จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 370

สือควนนั่งเป็นเวลานานอย่างไร้คำตอบ หญิงที่เป็นกังวลกระโดดขึ้นลง

"สือควน ท่านทำได้ไหมคะ?"

"เด็กของเราเป็นอะไรไป?"

ภายในใจของสือควนนั้นรู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างมาก อีกทั้งยังถูกหญิงคนนั้นคอยกระตุ้นอีก นั่นจึงทำให้เขาอารมณ์เสียมากขึ้นกว่าเดิม

"หุบปาก!!!"

ผู้หญิงคนนั้นก็กังวลเช่นกัน หล่อนกัดฟันและจ้องไปที่สือควน บรรยากาศในที่เกิดเหตุก็ตึงเครียดเล็กน้อย

ขณะนั้นเอง เจียงชื่อที่ดูเรื่องน่าครึกครื้นนี้ไม่ได้ให้การช่วยเหลือและไม่ได้สนใจว่าเรื่องมันจะใหญ่แค่ไหน เขาจงใจพูดออกไปว่า "เป็นไปได้ไหมว่ายาที่เพิ่งจะดื่มไปมีปัญหาอะไรขึ้นมา?"

คำพูดนี้ปลุกคนตื่นจากฝัน

"ยา?"

"ใช่ใช่ใช่ ยานั่นไง!"

หญิงคนนั้นชี้ไปที่สือเหวินปิ่งพร้อมกับพูดว่า "คุณให้ยาอะไรลูกฉันไป?"

ใบหน้าของสือเหวินปิ่งนั้นแดงก่ำ จะพูดออกไปได้อย่างไรกันล่ะ?พูดไปก็ความแตกพอดีไม่ใช่เหรอไง?

สือเหวินปิ่งไอขึ้นมา "เรื่องไว้เราค่อยคุยกันวันหลัง"

หญิงคนนั้นโกรธ "ค่อยคุยกันงั้นเหรอ?ลูกชายฉันจะตายอยู่แล้วนะ!ใบสั่งยาล่ะ? เอาออกมาซะ!"

ใบสั่งยา?

ไม่ว่าสือเหวินปิ่งจะพูดอะไร เขาก็ไม่สามารถหยิบใบสั่งยาออกมาได้

ใบสั่งยานั้นเป็นเพียงใบสั่งยาธรรมดาเพื่อบำรุงจิตใจ หากหยิบออกมาท่ามกลางผู้เชี่ยวชาญมากมายขนาดนี้ เรื่องก็จะถูกเปิดเผยทันที พวกเขาจะยังมีหน้ารักษาตระกูลสือได้อยู่เหรอ?ไม่ว่าจะพูดยังไงก็ไม่สามารถหยิบออกมาได้

สือควนพูด "เอาล่ะ ไม่ต้องโหวกเหวกโวยวายแล้ว นำเด็กเข้าไปข้างในแล้วเราจะค่อยๆ จัดการให้"

"ไม่ได้!"

แน่นอนว่าหญิงคนนั้นดูออกว่านี่จะทำให้เรื่องล่าช้าไปกันใหญ่

ทันใดนั้น เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสี่ห้าคนก็ล้อมเอาไว้

ใบหน้าของหญิงคนนั้นมีความกลัวอยู่ หล่อนรู้ดีว่าสือควนนั้นใช้ไม้อ่อนไม่ได้จึงใช้ไม้แข็งแทน หล่อนเป็นเพียงผู้หญิงที่อ่อนแอ จะไปเอาชนะเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่แข็งแกร่งห้าคนได้อย่างไร?

เมื่อเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นกำลังจะถูกพาตัวไป เจียงชื่อก็ก้าวเข้ามายืนอยู่ตรงหน้าผู้หญิงคนนั้น

เขาหัวเราะเบาๆ พร้อมกับพูดว่า "ดูเหมือนว่าหล่อนจะไม่อยากไปกับพวกคุณนะครับ?"

สือควนขมวดคิ้ว "หมอเจียง นี่ไม่ใช่เรื่องของนาย หลีกไป"

"ถ้าผมไม่ไปล่ะครับ?"

"เหอะเหอะ งั้นนายก็ลองดู"

สือควนโบกมือ จากนั้นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งห้าก็กระโดดขึ้นไป

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งห้าคนนั้นต่างมีกล้ามกันหมด คนที่เตี้ยที่สุดก็ดูเหมือนจะเป็นหนึ่งเมตรเก้าสิบหกเซนติเมตร ทุกๆ คนนั้นสูงกว่าเจียงชื่อครึ่งหนึ่งทั้งนั้น ด้วยความสูงที่แตกต่างกันเช่นนี้ อีกทั้งยังเป็นหนึ่งต่อห้าคนอีก ไม่มีใครสามารถมองเจียงชื่อและคิดในแง่ดีได้

ซินยุ่นตะโกนอย่างเป็นกังวล "เจียงชื่อ นายอย่าอวดเก่งไปหน่อยเลย!"