จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1470

หลังจากใช้ยาเป็นระยะเวลานานถึง1ชั่วโมง เจียงชื่อก็ดึงเข็มทุกเล่มออก แล้วให้โม่หยวนใช้ผ้าพันแผลพันไว้

เจียงชื่อพูดกำชับ：“ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เปลี่ยนยาทุกๆ3ชั่วโมง ถ้าไม่เกิดอะไรผิดพลาด อีก2วันรอยแผลเป็นก็จะหายดี”

จริงเหรอ？

จวินเซียนมองตัวเองในกระจก มองผ้าพันแผลสีขาวนั่น จิตใจกระวนกระวายอยู่ไม่สุข

จะรักษาหายไหม？

หวังว่าหาย

หลังจากนั้น ทุกคนก็คอยเฝ้าจวินเซียน กลัวเกิดเรื่องไม่คาดคิดใดๆขึ้น；ไก่พาคนกลุ่มใหญ่กลุ่มหนึ่งให้รักษาความสงบของร้านขายยาหงหุ้ย ห้ามไม่ให้คนนอกเข้าใกล้ เพื่อไม่ให้เกิดผลกระทบไม่ดีต่อด้านใน

โม่หยวนทำตามที่เจียงชื่อบอก เปลี่ยนยาทุกๆ3ชั่วโมง ทุกครั้งที่ใช้หลินจือก็น้อยลงไปทุกที

เจียงชื่อไม่กล้าประมาทโม่ชิงฉง เข้ามาดูการเปลี่ยนแปลงของแผลเป็นบนใบหน้าจวินเซียนอยู่ตลอดและยิ่งให้ความสำคัญกับร่างกายของจวินเซียน หากมีสิ่งใดผิดปกติ ก็ใช้ตัวยาในห้องยามาทำการรักษา

ภายใต้การดูแลอย่างระมัดระวังรอบคอบ ในที่สุดสวรรค์ไม่ทรยศคนเพียร ผลลัพธ์ออกมาแล้ว

15ชั่วโมงผ่านไป ขณะถอดผ้าพันแผลออกเป็นครั้งที่5 ในที่สุดแผลเป็นบนหน้าของจวินเซียนปรากฏความเปลี่ยนแปลงที่น่าดีใจ แผลเป็นบริเวณรอบนอกจางลงอย่างมาก และเมื่อเปิดผ้าพันแผล ก็หลุดออกมาพร้อมกับผ้าพันแผล

ผิวสดใหม่เติบโตขึ้นใหม่บนใบหน้า!

“ได้ผล!”เมษร้องออกมาด้วยความตื่นเต้นเป็นคนแรก

ทุกคนเผยรอยยิ้มบนใบหน้าออกมา

ไม่ง่ายเลย เพื่อรักษาแผลเป็นบนหน้าจวินเซียน พวกเขาใช้ทั้งแรงกายและเวลาไปตั้งมากมาย ในที่สุดก็ได้ผลแล้ว

“เปลี่ยนยาต่อ ระวังด้วย อย่าทำร้ายผิวที่เกิดใหม่”เจียงชื่อพูด

“เข้าใจแล้ว!”

โม่หยวนเปลี่ยนด้วยความระมัดระวัง เคลื่อนไหวช้าและอ่อนโยนกว่าครั้งก่อน ไม่ให้จวินเซียนโดนทำร้ายแม้แต่น้อย

ในดวงตาของจวินเซียนมีแต่น้ำตาไหลออกมา

เธอดีใจมาก

ปัญหาที่คอยกวนใจเธอมากว่า10ปี ในที่สุดก็จบลง ในที่สุดก็ไม่ต้องโดนชี้หน้าด่าว่า‘คนอัปลักษณ์’อีกแล้ว สำหรับผู้หญิงคนหนึ่ง เป็นการหลุดพ้นระดับไหนกัน？

ท้องฟ้าด้านนอกฝนตกลงมาปรอยๆ เหมือนน้ำตาของจวินเซียน ที่ค่อยๆไหลออกมา

ด้วยเวลาที่ผ่านไปอย่างช้าๆ และการเปลี่ยนยาครั้งแล้วครั้งเล่า แผลเป็นบนหน้าของจวินเซียนรู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงอย่างเห็นได้ชัด

ยิ่งเบาบางลงเรื่อยๆ

ผิวใหม่อ่อนนุ่มมาก

เวลาผ่านไป ผิวใหม่อันอ่อนนุ่มบนใบหน้าค่อยๆเปลี่ยนไปเกือบเหมือนกับผิวธรรมดา

ใบหน้าของจวินเซียน เหมือนไข่ลวกที่เอาเปลือกออก เนียนเด้งนุ่มฟูมาก

เมษหน้าแดงเหมือนแอปเปิ้ลสุก พยักหน้าพูด“สวยครับ”

เห็นท่าทีเขินอายของเมษ ทุกคนในห้องก็ยิ้มออกมาอย่างสดใส มีความสุขกับเด็กชายตัวใหญ่ขี้อายคนนี้

ขณะนั้นเอง เจียงชื่อพูดขึ้น：“ถูกตระกูลถานกดขี่เป็นเวลานาน ควรถึงตาพวกเขาแล้ว จวินเซียน คุณไปอาบน้ำแต่งเนื้อแต่งตัว เปลี่ยนเป็นชุดสวยๆ”

จวินเซียนพยักหน้า“ค่ะ”

ดังนั้นเมษจึงพาจวินเซียนกลับห้องไปอาบน้ำแต่งตัว

เจียงชื่อหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรหาจ้าวไห่เหรินที่ไม่ได้ติดต่อกันมานาน

เมื่อรับสายเจียงชื่อ ทางด้านจ้าวไห่เหรินก็พูดอย่างไม่สบอารมณ์：“โอ้โหให้ตายเถอะ เจียงชื่อคุณยังมีหน้าโทรหาผมอีกเหรอ？ทำ《The voice China》ของผมพัง แล้วหนีไป？ทำไม ตอนนี้โทรหาผม รู้สึกผิดหรือยังไง？”

เจียงชื่อยิ้มบางๆพลางพูด：“ที่ผมจากไป ก็เพื่อหาวิธีแก้ไข”

“งั้นคุณหาเจอหรือยัง？”

“หาเจอแล้ว”

“โอ้？ได้วิธีดีๆอะไรเหรอ？บอกหน่อยสิ”

เจียงชื่อตอบอย่างมีลับลมคมใน：“พูดไม่เข้าใจ คุณมาดูเองดีกว่า ตอนนี้ผมอยู่ที่ร้านขายยาหงหุ้ย คุณมาเห็นกับตาก็จะเข้าใจเอง”

จ้าวไห่เหรินพยักหน้า“OK ผมจะไปเดี๋ยวนี้ เจียงชื่อ ผมอยากรู้นักว่าคุณเล่นละครบ้าบออะไรอีก!”