นลูกสาวของเขาสวมชุดแต่งงาน และมอบลูกสาวให้เย่อู๋เทียนด้วยมือได้อย่างไร?

เย่อู๋เทียนรู้สึกซาบซึ้งใจอีกครั้ง

สีหน้าของหวงต้าไห่เคร่งขรึมทันที เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายก็รับสาย และเรียกด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำ

"พ่อ!"

เสียงของหวงเจี้ยนเย่ดังมาจากปลายสายอีกด้านหนึ่ง ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นในระหว่างวัน

“วันมะรืนนี้ พ่อจะจัดงานเลี้ยงวันเกิด แกพาเย่อู๋เทียนและเสิ่นรั่วชิงเด็กสวะคนนั้นมาด้วย”

หลังจากพูดจบ หวงเจี้ยนเย่ก็วางสายโทรศัพท์โดยตรง

ดูเหมือนไม่ใช่การแจ้ง แต่เป็นคำสั่ง

หวงต้าไห่มองดูโทรศัพท์เป็นเวลานาน ก่อนที่จะส่ายหัวและยิ้มอย่างขมขื่น

“ผ่านไปหลายปี เขาก็ยังเป็นแบบนี้ไม่เคยเปลี่ยน!”

"ปฏิบัติต่อพ่อเหมือนกับสุนัข เรียกก็มา ไล่ให้ไปก็ไป"

แม้ว่าเย่อู๋เทียนจะได้ยินเนื้อหาการสนทนาระหว่างหวงเจี้ยนเย่กับหวงต้าไห่ แต่เขายังคงถามคำถาม

“พ่อครับ มีอะไรหรือเปล่า?”

หวงต้าไห่ได้อธิบายสถานการณ์ให้เย่อู๋เทียนฟัง

ใบหน้าของเย่อู๋เทียนเฉยเมย

ไม่ได้พูดอะไร

หวงต้าไห่เงียบไปครู่หนึ่ง ราวกับว่าเขาได้ตัดสินใจครั้งใหญ่

“อู๋เทียน ไม่ต้องห่วง พ่อไม่ใช่คนหูเบาขนาดนั้น ในเมื่อพ่อบอกแล้วว่าจะตัดขาดกับตระกูลหวง พ่อก็จะรักษาคำพูด แต่ว่า งานวันเกิดของเขา เรายังต้องไปร่วม”

“อย่างไรก็ตาม ไม่ใช่เพื่อไปให้ของขวัญ แต่เพื่อไปทวงหนี้ ช่วงที่ผ่านมา เขาเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล และพ่อเป็นคนจ่ายเงินให้เขาทั้งหมด 980,000!”

“เดิมที เงินพวกนี้เป็นเงินดาวน์บ้านให้กับคุณและรั่วชิง เพื่อซื้อบ้านหลังใหญ่ให้พวกคุณ แต่สุดท้ายก็จ่ายค่ารักษาพยาบาลให้เขา”

“ตระกูลหวง ไม่ขาดเงินพวกนี้ แต่พ่อขาดเงิน!”

“นอกจากนี้ แม้ว่าจะทวงคืนไม่ได้ พ่อก็จะทำให้พวกเขารู้ว่า ผม หวงต้าไห่ ไม่ใช่คนอ่อนแอที่จะยอมถูกพวกรังแกอยู่ฝ่ายเดียว พ่อไม่สามารถทนดูรั่วชิงและแม่ของเธอถูกพวกเขารังแก!"

เปลือกตาของเย่อู๋เทียนกระตุก

พอใจมากกับการตัดสินใจนี้ของหวงต้าไห่

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เย่อู๋เทียนก็ยิ้มเล็กน้อย

“ได้ ผมจะไปร่วมงานเลี้ยงวันเกิดในครั้งนี้!”