จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1469

อากาศมืดครึ้ม เหมือนฝนจะตกได้ตลอดเวลา และเหมือนความรู้สึกของจวินเซียนในตอนนี้

ช่วงนี้เธอขลุกอยู่แต่ในร้านขายยาหงหุ้ย โดยสองพ่อลูกตระกูลโม่ดูแลอาหารทั้งสามมื้อต่อวัน และมีหน้าที่รักษารอยแผลเป็นเก่าบนใบหน้า

ผ่านไปหลายวันแล้ว รอยแผลก็ยังไม่หายอย่างเห็นได้ชัด แม้แต่ร่องรอยของความอ่อนลงก็ไม่มี

จวินเซียนเจ็บปวดใจมาก

เธอรู้รอยแผลเป็นนี้เป็นนานแล้ว ไม่มีทางรักษาหายได้

จวินเซียนเดินไปที่หน้าต่างพลางมองออกไปด้านนอก มองท้องฟ้าที่มืดครึ้ม ความรู้สึกdownลงถึงจุดต่ำสุด

แกร๊ก!

ก้อนหินกระทบบนหน้าต่างกระจก

เห็นคน3-5คนยืนตะโกนใส่จวินเซียนอยู่บนถนน：“คนอัปลักษณ์ ซ่อนตัวอยู่ในนั้นทั้งชาติเลยนะไม่ต้องออกมา!คนหน้าตาอัปลักษณ์อย่างเธอ ยังมีหน้าไปเข้าร่วมรายการประกวด？ทำเอาฉันหมดอารมณ์ ไปทำบ้าอะไ!”

คนพวกนั้นหยิบก้อนหินปาหน้าต่างต่อ

จวินเซียนหันหลังเดินจากไป

นี่ไม่ใช่ครั้งแรก ตั้งแต่เธอย้ายมาที่นี่ กิจการของร้านขายยาหงหุ้ยได้รับผลกระทบไม่น้อย

มีคนมาสร้างความวุ่นวายทุกวัน

แทบแยกไม่ออกแล้วว่าเป็น‘แฟนคลับ’ที่ได้รับความเสียหายจริงๆ หรือเป็นคนที่ตระกูลถานส่งมาสร้างความวุ่นวาย

โชคดีที่สองพ่อลูกตระกูลโม่มีความยุติธรรม ช่วงหลายวันมานี้ช่วยเหลือจวินเซียนมาโดยตลอด ไม่เคยทอดทิ้งเธอ แม้กิจการได้รับผลกระทบ ก็ยังคงปกป้องจวินเซียน

ถ้าไม่มีสองพ่อลูกตระกูลโม่ จวินเซียนคงไม่ฝืนอยู่ได้ถึงทุกวันนี้ อาจหาทางออกไม่ได้ฆ่าตัวตายไปนานแล้ว

เธอนั่งในห้อง ถอนหายใจด้วยความเจ็บปวดครั้งแล้วครั้งเล่า

พระเจ้า ทำไมคุณโหดร้ายเช่นนี้？

ขณะเธอรู้สึกสิ้นหวังและเจ็บปวด จู่ๆก็ได้ยินเสียงเอะอะด้านล่าง เหมือนมีคนกำลังทะเลาะกัน

หือ？

จวินเซียนเดินไปดูที่หน้าต่างอีกครั้ง เห็นไก่นำคนกลุ่มหนึ่งจับตัวคนที่ปาหินพวกนั้นไว้

ไก่อารมณ์ร้อนมาก เขาไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ตัดนิ้วบุคคลหนึ่งในนั้นจนขาดทันที!ส่วนคนอื่นๆคิดหนี แต่ก็ถูกลูกน้องของไก่จับกลับมา

จากนั้น จับตัดนิ้วทีละคน

คนพวกนั้นข้อร้องอ้อนวอนทั้งน้ำตา แต่ไร้ประโยชน์ ไก่ไม่ใช่คนใจดี

หลังจากตัดนิ้วครบทุกคน ไก่ก็พูดกับพวกเขา：“กลับไปบอกนายพวกแก ถ้ากล้ามาสร้างความวุ่นวายอีก ครั้งหน้าสิ่งที่ตัดไม่ใช่นิ้ว แต่เป็นหัวของพวกแก!ไสหัวไป”

พวกลิ่วล้อกลัวแทบสิ้นลม วิ่งกันหางจุกตูด

จวินเซียนถอนหายใจ

แม้ไก่แก้ไขเรื่องวุ่นวายได้ชั่วคราว แต่ถ้าเธอไม่หาย ปัญหาก็จะเพิ่มมากขึ้นทุกวัน

ขณะนั้นเอง เสียงเคาะประตูดังขึ้น

เจียงชื่อพูดโดยไม่เงยหน้ามอง：“จวินเซียน ผมเคยรับปากคุณ ว่าจะช่วยรักษาแผลเป็นบนหน้าคุณให้ได้ วันนี้ ผมทำตามสัญญาแล้ว”

จวินเซียนตกตะลึง

เธอถามด้วยความประหลาดใจ：“คุณเจียง คุณมีวิธีรักษารอยแผลเป็นบนหน้าของฉันจริงๆเหรอ？”

“ไม่กล้ารับปาก แต่ลองได้”เจียงชื่อพูด：“เล่าขานกันว่าหลินจือพันปีสามารถคืนความเยาว์วัย และรักษาแผลเป็นได้ ต่อให้หน้าตาน่าเกลียดแค่ไหน ก็รักษาให้หาย สวยเหมือนซีซือได้”

“แม้มันดูเกินจริงไปหน่อย แต่ผมเชื่อว่า หลินจือพันปีนี้สามารถรักษารอยแผลเป็นได้”

“ตอนผมเก็บมันพบว่า หลินจือมีคุณสมบัติเย็นมาก ซึ่งสามารถยับยั้งคุณสมบัติร้อนของรอยแผลเป็นได้ ถ้าใช้อย่างถูกวิธี ก็สามารถรักษาคุณได้”

“ผมคุยเกี่ยวกับรักษาทั้งหมดกับเถ้าแก่โม่แล้ว ตอนนี้สามารถเริ่มได้อย่างเป็นทางการ”

จวินเซียนพยักหน้าด้วยความตื่นเต้น

ปัญหาที่คอยกวนใจเธอมากว่าสิบปี วันนี้สามารถคลี่คลายได้หรือไม่？พระเจ้า คุณอย่าเล่นตลกกับฉันเลย

เจียงชื่อแสดงท่าทางให้ จวินเซียนจึงนอนลงบนเตียงผู้ป่วย

โม่หยวนใช้ผ้าชุ่มน้ำเช็ดหน้าจวินเซียนหลายรอบ จากนั้นใช้ผ้าแห้งเช็ดให้สะอาด แล้วทายาน้ำลงไป

โม่ชิงฉงจัดการรอยแผลเป็นบนใบหน้าจวินเซียนอย่างง่ายๆ

จากนั้น ให้เจียงชื่อฝังเข็ม ควบคุมสารพิษและคุณสมบัติร้อนของแผลเป็น ขั้นตอนสุดท้าย ใช้คือหลินจือพันปี

เจียงชื่อกับโม่ชิงฉงสลับทำกันไปมา ใช้ยาอายุวัฒนะที่หาที่เปรียบไม่ได้นี้ด้วยกันอย่างระมัดระวัง