จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1427

เหวินหยุนจือไม่ได้เลือกใช้รถของบริษัทโดยตรง เพื่อผ่านช่องทางพิเศษนี้ แต่เดินนำเจียงชื่อผ่านฝูงชน เพื่ออยากให้เจียงชื่อเห็นบรรยากาศครึกครื้นของป่าสัตว์

เธอทำได้จริง

เจียงชื่อชอบที่นี่มาก

เมื่อเห็นเต่าคลานอ้อยอิ่งไปบนตอไม้เพื่ออาบแดด เมื่อเห็นสุนัขวิ่งเล่นกับเจ้าของบนสนามหญ้า เมื่อเห็นนกแก้วพูดเรียนแบบคนอย่างชาญฉลาด เมื่อเห็นหมูแคระกินมูมมามอย่างไม่หยุดหย่อน

เจียงชื่อก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาทันที เหมือนเข้าสู่อ้อมกอดของธรรมชาติ

เหวินหยุนจือพูด“ประธานเจียง คุณคิดว่าที่นี่เป็นไงบ้าง？”

“ดีมาก อบอุ่นหัวใจมาก”

“จริงเหรอ？”เหวินหยุนจือพูดด้วยรอยยยิ้ม“งั้นประธานเจียงต้องเตรียมใจให้ดีนะ สถานที่ที่ฉันจะพาคุณไปต่อจากนี้ ไม่ได้อบอุ่นหัวใจขนาดนั้น”

ได้ยินเช่นนั้น เจียงลี่หน้าถอดสีเป็นคนแรก ถึงขนาดกลัวเล็กน้อย

เธอพูด“คือ……น้องสะใภ้ ฉันคิดว่าดูที่นี่ก็พอแล้ว ไม่ต้องไปที่นั่นหรอก？”

เหวินหยุนจือพูด“ไม่ไปได้ยังไง？จุดประสงค์ที่ฉันมาที่นี่วันนี้ ก็เพื่อไปที่นั่น”

“ห้ะ？เห้อ……”

เจียงลี่ถอนหายใจยาว มีท่าทีไม่เต็มใจเป็นอย่างมาก

เจียงชื่ออยากรู้ เป็นสถานที่แบบไหน ถึงทำให้หนึ่งในเสาหลักของตระกูลเชียงรู้สึกหวาดกลัวได้

ไม่นานนัก พวกเขาก็มาถึงที่จุดหมาย

ที่นี่เป็นทางเดินพิเศษ ทั้งสองด้านถูกปิดกั้นด้วยรั้ว มีทางเดินหินตรงกลาง และปลูกต้นไม้เครื่องบินสองข้างทาง ซึ่งดูสวยงามมาก

มีป้ายตรงทางเข้า เขียนว่านรกอสุรา

หือ？

เจียงชื่อขมวดคิ้วเล็กน้อย เป็นสถานที่แบบไหนกันแน่ ถึงได้บรรยายด้วยคำว่า‘นรกอสุรา’？เกินไปหน่อยไหม？

เจียงลี่สีหน้าเคร่งเครียด ไม่อยากเข้าไปเป็นที่สุด

เหวินหยุนจือสีหน้าก็ไม่ค่อยสู้ดีนัก เธอพูดขึ้น“ประธานเจียง เดี๋ยวคุณไม่ต้องกลัวนะ”

เจียงชื่อยิ้ม

เขาเป็นถึงเทพแห่งสงครามชูร่า ว่าตามหลักแล้ว นรกอสุราแห่งนี้ก็เป็นบ้านของเขา แค่กลับบ้าน มีอะไรต้องกลัว？

ขณะนั้นเอง มีรปภ.หลายคนมานำทาง โดยแยกออกจากคนโดยรอบ ไม่ให้คนอื่นเข้าใกล้เหวินหยุนจือพวกเขา

พวกเขาเดินตรงไปตามทางเดินหิน

เลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวาเป็นเวลา10นาที ในที่สุดก็ออกจากทางเดินหิน ถึงจุดหมายที่เหวินหยุนจือต้องการมาแล้ว

สภาพแวดล้อมที่นี่แตกต่างจากที่เห็นก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง

เหวินหยุนจือยิ้มร้ายให้เจียงชื่อ แล้วพูดขึ้น“เพื่อเป็นการตอบแทนที่คุณช่วยรักษาลูกชายฉัน ฉันจะให้ธุรกิจและการถือหุ้นทั้งหมดในส่วนนี้กับคุณ ประธานเจียง”

เอ่อ……

นี่ถือเป็นการตอบแทนเหรอ？

เจียงชื่อมองสัตว์เลี้ยง

น่าสะพรึงกลัวกองพะเนินเหล่านั้น ทำไมรู้สึกเหมือนถูกแก้แค้น？

แต่เจียงลี่กลับมีสีหน้าที่เปลี่ยนไป ประหลาดใจเป็นอย่างมาก

เธอพูดกับเจียงชื่อ“ประธานเจียง ยินดีด้วย！”

ยินดี？

เอาอะไรมาดีใจ？

เจียงชื่อพูดอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก“ให้ผมดูแลสัตว์น่าสะพรึงกลัวพวกนี้ ถือเป็นเรื่องน่ายินดีงั้นเหรอ？”

เจียงลี่รีบอธิบาย“ประธานเจียง ในเมื่อคุณได้ถือหุ้นธุรกิจ‘นรกอสุรา’แล้ว งั้นก็หมายความว่าคุณจะได้รายได้ทั้งหมดของที่นี่！แม้สถานที่แห่งนี้ไม่ถึง10%ของป่าสัตว์ แต่มีรายได้หลายร้อยล้านทุกเดือน”

“ถ้า1ปี รายได้ประมาณ5-6พันล้าน！”

“ประธานเจียง คุณไม่ได้ลงทุนอะไร ก็ได้เงิน5-6พันล้านฟรีๆทุกปี ไม่ใช่เรื่องน่ายินดีหรอกเหรอ？”