จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 190

เมื่อตกกลางคืน หลิงเหยากลับมาถึงที่หน้าบ้านของเธอเพียงลำพัง

เธอรู้สึกเหนื่อยทั้งกายและใจ เธอหยิบกุญแจออกมาเปิดประตู จากนั้นก็เดินเข้าไปในบ้าน

ปิดประตูและเปิดไฟ

ชายสามคนปรากฏตัวต่อหน้าเธอ!

หนึ่งในนั้นคือโม่ซ่าวหงอดีตแฟนหนุ่มของเธอ ส่วนอีกสองคนเธอไม่เคยไม่รู้จักมาก่อนเลย แต่ดูจากท่าทางที่สับปลับของอีกฝ่ายแล้ว

พวกเขาไม่ได้มาดีอย่างแน่นอน

“โม่ซ่าวหง ฉันให้เงินคุณไปแล้ว ทำไมคุณยังมาที่บ้านฉันอีก?”

โม่ซ่าวหงยักไหล่ “อย่าพึ่งเข้าใจผิดสิ วันนี้ผมไม่ได้อยากมานักหรอก แต่เฮียคางคกและเฮียไส้เดือนเห็นว่าคุณสวยก็เลยต้องการเป็นเพื่อนกับคุณน่ะ”

“ขอโทษนะ ฉันไม่อยากเป็นเพื่อนกับพวกคุณ ได้โปรดออกไปจากบ้านฉันซะ ไม่งั้นฉันจะโทรแจ้งตำรวจ”

คางคกหัวเราะคิกคัก “อืม ผมชอบผู้หญิงจองหองแบบนี้แหละ”

เขาหยิบเช็คออกมาใบหนึ่งและวางลงบนโต๊ะ

“คุณไม่ต้องกังวล ผมจะชดเชยค่าเสียหายแก่คุณอย่างแน่นอน”

“ขอแค่คุณทำให้เราสองคนพี่น้องสบายกายในคืนนี้ คุณอยากได้เท่าไหร่ก็ไม่ใช่ปัญหา”

“หากคุณต้องการจะให้เรา 'เหมาทั้งเดือน' เลยก็ได้ เงินจำนวนนี้เยอะกว่าค่าจ้างของนักแสดงไม่ใช่เหรอ?”

หลิงเหยาที่ได้ยินคำพูดเหล่านี้แล้ว ก็รู้สึกละอายและโกรธมาก

เธอไม่เคยเห็นชายไร้ยางอายเช่นนี้มาก่อน

“ออกไป!”

“ฉันไม่ต้องการเงินของพวกแก!”

คางคกหงุดหงิดทันที เขาเอื้อมมือไปทุบโต๊ะกาแฟอย่างแผ่วเบา และกล่าวขณะที่มองหลิงเหยาอย่างเย็นชา “เรามาเสนอราคาและคุยกับเธอดีๆ นั่นเพราะว่าเราสองคนให้เกียรติเธอ เธออย่ามาเล่นตัวให้มันมากนักเลย”

“เธอคิดว่าตัวเองเป็นใคร?”

หลิงเหยาคุกเข่าต่อหน้าชายทั้งสามและพูดด้วยน้ำตาว่า “ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ กว่าฉันจะมาถึงจุดนี้ได้มันไม่ง่ายเลย ฉันไม่อยากเสียมันไปแบบนี้ นี่คือความฝันของฉัน หากคราวนี้ความฝันของฉันไม่สามารถเป็นจริงได้ ชีวิตนี้มันคงไม่อาจเป็นจริงได้อีก ขอร้องแหละ ขอร้องจริงๆ”

จริงๆแล้วผู้ชายชอบผู้หญิงร้องไห้

โดยเฉพาะคางคกที่ซาดิสคนนี้

เขาพูดด้วยความยินดีว่า “โธ่ ผมไม่ได้บอกว่าจะไม่ให้คุณเป็นดาราอีกต่อไปสักหน่อย ผมแค่อยากให้คุณนอนกับเราสองคนพี่น้องสักคืนหนึ่งเท่านั้น คุณไม่ต้องกังวลนะ หลังจากได้ลิ้มรสแล้ว เราจะไม่เปิดเผยเรื่องของคุณต่อสื่อมวลชนอย่างแน่นอน และเราจะช่วยคุณโปรโมทและขยายอิทธิพลของคุณอีกด้วย คุณว่าดีไหม? ”

หลิงเหยาร้องไห้และพูดว่า “ไม่ ไม่ได้ ฉันจะไม่เห็นด้วยกับคำขอที่หยาบคายเช่นนี้”

ใบหน้าของคางคกเย็นลง

ก่อนที่เขาจะพูดต่อนั้น ไส้เดือนที่อยู่ข้างๆ เขาก็เดินขึ้นไปหาหลิงเหยา และจับผมของเธอแล้วลากเธอลงไปที่พื้น

“อ๊ะ~~ !!!”

หลิงเหยากรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ความคับข้องใจ ความละอาย ความเจ็บปวด และความสิ้นหวัง อารมณ์ทุกรูปแบบพัวพันอยู่ในใจเธอ

ไส้เดือนพูดอย่างเย็นชาว่า “ผมเคยบอกพวกนายแล้วว่า เจอหน้าเธอปุ๊ปก็ถอดเสื้อเธอและพุ่งเข้าไปได้เลย จะเสียเวลาพูดอีกทำไม? พวกนายจู้จี้มาตั้งนาน สุดท้ายเธอก็ไม่ยอมอยู่ดี?”