จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1230

ท่ามกลางสายตาผู้คน เหลยห้าวหยิบกล่องยาขนาดเล็กออกมาจากกระเป๋ากางเกง จากนั้นเงยหน้าขึ้น กรอกยาทั้ง5เม็ดลงไปจนหมด

เวินรั่วเหอเคยเตือนเขา ว่ากินได้มากที่สุดแค่3เม็ด

แต่มีหรือเหลยห้าวจะฟัง?

ถ้ากินได้แค่3เม็ดจริง ทำไมเวินรั่วเหอถึงให้มา5เม็ด ให้มาแค่3เม็ดก็จบแล้วไม่ใช่เหรอ?

เหตุผลมีเพียงหนึ่งเดียว คือเวินรั่วเหอคิดว่าแค่3เม็ดไม่อาจเอาชนะเจียงชื่อได้ ดังนั้นจึงเตรียมไว้5เม็ดตั้งแต่แรก แม้ทำให้สมรรถภาพร่างกายเหลยห้าวลดลง ก็ต้องฆ่าเจียงชื่อให้ได้

เหลยห้าวค่อยๆลุกขึ้นอย่างช้าๆ

ยาปลุกสมรรถนะทั้งหมดในร่างกาย เขาในตอนนี้ ไม่รู้จักเจ็บปวด ในสมองมีแค่ความคิดเดียวคือ:ต่อสู้!

เหลยห้าวหันมองเจียงชื่อ ฉีกยิ้มแล้วพูด:"ศิษย์พี่ ยานี่อาจารย์เตรียมไว้ให้คุณโดยเฉพาะ เขากลัวผมฆ่าคุณไม่ได้ จึงเตรียมยาพวกนี้ให้ ตอนนี้ คุณยังอยากแก้แค้นให้เขาอยู่ไหม?"

ถามได้แทงใจดำมาก

ใช่ ใครจะยอมแก้แค้นให้คนที่คิดแต่จะฆ่าตัวเอง?

ต่อให้ความเป็นอาจารย์กับศิษย์หวนเกิดขึ้นอีกครั้ง เจียงชื่อไม่ใช่นักปราชญ์เสียหน่อย

ขณะนั้นเอง มีคนตะโกนจากล่างเวที:"นี่ กรรมการ ใช้ยาได้ยังไง?ไม่ผิดกติกาเหรอ?"

กรรมการเหมือนเพิ่งตื่นจากฝัน

เขาเดินเข้าไปพูด:"เหลยห้าว คุณทำผิดกติกาเพราะใช้ยา ตัดสิทธิ์การแข่งขันของคุณเดี๋ยวนี้ ออกไปซะ!"

"ตัดสิทธิ์การแข่งขันของฉัน?"

เหลยห้าวลูบหน้าผากด้วยมือข้างเดียว พลางเงยหน้าขึ้นแล้วหัวเราะ

"เลิกวุ่นวายได้แล้ว แกคิดว่าฉันแคร์สิทธิ์การแข่งขันโง่ๆนี้งั้นเหรอ?แกคิดว่าฉันอยากเป็นเทพสงครามขนาดนั้นเลย?"

"ที่ฉันต้องการ คือชนะเจียงชื่อ!"

เหลยห้าวพูดพลางเก้าวเท้าไปตรงหน้ากรรมการ ออกแรงตบ กรรมการหัวหมุนไป3รอบ ตายคาที่

อย่างกับปีศาจ

เหลยห้าวหัวเราะร่า"พลัง ผมรู้สึกร่างกายเต็มไปด้วยพลัง พรั่งพรูออกมาอย่างต่อเนื่อง!"

เจียงชื่อพูด:"ยาพวกนี้กัดกินสมรรถภาพร่างกายนาย ตอนนี้นายมีพลังเหลือล้น แต่หลังจากสมรรถภาพร่างกายลดลง นายต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย ทำแบบนี้ทำไม?"

เหลยห้าวสะบัดมือ"จะตายหรือไม่ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ศิษย์พี่ ผมสนแค่เอาชนะคุณได้หรือเปล่า!"

เขาพุ่งเข้ามาพร้อมหมัดอีกครั้ง

ได้รับบทเรียนครั้งก่อน ครั้งนี้เจียงชื่อจึงไม่รับมือตรงๆแต่หลบแทน ทว่าเพิ่งหลบพ้น เหลยห้าวก็ปล่อยหมัดอีกครั้ง

"เป็นอะไรไปศิษย์พี่ ดูเหมือนคุณช้าลงนะ!"

พลั่ก เจียงชื่อโดนหมัดเหลยห้าวเข้าอย่างจัง กลิ้งลงกับพื้น

เหลยห้าวสะบัดผม"เอ้าโทษที ไม่ใช่ศิษย์พี่ช้าลง แต่เป็นผมที่เร็วขึ้น!"