จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 368

ผู้หญิงคนนั้นตะโกนออกมาว่า "ลูกของฉันจะตายอยู่แล้ว พวกท่านอย่าชักช้ากันอยู่เลย รักษาได้ก็รีบมาเถอะ!"

สือควนขมวดคิ้วพร้อมกับถามทุกค "ทุกท่านมีความเห็นว่าอย่างไร?"

ท่ามกลางฝูงชน เจียงชื่อเกือบจะหลุดขำออกมาเข้าให้ สือควนคนนี้ควรใช้คำว่า'หน้าซื่อใจคด'คงจะเหมาะที่สุด

ในเมื่อเขาพูดมาถึงขั้นนี้และเด็กเองก็รีบร้อนที่จะได้รับการรักษาด้วย

ถ้าลองได้ก็ต้องยอม มีเหตุผลอะไรที่จะไปหยุดยั้งกันล่ะ?

ที่เขาทำขนาดนี้ ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าการทำให้พฤติกรรมของสือเหวินปิ่งนั้นน่าเชื่อถือกว่าเดิม ไม่เพียงแต่ยกยอปอปั้นสือเหวินปิ่ง แต่ยังช่วยรักษาหน้าตาของเหล่าแพทย์ๆ นี้ด้วย

ถึงจะเป็นคนปลิ้นปล้อนขนาดนี้ สือควนนี่เป็นคนมีพรสวรรค์จริงๆ

ฝูงชนจะพูดอะไรได้ล่ะ?ต่างพากันพยักหน้า

"รักษาเขาเถอะ จะสำเร็จหรือไม่ก็ลองดูก่อน"

"ใช่แล้ว พวกเราสนับสนุนคุณชายสือ"

สือควนถอนหายใจพร้อมกับขยับร่างกาย "ไหนๆ แล้ว ฉันก็อยากจะขอบคุณทุกคนที่อดทนต่อความเย่อหยิ่งของเขา ขอบคุณครับ"

"เฮ้ คุณสือเกรงใจเกินไปแล้ว!"

"หมอที่ดีมีฝีมือและมีคุณธรรมอย่างคุณหมอสือนั้นมีไม่มากเลยครับ"

ละครนี้สมบูรณ์แบบ

ด้วยการสนับสนุนจากทุกคน สือเหวินปิ่งเดินไปที่เตียงคนป่วยราวกับคนมีเกียรติ แสร้งทำเป็นเหยียดมือจับชีพจร ศีรษะของเขายกขึ้น45องศา ทำเหมือนกับว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

สักพัก เขาก็ดึงมือออกและยิ้ม

"โรคนี้ ไม่ใช่เรื่องยากเลย"

ไม่ยาก?

ทุกๆ คนที่อยู่ตรงนั้นต่างตกตะลึง สือควนกับซินยุ่นยังท้อแท้ต่ออาการป่วยนี้ แต่คำว่าไม่ยากนั้นหลุดออกมาจากปากเขา?

สือควนขมวดคิ้วและพูดอย่างเคร่งขรึมว่า "เหวินปิ่ง ผู้เชี่ยวชาญมากมายอยู่ที่นี่ อย่าพูดเรื่องไร้สาระเพื่อทำให้คนอื่นหัวเราะ"

สือเหวินปิ่งพูดเบาๆ "พ่อ ท่านวางใจเถอะ ผมรู้อยู่แก่ใจ"

เด็กกระโดดจากเตียงคนป่วยลงมา พร้อมกับกระโจนเข้าไปในอ้อมแขนของผู้หญิงคนนั้น

รอยยิ้มสดใสปรากฏบนใบหน้าของหญิงสาว กล่าวขอบคุณอย่างไม่หยุดยั้ง

"คุณชายสือ ท่านช่วยชีวิตลูกของฉันเอาไว้ ท่านนี่แหละคือหมอเทพที่เกิดมาในโลกมนุษย์แท้จริง"

"ต่อให้ฉันทำงานหนักแค่ไหน ฉันก็คงไม่สามารถตอบแทนบุญคุณท่านได้หมด!"

สือเหวินปิ่งโบกมือ "ไม่ต้องเกรงใจหรอก พวกเราเป็นหมอกันทั้งนั้น มันเป็นหน้าที่ของเราที่จะต้องช่วยชีวิตคนและรักษาผู้บาดเจ็บ ไม่จำเป็นต้องเกรงใจขนาดนั้นหรอกครับ"

ทุกคนต่างยกนิ้วให้

"ดีมากเลยหมอ หมอที่ดีควรเป็นแบบนี้"

"พ่อเป็นเสือลูกไม่เป็นหมาหรอก คุณสือยอดเยี่ยมมีความสามารถ ลูกชายก็ต้องยอดเยี่ยมมีความสามารถเช่นกัน"

"ตระกูลสือนี่สิที่สมควรที่จะเป็นตระกูลยารักษาอันดับหนึ่ง!"

สือเหวินปิ๋งนั้นสุขสมหวัง ใบหน้าของเขานั้นเปล่งประกาย เขามองไปที่ซินยุ่นอย่างตั้งใจและไม่ได้ตั้งใจ พร้อมกับเยาะเย้ยอยู่ภายในใจ ต่อจากนี้ ตระกูลซินจะไม่มีที่ยืนอีกต่อไป!