จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1483

ต่างจังหวัด ในห้องไนต์คลับระดับไฮเอนด์

แสงสีสถานบันเทิงยามค่ำคืน เสียงเพลงไพเราะ

ผู้นำตระกูลเจียง เจียงจงจื้อกำลังนอนอยู่บนโซฟาขนาดใหญ่ในห้อง ถือไวน์แดงไว้ในมือข้างหนึ่ง และโอบกอดผู้หญิงที่แต่งตัวเซ็กซี่ในอีกข้างหนึ่ง

ผู้หญิงคนนี้ชื่อหม่าเหยาฉีหรือได้รับฉายาว่าบุสบาขี้เมา เป็นผู้หญิงที่มีชื่อเสียงที่สุดในย่านนี้

เธอรับใช้ผู้ชายแค่คนเดียวเท่านั้น และนั่นคือเจียงจงจื้อ

ทุกครั้งที่เจียงจงจื้อหาข้ออ้างว่าจะไปดูงานต่างจังหวัด เขามักจะมาหาหม่าเหยาฉีและยังซื้อวิลล่าให้เธอหนึ่งหลัง เลี้ยงและดูแลเธอเป็นพิเศษ ขอเงินก็ให้เงินขออะไรก็ให้ รักเธอมากเป็นพิเศษ

หม่าเหยาฉีคนนี้เป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์เย้ายวน น่าหลงใหล แถมเธออายุแค่ยี่สิบกว่าปีเท่านั้น อยู่ในวัยที่กำลังดี ร้องเพลงได้เต้นก็ได้ มันเป็นเรื่องง่ายที่จะดึงดูดใจของเจียงจงจื้อ ก็เหมือนกับเหวินหยุนจือในตอนนั้น

ความแตกต่างก็คือ เหวินหยุนจือเป็นเจ้าหญิงน้อยที่ค่อนข้างหยิ่ง ในขณะที่หม่าเหยาฉีเป็นนางตัวแสบขี้อ้อน

หม่าเหยาฉีใช้มือของเธอลูบหน้าอกของเจียงจงจื้อและพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูน่าสงสารว่า"วันนี้คุณก็จะกลับไปที่เมืองหลวงแล้วหรือ?"

เจียงจงจื้อดื่มไวน์เข้าไปและพูดว่า"ใช่ ทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว อยู่ต่อไม่ได้แล้ว"

หม่าเหยาฉีมุ่ยปากและแสดงสีหน้าไม่พอใจ“คุณไปแล้ว แล้วฉันจะทำไงล่ะ?”

“เอ๋ ผมจะให้ลูกน้องของผมอยู่ให้คุณใช้เอง เงินที่ผมให้คุณมากขนาดนั้น คุณอยากจะเล่นอะไรก็เล่นได้ตามใจชอบเลยนะ”

หม่าเหยาฉีกอดเจียงจงจื้อไว้"แค่เค้าไม่ต้องการเงินนะ เค้าต้องการคุณ ทุกครั้งที่มา คุณก็ต้องมาแบบหลบๆซ่อนๆ ทุกครั้งที่จากไป กว่าจะได้เจอกันก็เป็นเดือนๆ เพราะอะไร? เห็นกันอยู่แล้วว่าคุณต่างหากที่เป็นผู้นำตระกูล คุณกลัวอะไร?"

เจียงจงจื้อยิ้มอย่างขมขื่น

“คนงามของผม ผมกลัวอะไรคุณไม่รู้หรือ?”

“แม้ว่าผมจะเป็นผู้นำตระกูลเจียง แต่สองส่วนที่มีค่าที่สุดของตระกูลเจียง ส่วนหนึ่งอยู่ในมือของพี่สาว และอีกส่วนอยู่ในมือของภรรยาของผม ซีรีย์ V และป่าสัตว์ เป็นสองแห่งที่ทำกำไรได้มากที่สุด ถูกผู้หญิงสองคนควบคุมไว้ ผมซึ่งเป็นเจ้าบ้านก็ไม่กล้าทำอะไรตามใจได้”

หม่าเหยาฉีส่งเสียงอย่างเย็นชา“ทำไมคุณถึงไร้ประโยชน์ขนาดนี้?คุณยังเป็นผู้ชายอยู่หรือ?ไม่รู้จักแย่งสองส่วนนี้กลับมาในมือของตนเองหรือ?”

เจียงจงจื้อไม่ได้พูด

คำพูดแบบนี้พูดไปเรื่อยไม่ได้นะ ถ้าลงมือทำจริงๆ ต้องทำให้เกิดเหตุใหญ่โตแน่นอน

แม้ว่าเจียงจงจื้อจะเป็นผู้นำของตระกูลเจียง แต่เส้นชีวิตทางเศรษฐกิจก็ถูกพี่สาวและภรรยาควบคุมไว้ และแม้แต่เขาก็ยังไม่กล้าทำอะไรกับผู้หญิงสองคนนั้น

ตอนนั้นที่พ่อของเขาเกษียณจากตำแหน่งผู้นำตระกูล ก็รู้จักนิสัยของเจียงจงจื้อดี กลัวว่าเขาจะทำลายตระกูลเจียง ดังนั้นจึงแบ่งอำนาจเป็นพิเศษ ตรวจเซ็ดและปรับสมดุลซึ่งกันและกัน

สิ่งนี้ทำให้เจียงจงจื้อรู้สึกไม่พอใจมาก

แต่ว่า……

เจียงจงจื้อหัวเราะอย่างเย็นชา"วางใจได้เลย ผมได้วางแผนโดยรวมแล้ว"

“อ๋อ?” หม่าเหยาฉีถาม “แผนอะไรเหรอ?”

เหวินหยุนจือลุกขึ้นจากโซฟาอย่างมีความสุข วิ่งเหยาะๆไปตรงหน้าเจียงจงจื้อ อ้าแขนกอดเจียงจงจื้อไว้

ตอนที่เธอยังสาวเจียงจงจื้อ ก็จะกอดเธอทุกครั้งที่กลับบ้าน

เหวินหยุนจือรู้สึกมีความสุขมากในตอนนั้น

แต่เธอคิดผิด นั่นคือ วันนี้แตกต่างจากอดีต เจียงจงจื้อไม่ใช่เจียงจงจื้อคนเดิม และเหวินหยุนจือก็ไม่ใช่เหวินหยุนจือคนเดิม

เหวินหยุนจือแก่แล้ว และใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยริ้วรอย

'หญิงแก่' ในวัยสี่สิบกว่าที่เกือบห้าสิบปี ไม่สามารถดึงดูดใจของเจียงจงจื้อได้เลย เมื่อเห็นเหวินหยุนจือกางแขนจะกอดเขา เจียงจงจื้อก็รู้สึกขยะแขยง

ความรู้สึกนั้น ก็เหมือนการกินบิสกิตที่หมดอายุ ทำให้อยากอาเจียนมาก

ผัวะ! ! !

เจียงจงจื้อไม่เพียงแต่ไม่กอดเหวินหยุนจือ แต่ยังยกมือขึ้นและตบหน้าเธอด้วย!

การตบนี้ทำให้เหวินหยุนจือผงะ

หมายความว่ายังไง?

ทุกคนในที่เกิดเหตุตกตะลึง และมองเจียงจงจื้อด้วยความอึดอัดใจ