จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1445

หลังจากที่เจียงชื่อและเมษบอกลาคู่สามีภรรยา พวกเขาก็ออกจากหมู่บ้านเหอเจียนและกลับไปยังสถานที่ตอนแรกที่พวกเขามา

อันที่จริง พวกเขาไปเกือบสองชั่วโมงแล้ว คิดว่าชายชราที่ขี่รถสามล้อคงจะไม่รอพวกเขาแล้ว เพราะตอนแรกนัดกันว่าให้กลับมาภายในหนึ่งชั่วโมง

ที่นี่ไม่ค่อยมีคนเลย ถ้าจะออกไป ก็คงต้องเดินออกไป

ชีวิตช่างน่าเศร้าจริงๆ

ขณะที่พวกเขากำลังจะเดินกลับด้วยเท้า ก็ได้ยินเสียงตะโกนว่า"พวกคุณสองคน ในที่สุดพวกคุณสองคนก็กลับมาแล้วหรือ?"

เจียงชื่อหันศีรษะและเห็นว่าหลังต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ไม่ไกล มีรถสามล้อเก่าๆจอดอยู่

ประตูของรถสามล้อเปิดออก และมีหัวโผล่ออกมา

นั่นชายชราคนนั้นไม่ใช่เหรอ?

ว่ากันว่ามีเงินจะปลุกผีขึ้นมาโม่แป้งให้ก็ยังได้  ประโยคนี้ดูเหมือนไม่ได้พูดเกินจริงเลย ชายชราคนนี้ยอมเสี่ยงที่จะถูกหมาป่าโจมตี เวลาเลยไปเยอะก็ยังรอ

อันที่จริงก็ไม่น่าแปลกใจเลย

งานนี้ได้เงินตั้งหนึ่งหมื่น!รายได้ทั้งปีของชายชราก็ยังไม่ถึงหนึ่งหมื่นหยวนด้วยซ้ำ

ดังนั้น เขาจึงยอมกัดฟันและอดทนรอต่อไป ไม่ยอมจากไปก่อน เสน่ห์ของเงินนั้นยิ่งใหญ่จริงๆ

โชคดีที่ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น ในที่สุดเขาก็รอเจียงชื่อและเมษมาจนได้

ทั้งสองขึ้นไปนั่งบนรถสามล้ออีกครั้ง

ชายชราถามอย่างมีความสุข"สองท่าน จะไปไหนหรือ?ใจกลางเมืองใช่ไหม?"

เจียงชื่อตอบ"ไปที่บ้านของเว่ยจงยี่ ——มหาเศรษฐีในหยุนหลิง"

“ผู้ใจบุญเว่ย?”

“อ๋อ?คุณรู้จักเขาเหรอ?”

“แน่นอน ผมรู้จัก”ชายชราบอกว่า“เขาคือเทพพิทักษ์ของภูเขาหยุนหลิงของเราเชียวนะ เป็นคนดีมากและดูแลคนยากจนอย่างเราเป็นพิเศษ

ทุกครั้งที่เราไม่มีอะไรจะกินแล้วก็จะไปหาเขา และทุกครั้งที่ไป ก็จะได้อาหารกลับมา”

“ตอนนี้ ผู้ชมทั้งหมดต่างก็รุมด่าตระกูลจ้าว และคว่ำบาตร 'The voice China' ยิ่งไม่ต้องพูดถึงหน้าม้าทางโซเชียลที่เราจ้างไป ด่าพวกเขาจนย่อยยับ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”

“ตระกูลจ้าวทุ่มเงิน เวลาและพลังงานไปมากขนาดนั้น จุดจบยังเละเทะแบบนี้ ช่างสะใจจริงๆ!”

“ในที่สุดผมก็ชนะเจียงชื่อไปหนึ่งครั้ง”

ประโยคสุดท้ายเป็นความจริง

ถานกั๋วต้งและตระกูลจ้าวสลับกันชนะบ้าง แต่พวกเขาแพ้เจียงชื่อมาโดยตลอด ในใจรู้สึกไม่พอใจ

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเอาชนะเจียงชื่อได้อย่างแท้จริง

ดังนั้นจึงมีความสุขมาก

เขายกนิ้วโป้งให้ถานหย่งเซิ่ง"ต้องยอมรับว่า แผนของคุณปู่นั้นสุดยอด ดูไอ้นางจวินเซียนออกอย่างรวดเร็วและเปิดเผยใบหน้าที่แท้จริงของเธอ"

ถานหย่งเซิ่งลูบเคราของเขา แต่ใบหน้าของเขาไม่มีรอยยิ้ม เขายังคงมีความกังวล