จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1448

โซ่ว ถุงพลาสติกที่เต็มไปด้วยฉี่ ขว้างหน้าคนที่กำลังตะโกนไว้แน่น

จากนั้น เสียงที่น่าสังเวชและไม่พอใจก็ดังมาจากลานบ้าน

ความรู้สึกแบบนั้น เหมือนตรงนี้มีสิ่งสกปรกบางอย่าง ทำให้ผู้คนที่แอบเข้ามาตกใจจนแทบขยับเท้าไม่ได้

“พี่ใหญ่ ผมผิดไปแล้ว งานนี้ผมขอยกเลิกนะ!”

ผู้ลักลอบเข้ามาคนหนึ่งก็วิ่งหนีไปทันที

คนอื่นๆก็กลัวจนฉี่ราด แต่ละคนวิ่งหนีไปอย่างสุดชีวิต

เดิมที พวกเขาได้รับคำสั่งจากถานกั๋วต้ง ให้มาทำลายใบหน้าของจวินเซียนทำให้จวินเซียนไม่มีโอกาสรักษาแผลบนใบหน้าให้หายได้

แต่คิดไม่ถึงเลยว่า ยังไม่ทันได้เห็นจวินเซียนก็โดนเล่นงานอย่างสาหัส

ที่น่าตกใจคือ พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครเล่นงานพวกเขา หน้าตาเป็นอย่างไร และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นผีหรือเป็นคน!

ผู้ลักลอบเข้ามาทั้งหมดถอยออกไป

มีสองคนนั่งอยู่บนชายคาของลานบ้าน มันคือกองทองสิบสองปีนักษัตรพิจิกและปรมาจารย์ด้านอาวุธ ตุลย์

พิจิกพิงเสาและพูดอย่างเฉยเมยว่า"หิน ถุงปัสสาวะ ทำหน้าผีหลอกคน นี่หรือที่เรียกว่าปรมาจารย์อาวุธ? วิธีที่คุณใช้นั้นต่ำเกินไปไหม"

ตุลย์หัวเราะและพูดว่า"คุณไม่ต้องสนใจหรอกว่าผมใช้วิธีอะไร สรุปคือผมได้บรรลุเป้าหมายแล้วไม่ใช่หรอกหรือ?ไม่เพียงแต่ขับไล่โจรออกไป ยังได้ปกป้องคุณจวินเซียน และไม่ได้สร้างฆาตกรรม"

พิจิกพูดอย่างดูถูก"คนเหล่านี้สมควรตายอยู่แล้ว จะเก็บไว้ทำไม?"

ตุลย์ส่ายหัว“อภัยคนได้พึงให้อภัย พวกเขาก็แค่ทำในสิ่งที่พวกเขาได้รับคำสั่งให้ทำ นอกจากนี้ ภารกิจของเราสองคนคือปกป้องจวินเซียน ไม่ใช่ฆ่าคน ถ้าฆ่าคนไป ถ้าจัดการได้ไม่ดี ตำรวจมา มันจะเพิ่มปัญหาให้กับจวินเซียนและเถ้าแก่โม่เท่านั้น”

“มันน่ากลัวมาก พวกเรากลัวมาก”

“งานนี้ เราขอยกเลิกนะ ถึงรักเงินแต่พวกเรายังต้องห่วงชีวิตใช่ไหม?”

ถานกั๋วต้งอดไม่ได้ที่จะโมโหเมื่อเห็นคนกลุ่มนี้ ผีอะไรกัน?ในโลกนี้จะมีผีได้อย่างไร?

“ไสหัวไป ไสหัวไปให้หมด”ถานกั๋วต้งไล่พวกเขาออกไปจนหมด

หันหลังกลับ เขาพูดกับถานหย่งเซิ่งว่า"มันน่าโมโหจริงๆ ขยะพวกนี้ไร้ประโยชน์จริงๆ โลกนี้มีผีได้ยังไง?"

ถานหย่งเซิ่งหัวเราะเบาๆและพูดว่า“โลกนี้อาจจะไม่มีผี แต่พวกเขาต้องเจอ ถึงกลัวขนาดนี้ ในความคิดของผมนะ มันน่าจะเป็นกลอุบายของเจียงชื่อ ช่างเถอะ ถ้าเจียงชื่อเป็นคนทำ คนเหล่านี้ไม่สามารถรับมือได้แน่นอน"

ถานกั๋วต้งถอนหายใจและกล่าวว่า"แต่เราก็ไม่มีอะไรต้องกังวล ผมไม่เชื่อหรอก ว่าหน้าของจวินเซียนจะฟื้นคืนเป็นปกติได้!"