จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 458

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง ลู่ยี่พาพยาบาลสูงใหญ่ห้าวหาญที่'ติดอาวุธครบชุด'เดินเข้าไปในห้องผ่าตัด หยางจุนเทียนกับหลินเมิ่นหยุนมองหน้าซึ่งกันและกันทีหนึ่ง ต่างสงสัยอยู่บ้าง

ภายในโรงพยาบาลมีพยาบาลที่ล่ำบึ้กขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน?

แต่ว่านี่ไม่สำคัญ สิ่งสำคัญคือสามารถช่วยชีวิตเถียนจีให้รอดได้หรือไม่

เดินเข้าห้องผ่าตัด ปิดประตูสนิท

เจียงชื่อเดินมาถึงด้านหน้าเตียงคนไข้ ตรวจดูอาการของเถียนจีสักครู่ จากนั้นหยิบเข็มเงินแถวหนึ่งออกมา

ลู่ยี่พูดอย่างหมดคำจะพูดพอสมควร "นี่ นายคงไม่ได้อยากจะใช้ของเล่นพรรค์นี้มาช่วยคนหรอกมั้ง?"

"อืม"

"อืมอะไรกัน? ของแบบนั้นเอามาช่วยคนได้เหรอ? นายอย่ามาล้อเล่นกับฉันได้มั้ย?"

เจียงชื่อพูดจานิ่งๆ "ถ้านายไม่อยากให้คนไข้ตายล่ะก็ หุบปากไปเดี๋ยวนี้เลย"

ลู่ยี่ถลึงตาใส่เจียงชื่ออย่างเคียดแค้น

ได้ ให้นายได้ใจไป

ถ้านายสามารถรักษาคนไข้ให้หายได้ก็แล้วไป แต่ถ้านายรักษาไม่หาย หึๆ นายรอหายนะได้เลย!

ภายในห้องผ่าตัดเงียบสงบไปช่วงหนึ่ง

เจียงชื่อใช้เข็มเงินดำเนินการ'แทง'ไปยังแต่ละตำแหน่งของร่างกายเถียนจี ดูจากภายนอกของเถียนจีเพียงเป็นบาดแผลถูกขีดข่วนรอยหนึ่ง แต่ทว่าในความเป็นจริง เขามีเลือดคั่งในสมองอยู่เล็กน้อย

เป็นสิ่งที่เกิดในกระบวนการกระแทก

เลือดคั่งเต็มอยู่ภายในสมอง หากระบายออกไม่ทันเวลา มีความเป็นไปได้ที่ไม่อาจรักษาคนไข้ให้หายดี

ลู่ยี่ยังอายุน้อยเกินไป มองปัญหาเพียงมองแค่ภายนอก จึงมองไม่เห็นสิ่งที่อยู่ระดับลึกลงไปอีก ดังนั้นเขาถึงคิดแค่ว่าคนไข้มีเพียงบาดแผลที่ขีดข่วนอย่างเดียว

หลังจากผ่านการแทงไปรอบหนึ่ง เจียงชื่อก็เข้าใจปัญหาทุกอย่างของคนไข้แม่นยำดี หาตำแหน่งที่เลือดคั่งได้ถูกต้องแล้ว

จากนั้นมาถึงก้าวที่สำคัญที่สุด--ระบายออก

เจียงชื่อใช้เข็มเงินกระจายเลือดคั่งในสมองของเถียนจีออกทั้งหมด กระจายออกไปในทางเดินของเลือดลม ส่วนเลือดที่เพิ่มมา ถูกดึงไหลออกมาผ่านเงินเข็มที่ปักเข้าไปตรงหลังศีรษะ

ถือว่าสามารถช่วยชีวิตได้แล้ว

ถ้าเถียนจีตาย'ในมือ'ของเขา งั้นชื่อเสียงของลู่ยี่มีความเป็นไปได้มากที่จะพังลง

เวลานี้ หยางจุนเทียนและหลินเมิ่นหยุนมองอยู่ที่หน้าประตู ไม่กล้าเข้าไป

ลู่ยี่หัวเราะแล้ว กวักมือไปยังพวกเขา "เข้ามาเถอะ อาการนิ่งลงแล้ว ไม่นานคนไข้จะฟื้นตัวขึ้น"

ทั้งสองจึงเดินเข้ามาแล้ว

หลังจากอดทนรอคอยไม่กี่นาที คาดไม่ถึงเถียนจีลืมตาทั้งสองขึ้นแล้ว ความรู้สึกก็ฟื้นกลับมาเป็นปกติ และสามารถเอ่ยปากพูดได้

หยางจุนเทียนรีบกุมมือของเถียนจีไว้ทันที "เพื่อนรัก ในที่สุดนายก็ฟื้นขึ้นมาสักที"

จากนั้นเขาชี้ไปยังลู่ยี่ "เถียนจี รีบขอบคุณลู่ยี่หมอลู่เร็วเข้าสิ ถ้าไม่ใช่หมอลู่มีฝีมือการรักษายอดเยี่ยม วันนี้นายอาจจะตายอยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว!"

ลู่ยี่ตะลึงพักหนึ่ง

พอมองดูแบบนี้ หยางจุนเทียนพวกเขาเข้าใจผิดคิดว่าตนเองช่วยชีวิตเถียนจีแล้ว