จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1225

ตอนนี้ บนหอประชุม ณ สถานที่ทดสอบ ผู้คนจากหลายฝ่ายล้วนมาร่วมชมการข่งขัน หนึ่งในบุคคลที่น่าประหลาดใจที่สุดคือเวินรั่วเหอ

เขานั่งอยู่เก้าอี้ สายตาจ้องมองไปยังจุดจุดเดียว

ห้องหมายเลข3!

ห้องอื่นๆเขาไม่สนใจแม้แต่น้อย เขาสนใจแค่ห้องหมายเลข3 เพราะมันคือห้องที่เจียงชื่ออยู่!

เวินรั่วเหอมือจับลูกประคำ สายตาพลางจ้องไปที่ประตูห้องหมายเลข3

จากเวลาที่คาดการณ์ไว้ ตอนนี้เจียงชื่อน่าจะพิษกำเริบ ร่างกายหมดเรี่ยวหมดแรง ถูกอัดอยู่ฝ่ายเดียวแล้ว

เชื่อว่าด้วยฝีมือของสวี่จิ้น จัดการเจียงชื่อที่ไร้เรี่ยวแรงสวนกลับเช่นนี้ ง่ายดายมาก

"สวี่จิ้น นายควรออกมาได้แล้ว"

ยังไม่ทันพูดจบ ก็ได้ยินเสียง'ตูม'ดังขึ้น

ผนังห้องหมายเลข3สั่นสะเทือนอย่างรุนแรงสองสามครั้ง

ต้องแรงขนาดไหนถึงทำให้ผนังสั่นคลอนได้?ด้านในกำลังสู้กันถึงขั้นไหนกันแน่?คิดๆแล้วช่างน่ากลัวจริงๆ

วางหยิงเสียถอนหายใจ พูดด้วยความเศร้า:"ตอนนี้ คุณคงพอใจแล้วสินะ?"

เวินรั่วเหอลูบเคราไปมา ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

เมื่อครู่นั้นไม่ต้องพูดให้มากความ คงเป็นแรงสั่นสะเทือนที่สวี่จิ้นสั่งสอนเจียงชื่ออย่างหนักแน่ๆ ใครใช้ให้เจียงชื่อทำให้สวี่จิ้นไม่พอใจ ดูตอนนี้สิ โดนเขาผูกพยาบาท สั่งสอนเข้าอย่างจัง

ที่จริงเจียงชื่อสามารถตายได้อย่างสงบ กลับเอาแต่หาเรื่องใส่ตัว

สมน้ำหน้า

เขาคิดในใจ พูดออกมาไม่ได้

เวินรั่วเหอพูดด้วยสีหน้าเศร้าใจ:"ที่รัก คุณไม่ต้องห่วง ผมจะจัดงานศพอันยิ่งใหญ่ให้เจียงชื่อ ให้เขาไปสบาย และเตรียมที่ทำเลดีๆไว้ให้"

"ไม่ให้เสียแรงที่เราเป็นอาจารย์กับศิษย์กัน"

"เจียงชื่อ หลังจากเขาตาย ฉันผู้เป็นอาจารย์จะจัดเตรียมทุกอย่างให้เป็นอย่างดี"

ประตูเปิดออก ผู้ชายร่างดีเดินออกมา

ใบหน้าหล่อเหลา สายตาหนักแน่น

เจียงชื่อ!

ทุกคนในสนามพากันยิ้ม ไม่ได้แปลกใจนัก เพราะสำหรับพวกเขา เจียงชื่อเดินออกมาได้เป็นคนแรกนั้นเป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว พวกสำมะเลเทเมาพวกนั้นจะรับการต่อสู้ของเจียงชื่อไหวได้ยังไง?

มีเพียงเวินรั่วเหอ มีเพียงเขาที่ยืนขึ้นด้วยความตกใจ

"ไม่มีทาง"

"เป็นไปได้ยังไง?"

"ทำไมเจียงชื่อยังมีแรงเดินออกมา?ผิดปกติเกินไปแล้ว เรื่องไม่ควรเป็นแบบนี้!"

เวินรั่วเหอร้อนใจมาก

ในความคิดเขา ตอนนี้เจียงชื่อควรโดนซ้อมตายไปแล้ว