จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 369

ซินยุ่นก้มหัวลง พร้อมกับหันหลังเดินจากไป

เจียงชื่อนั้นจับที่ข้อมือของเธอเอาไว้

"จะไปแล้วเหรอ?"

"อืม"

"ไม่ต้องรีบร้อนหรอก ดูไปอีกหน่อย"

ซินยุ่นรู้สึกโกรธเล็กน้อย "ยังจะดูอะไรอีก?ดูว่าพวกเขาแสดงกันอย่างไรน่ะเหรอ?หรือจะให้ดูว่าคนเหล่านี้จะทำให้ตระกูลซินของเราอับอายแค่ไหนกันน่ะเหรอ?"

"ไม่ใช่ทั้งนั้น"

เจียงชื่อเหลือบมองนาฬิกาของเขาและพูดอย่างแผ่วเบา "อย่างมากก็ใช้เวลาสาม30วินาที การแสดงละครที่ดีก็จะเริ่มฉากขึ้น"

ซินยุ่นขมวดคิ้ว เธอสงสัยจริงๆ ว่าเจียงชื่อกำลังทำอะไรอยู่

ที่นั่น ทุกคนต่างยกย่องสือเหวินปิ่ง อวยเกินเหตุอย่างไม่หยุดหย่อน อีกนิดก็คงตะโกนเรียกสือเหวินปิ่งว่า'พ่อ'แล้วล่ะ

สำหรับตระกูลซินนั้น กลายเป็นเหมือนบันไดให้ย่างก้าวไปสู่ความก้าวหน้า

บ่มเพาะและเหยียบย่ำไปในตัว

เมื่อเห็นว่าตระกูลซินนั้นหมดสิ้น เกรงว่าคงไม่มีที่ให้ยืนอีกต่อไปแล้ว

ในขณะนี้เองไม่รู้ว่าเพราะอะไร เด็กที่หายดีกลับกรีดร้องขึ้นมาพร้อมกับล้มลงกับพื้นอย่างแรง!ไม่ขยับเขยื้อนและไร้สติ

"ลูกชาย?!"

การเปลี่ยนแปลงที่กะทันหันนี้ทำให้หญิงคนนั้นตกใจเป็นอย่างมาก หล่อนรีบเข้าไปตรวจอาการของลูกชาย

คราวนี้ไม่ใช่การแสดง แต่กังวลจริงๆ ดูจากสายตาและการเคลื่อนไหวของหล่อน มันบอกได้ว่าแตกต่างจากเมื่อครู่นี้

"ลูกชาย ลูกเป็นอะไร?อย่าทำให้แม่ตกใจแบบนี้ รีบตื่นเถอะ"

การตะโกนไปมาซ้ำๆ ไม่สามารถปลุกเด็กให้ตื่นขึ้นมาได้

ทุกคนต่างมองหน้ากัน โรคที่เพิ่งรักษาหายกลับกำเริบขึ้นมาอีกงั้นเหรอ?

"คุณชายสือ รีบเข้าไปดูเถอะครับ" มีคนพูดเร่งเร้า

สือเหวินปิ่งนั้นดูสับสน เดิมทีสถานการณ์ก็ไม่ชัดเจนอยู่แล้ว ในบทไม่มีฉากนี้นี่ พวกเขาเพิ่มบทละครเข้ามามั่วๆ แบบนี้เหรอ?

ฝูงชนทั้งหมดตกอยู่ในความโกลาหล

เด็กคนนี้ดูเหมือนจะถูกสาปจริงๆ

ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่สือเหวินปิ่งจะช่วยให้รอดชีวิตขึ้นมาได้ ตอนนี้ก็ดันมาเป็นลมไปอีก ดูเหมือนว่าอาการป่วยของเขาจะรักษาไม่หายจริงๆ

สือควนขมวดคิ้วและเดินไป

"ออกไป ฉันจัดการเอง"

เดิมทีละครที่มีฉากของสือเหวินปิ่งกำลังจะเสร็จสมบูรณ์แล้วเชียว ใครจะไปรู้ว่าจะเกิดหายนะขึ้นกันล่ะ?

สือควนทั้งโกรธและเป็นกังวล แต่เขายังคงระงับความโกรธและนั่งลงดูอาการป่วยของเด็ก

ทันทีที่วางมือก็รู้สึกว่าภาวะชีพจรของเด็กนั้นไม่ปกติ เดิมทีก็ไม่รู้ว่าควรเริ่มจากตรงไหน แม้เขาจะกังวลเป็นอย่างมากแต่เขาก็จนมุม

ท่ามกลางฝูงชน ใบหน้าของเจียงชื่อนั้นปรากฏรอยยิ้มขึ้นมา

ซินยุ่นถามอย่างสงสัย "เด็กคนนี้ไม่ได้แกล้งป่วยและรวมหัวกันแสดงละครหรอกเหรอ ทำไมมาป่วยจริงได้ซะงั้นล่ะ?"

เจียงชื่อแสร้งทำเป็นไม่รู้และกล่าวว่า "ใช่น่ะสิ ของที่คิดว่าเป็นของปลอม สุดท้ายกลับกลายเป็นของจริงได้ซะงั้น มันเกิดขึ้นได้อย่างไรกัน?"