จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1224

เจียงชื่อก้าวเท้าเดินไปหา ถามพลางเดินไปพลาง:"คุณอยากสั่งสอนผมไม่ใช่เหรอ?ตอนนี้โอกาสมาถึงแล้ว ทำไมยังนิ่งเฉยอยู่อีก?"

สวี่จิ้นพูดอย่างเรียบเฉย ไม่รีบร้อนแม้แต่น้อย :"ไม่รีบ ยังไม่ถึงเวลา"

"หืม?งั้นคุณจะรอไปถึงเมื่อไหร่?"

"อืมมม......"

สวี่จิ้นดูนาฬิกา แล้วจู่ๆก็ถามขึ้น:"เจียงชื่อ ตอนนี้แกรู้สึกเพลียๆใช่หรือเปล่า?"

เจียงชื่อขมวดคิ้วเบาๆ"คุณหมายความว่าไง?"

สวี่จิ้นยิ้ม

เขาพูด:"ฉันได้ยินมาว่า เมื่อสองวันก่อนแกเพิ่งไปดื่มชากับอาจารย์เวินรั่วเหอ?แถมยังดื่มไปสามแก้ว"

เจียงชื่อหรี่ตาลง"แล้วเกี่ยวอะไรกับคุณ?"

สวี่จิ้นพูดหน้าบึ้งตึง:"งั้นแกรู้ไหมว่า ชาสามแก้วนั้นถูกใส่ยาลงไป?"

เจียงชื่อเผยสีหน้าประหลาดใจ

"เป็นไปได้ยังไง?"

"คุณอย่ามาพูดพล่อยๆ!"

สวี่จิ้นหัวเราะจนหุบปากไม่ลง"ฮ่าๆๆๆ ความตายมาถึงตัวแล้วยังไม่รู้ตัวอีก?แกคิดว่าอาจารย์เรียกแกไปทำไม เชิญแกไปดื่มชางั้นเหรอ?เขากลัวแกขวางทางเขา เลยวางยาพิษในชาของแก เพื่อจะกำจัดแกยังไงล่ะ ไอ้โง่!"

เจียงชื่อมีท่าทีไม่อยากจะเชื่อ"แกคิดว่าฉันจะหลงกลแกงั้นเหรอ?ถ้าอาจารย์ฉันวางยาจริง แล้วแกรู้ได้ยังไง?"

สวี่จิ้นยักไหล่เบาๆ"ที่ฉันรู้ก็เพราะเวินรั่วเหอคนเจ้าเล่ห์นั่น เลือกที่จะร่วมมือกับฉันยังไงล่ะ เขาซื้อตัวกรรมการไว้ก่อนแล้ว แยกให้ฉันกับแกอยู่ห้องเดียวกัน จากนั้นที่ฉันต้องทำก็คือรอให้ยาพิษกำเริบ เมื่อร่างกายอ่อนแรง ถึงขั้นลุกก็ลุกไม่ขึ้น แล้วตัดหัวแกซะ"

เขายิ่งพูดยิ่งดีใจ"รู้ไหมว่าทำไมเวินรั่วเหอเลือกร่วมมือกับฉัน?เขากลัวว่าแม้พิษจะกำเริบแล้ว คนพวกนี้ก็ยังจัดการแกไม่ได้ ดังนั้นจึงเพิ่มหลักประกันอีกชั้นหนึ่ง!เจียงชื่อ แกยังคิดว่าเวินรั่วเหอเป็นอาจารย์ผู้เมตตาอยู่อีกงั้นเหรอ?แกโดนหลอกแล้วล่ะ ไอ้โง่!!!"

เจียงชื่อก้มหน้า สีหน้าเคร่งขรึม

ที่แท้นี่คือความจริง

ถ้ากระแทกเข้าที่หน้าอย่างจัง คงตายอย่างไม่ต้องสงสัย

ขณะที่หมัดกำลังจะกระแทกหัวเจียงชื่อ สวี่จิ้นกำลังมีสีหน้าพึงพอใจ ทันใดนั้น เจียงชื่อก็เงยหน้าขึ้นพร้อมรอยยิ้มชั่วร้ายอำมหิต

ขณะเดียวกัน เขาก็เอียงหัวหลบหมัดของสวี่จิ้น

"ทำไม?"สวี่จิ้นอึ้ง

ทั้งความเร็ว และปฏิกิรยาเช่นนี้ ไม่เหมือนคนโดนยาพิษแม้แต่น้อย

ทำไม?

เขารู้แล้วว่าทำไมไร้ประโยชน์

เพราะหมัดของเจียงชื่อ กระแทกเข้าที่หน้าเขาแล้วยังไงล่ะ

"ไอ้หมูโง่ พิษหน่ะ ฉันถอนได้ตั้งนานแล้วเว้ย"