จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1223

การทดสอบรอบแรกเริ่มอย่างเป็นทางการ

เจียงชื่อได้กุญแจมาแล้ว เดินเข้าไปในห้องนอกจากเขา ก็ยังมีอีก10คนเดินเข้าห้องเช่นกัน แต่ละคนล้วนเป็นยอดฝีมือไม่เป็นสองรองใคร

สามารถเข้าร่วมการคัดเลือกได้ อย่างน้อยๆก็มีความมั่นใจต่อฝีมือของตัวเอง

ที่บังเอิญคือ สวี่จิ้นอยู่หนึ่งในนี้ด้วย

เขากินน่องไก่ทอดพลางพูดอย่างมีความสุข:"โลกกลมจริงๆ เจียงชื่อ วันนี้แกกับฉันอยู่ห้องเดียวกัน ถือเป็นโชคร้ายของแก!"

เจียงชื่อไม่ได้สนใจอะไรนัก

ไม่ว่าอยู่ห้องเดียวกับใคร ก็ต้องฆ่าเพื่อออกมา

เป็นสวี่จิ้นก็ดี หรือคนอื่นก็แล้วแต่ สำหรับเจียงชื่อไม่แตกต่างกันแม้แต่น้อย

ทันทีที่เสียงฆ้องดังขึ้น เริ่มนับถอยหลัง1ชั่วโมง

ห้องอื่นๆอีก3ห้องต่อสู้กันทันที ทุกคนสู้ตายเพื่อเป็นที่หนึ่ง มีเพียงห้องเจียงชื่อพวกเขาที่ต่างออกไป

เพราะทุกคนกลัวฝีมือของเจียงชื่อ ตั้งแต่เริ่มจนจบ----ทุกคนจึงมุ่งเป้ามายังเจียงชื่อ

สำหรับพวกเขา ถ้าไม่กำจัดเจียงชื่อ ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถออกไปจากห้องนี้ได้

10คนที่เหลือ ผูกมิตรกันอย่างไม่ลังเล

"เจียงชื่อ แกไม่ค่อยมีมนุษยสัมพันธ์นะ"สวี่จิ้นพูดหัวเราะเยาะ

เจียงชื่อถอดเสื้อคลุมทิ้งลงบนพื้น ผ้าพันมือทั้งสองข้าง ถอนหายใจยาวๆ พลางมองไปยัง10คนตรงหน้า"แบบนี้ก็ดี ประหยัดเวลา พวกคุณเข้ามาพร้อมกันเลย"

ทุกคนมองกันไปมองกันมา

"เหอะๆ เจียงชื่อ พวกเรารู้ถึงความเก่งกาจของคุณ แต่เหนือฟ้าย่อมมีฟ้า พวกเราไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป คุณพูดแบบนี้ ดูถูกกันเกินไปแล้ว!"

เจียงชื่อส่ายหน้า"คุณเข้าใจผิดแล้ว ผมไม่ได้ดูถูกคน เพราะสำหรับผม พวกคุณไม่ใช่คน เป็นแค่เศษไม้ที่เน่าเปื่อย"

"อวดดี!"

เหล่าผู้ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ล้วนโมโห จะรับการสบประมาทของเจียงชื่อเช่นนี้ได้ยังไง?

ทันใดนั้น ก็มีคนพุ่งเข้ามา2-3คน

ปัญหาคือ เจียงชื่อต้องหลบงั้นเหรอ?

"พวกคุณกำลังเกาให้ผมอยู่งั้นเหรอ?"

"หมัดแบบนี้ ไม่เหมาะกับคนที่ได้ชื่อว่าเทพแห่งสงครามชูร่าเอาเสียเลย?"

"ถอยออกไป!!!"

เจียงชื่อตะโกนออกมา หมุนตัวอยู่กับที่ มือขวากำหมัดแน่นแล้วกระแทกออกไป ทั้ง7-8คนเหมือนจะโดนหมัดของเจียงชื่อโจมตีในเวลาเดียวกัน ค่อยๆล้มลงบนพื้น

ฝีมือต่างกันมาจริงๆ

เจียงชื่อมองผู้คนที่นอนอยู่บนพื้นอย่างระเกะระกะ พลางส่ายหน้าเบาๆ"ฝีมืออย่างพวกคุณ ยังจะมาแข่งกับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเทพแห่งสงครามงั้นเหรอ?"

พวกเขาอ่อนแอเกินไปแล้ว

ท้ายที่สุด เจียงชื่อหันไปมองสวี่จิ้น

คนอื่นๆแพ้ไปหมดแล้ว เหลือแค่สวี่จิ้นแค่คนเดียว เจ้าอ้วนนั่นยืนกินขนมอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน