จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 121

บทที่121 ไอ้บ้า!

เดิมทีฮัวเสี่ยงหรงที่โกรธโมโหอยู่นั้น หลังจากที่ได้ยินประโยคสุดท้ายของเจียงชื่อ กลับหัวเราะชอบใจ

“What? นายพูดอีกที? ฉันไม่ได้หูฟาดไปใช่ไหม?”

“หน้าตาน่าเกลียดอย่างนี้เนี่ยนะ ยังอยากจะเป็นดาราดัง?”

“เขาทำอะไรเป็นบ้าง?”

“ร้องเพลง เต้น ถ่ายละคร ทำรายการ อะไรก็ไม่เป็นสักอย่าง อี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์ต้องเป็นบ้าไปแล้วถึงเซ็นสัญญากับเขาได้”

หลิวฉงก็ได้แต่ส่ายหัวไม่หยุด “เด็กน้อย ฉันรู้ว่าคุณรับไม่ได้ แต่วิถีของโลกก็เป็นแบบนี้แหละ คุณไม่พอใจแล้วทำอย่างไงได้ คนอย่างพวกคุณที่ทั้งน่าเกลียด และยากจน เกิดมาเพื่ออยู่ภายใต้คำสั่งของคนอื่น สิ่งที่พวกคุณต้องก็คือก้มหน้าก้มตาทำงานไป ไม่ต้องเลือกมาก เพราะถ้าคุณยิ่งเลือกมากเท่าไหร่ ก็จะยิ่งโดนกดให้ตกต่ำลงมากเท่านั้น”

คำพูดเหล่านี้ไม่เพียงแต่ขัดใจเน่ร์เจิง แต่ยังทำให้แขกคนอื่นๆ ในบ้านขุ่นเคืองด้วย

ทุกคนต่างเป็นคนธรรมดาทั่วไป

บางทีก็อาจจะไม่มีเงินจริงๆ และไม่ได้รูปร่างหน้าตาดูดีอะไรมาก แต่ทุกคนต่างถูกอย่างมาอย่างเท่าเทียมกัน

จะต้องมีเงินทอง มีอำนาจ รูปร่างหน้าตาดีเท่านั้นเหรอถึงจะโดดเด่นออกมา?

ทำไมทุกคนจะต้องถูกคนกดขี่ด้วย?

แขกเหรื่อทุกคนต่างวางตะเกียบในมือลง ทุกคนต่างมองฮัวเสี่ยงหรง และหลิวฉงด้วยความขยะแขยง คนอื่นๆ ต่างรอไม่ได้ที่จะขึ้นไประบายความโกรธด้วยการตบปากพวกเขา

เจียงชื่อยังคงนิ่งสงบอย่างเคย

เขาค่อยๆ พูดขึ้นอย่างเบา “มันไม่มีประโยชน์ที่จะพูดอะไรไม่คิด ฉันก็จะไม่ทะเลาะกับพวกคุณ รอดูต่อไปก็แล้วกัน”

“พรุ่งนี้พวกคุณก็จะไปอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์เพื่อสัมภาษณ์ และเซ็นสัญญาไม่ใช่เหรอ? ดีเลย ฉันกับเจ้านายเน่ร์ก็จะไปอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์สัมภาษณ์ เซ็นสัญญาเหมือนกัน”

“ฉันไม่เชื่อ ตราบใดที่อี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์อยากทำงานด้านบันเทิงออกมาให้ดีจริงๆ ก็จะต้องเลือกเจ้านายเน่ร์มาแทนที่คุณแน่นอน”

เน่ร์เจิงยกแก้วขึ้นแล้วดื่มมัน ด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยความขมขื่น

เจียงชื่อถามขึ้น “เป็นอะไร ยังโกรธอยู่เหรอ?”

เน่ร์เจิงส่ายหน้า “ไม่ได้โกรธ แต่หดหู่ ตอนที่เพิ่งรู้จัก เธอยังไม่ได้เป็นแบบนี้ ทำไมตอนนี้เปลี่ยนไปราวกับปีศาจร้ายเลย?”

“หึๆ คนเราอะ ต่างเปลี่ยนกันได้อยู่แล้ว โดยเฉพาะอยู่โลกลาภยศ ทุกวันต่างถูกล่อลวงด้วยอำนาจ เงินทอง ที่ที่เต็มไปด้วยความเย้ายวน จะมีกี่คนกันที่จะสามารถรักษาความตั้งใจเดิมไว้ได้?”

“”

“อืม ที่พูดก็ถูก” เน่ร์เจิงถามขึ้น “อย่าพูดเรื่องนี้กันเลย เจ้านายครับ พรุ่งนี้คุณคงไม่ให้ผมไปสัมภาษณ์ที่อี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์จริงๆ หรอกใช่ไหม?”

“แน่นอน”

“ล้อเล่นใช่ไหมครับ? ผมทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง จะไปทำไมกัน? แสดงความสามารถพิเศษอะไร? และอีกอย่าง บริษัทใหญ่อย่างนั้นอย่างอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์” ผมที่ไม่มีฐานะอะไร จะเข้าไปได้อย่างไงกัน?”