จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1468

ในเมื่อประตูเปิดออกแล้ว ทั้งสามคนก็ไม่ยืนเฉย เดินเข้าไปในห้องตามกันติดๆ

นี่คือห้องที่มีพื้นที่ 50 ตารางเมตร

จะว่าใหญ่ก็ไม่ใหญ่

สิ่งของที่อยู่ในนี้ล้วนเป็นสมบัติล้ำค่าของตระกูลเว่ย

เว่ยเหลียงซุนมองของล้ำค่าพวกนั้นด้วยวความประหลาดใจมาก เธอไม่เคยคิดเลยว่าตระกูลของตัวเองจะมีทรัพย์สินมากมายขนาดนี้

“หาที่อยู่ของหลินจือพันปี”

พวดเขาค้นห้องไปรอบหนึ่ง แต่ก็หาที่อยู่ของหลินจือไม่เจอ เป็นเรื่องปกติ ถ้าเอาหลินจือไว้ในที่แบบนี้คงตายไปแล้ว？

ดังนั้นพวกเขาจึงเริ่มเปิดดูบันทึกต่างๆ

ท้ายที่สุด ความพยายามที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั่น เมษพบตำแหน่งที่อยู่เกี่ยวกับหลินจือพันปีในสมุดเล่มหนึ่ง

“อยู่นี่ ผมเจอแล้ว!”

ทั้งสามคนเข้าไปดูพร้อมกัน

ในสมุดบันทึกถึงตำแหน่ง การเก็บ การดูแล รวมไปถึงการใช้ต่างๆของหลินจือพันปีไว้อย่างละเอียดมาก กลัวคนไม่ระวังทำหลินจือพันปีเสียหาย

อ่านเสร็จ เจียงชื่อดีใจมาก

“ไป ไปเก็บหลินจือกัน!”

ดังนั้นเว่ยเหลียงซุนจึงอยู่บ้าน เจียงชื่อกับเมษไปเก็บหลินจือพันปีที่เทือกเขาว่อหลงด้วยกัน หลังจากใช้เวลาอยู่นาน ในที่สุดพวกเขาก็พบหลินจือบนหน้าผา และเก็บกลับมาได้สำเร็จ

หลังจากจัดการอย่างเหมาะสม เจียงชื่อย้ายกองเทพพิชิตฟ้ามาจากเมืองหลวง เพื่อดูแลหลินจือส่งกลับเมืองหลวงโดยเฉพาะ

ตอนนี้ เรื่องของหลินจือพันปีสิ้นสุดลงแล้ว

เจียงชื่อเหมือนยกภูเขาออกจากอก ในเมื่อหาหลินจือเจอแล้ว เขาก็ไม่มีความจำเป็นต้องอยู่ภูเขาหยุนหลิงต่อ

ท้ายที่สุด เขาไปตระกูลเว่ยกับเมษเป็นครั้งสุดท้าย บอกลาเว่ยเหลียงซุน และร่วมงานศพเว่ยจงยี่ในขณะเดียวกัน

หลังจากโค้งคำนับให้เว่ยจงยี่ เว่ยเหลียงซุนก็เรียกเจียงชื่อไปในมุมลับสายตา

“คุณเว่ย คุณเรียกผมมีเรื่องอะไร？”

เว่ยเหลียงซุนหยิบของคล้ายตราคำสั่งทองคำออกจากหน้าอก วางลงบนมือเจียงชื่อ จากนั้นหยิบจดหมายออกมาอีกหนึ่งฉบับ ส่งให้เจียงชื่อ

“คุณเว่ย พวกนี้คือ？”

เว่ยเหลียงซุนอธิบาย：“นี่คือตราคำสั่งของหัวหน้าตระกูลตระกูลเว่ย ภายในซองมีจดหมายคือหนังสือยกให้ เจียงชื่อ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณคือผู้นำตระกูลตระกูลเว่ยคนต่อไป ทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลเว่ยเป็นของคุณ รวมถึงเทือกเขาว่อหลงด้วย”

เจียงชื่อตกตะลึง

“ทำไมครับ？”

เว่ยเหลียงซุนยิ้ม“คุณช่วยชีวิตฉันไว้ ล้างมลทินให้ฉัน มอบความเป็นธรรมให้พ่อฉัน ฉันตอบแทนคุณก็เป็นเรื่องที่สมควร อีกอย่างคุณเป็นคนที่พ่อยอมรับ มอบตระกูลเว่ยให้คุณดูแล ฉันเชื่อว่าไม่มีปัญหา”

ทันใดนั้น เว่ยเหลียงซุนพูดเสียงเบา：“เห้อ เสียดายคุณแต่งงานแล้ว ถ้าคุณยังไม่แต่งงานคงไม่ยุ่งยากแบบนี้ ฉันแต่งกับคุณ ตอบแทนด้วยชีวิตทั้งชีวิต แบบนั้นทั้งได้ตอบแทน และได้ใช้เงินคุณอย่างถูกทำนองคลองธรรม คุณว่าจริงไหม？”

เจียงชื่อยิ้ม ไม่ตอบอะไร

สายตาเว่ยเหลียงซุน เหมือนมีความรู้สึกขมขื่นที่พูดออกมาไม่ได้；นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตของเธอที่มีความรู้สึกต้องพึ่งพาผู้ชาย น่าเสียดาย เป็นผู้ชายที่เธอไม่อาจครอบครองได้

จบงานศพ เจียงชื่อกับเมษนั่งเครื่องบินกลับเมืองหลวง

ระหว่างทางกลับ

เมษถามด้วยความสงสัย：“ผู้บัญชาการ ตอนนี้คุณรับตำแหน่งผู้นำตระกูลของตระกูลเว่ยแล้ว งั้นก็ต้องดูแลตระกูลเว่ย และดูแลเทือกเขาว่อหลงนะสิ นี่ไม่เท่ากับว่ามัดคุณไว้กับภูเขาหยุนหลิงหรอกเหรอ？”

เจียงชื่อหัวเราะเบาๆ“ไม่ใช่ต้องจัดการเองเสียทุกเรื่อง ระบบการจัดการของตระกูลเว่ยนั้นอยู่ในระดับดีมาโดยตลอด ฉันแค่ต้องการรวมตระกูลเว่ยเข้ากับบริษัทของฉัน หาใครที่เชื่อถือได้ไปดูแลก็พอแล้ว”

เมษถาม：“งั้นเป็นใครครับ？”

เจียงชื่อครุ่นคิด แล้วพูดขึ้น：“ตอนนี้ตระกูลเว่ยกำลังวุ่นวาย ต้องหาคาที่เชื่อถือได้ มู่หยางอีก็แล้วกัน ให้เขาได้สัมผัสกับธรรมชาติที่สวยงาม แล้วค่อยหาใครสักคนมาแทนที่เขาหลังจากที่ความวุ่นวายสงบลง”

ณ ห้องทำงานรองประธานบริษัทเทคโนโลยีเซิ่งเล่อ เมืองหลวงอันห่างไกล

มู่หยางอีจามหนักๆหนึ่งครั้ง

“แปลกแฮะ”

“อากาศร้อนขนาดนี้ ฉันจามได้ยังไง？”