จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 476

นี่เป็นคนเลวฉบับคลาสสิค

หัวหน้าพนักงานรถไฟมองเขาอย่างแค้นเคือง "ฉันจะขอเตือนแกอีกครั้ง ถ้าหากยังไม่ลุกขึ้นมา ฉันจะไม่เกรงใจแล้ว"

ซานเชียวหันหน้าไปอย่างไม่สบอารมณ์

"เตือนแกครั้งที่สอง จะลุกหรือไม่ลุก"

"เตือนครั้งที่สาม"

การแจ้งเตือนทั้งสามครั้งไม่ได้ผล หัวหน้าพนักงานรถไฟออกคำสั่งกับตำรวจรถไฟทันที "จับตัวคนพวกนี้ไปให้หมด สถานีหน้าส่งต่อให้สันติบาล"

"ครับ!!!"

ตำรวจรถไฟทั้งหมดกรูกันเข้าไป ทุกอย่างเสร็จสิ้นอย่างรวดเร็ว จับตัวพวกซานเชียวและลูกน้องทั้งหมดใส่กุญแจมือ เอาตัวออกไป

หลังจากที่เหตุการณ์สงบลงแล้ว หัวหน้าพนักงานรถไฟก็พูดกับซินยุ่นด้วยน้ำเสียงอบอุ่นว่า "คุณผู้หญิงท่านนี้ ต้องขอโทษด้วยจริงๆ วิธีการจัดการก่อนหน้านี้ของผมมันผิด ปฏิบัติกับคนพวกนี้อย่างโอนอ่อนผ่อนตามจนมันได้ใจ จึงทำให้คุณต้องตกเป็นผู้เสียหาย ขอให้คุณอภัยให้ด้วย"

ซินยุ่นรู้สึกอึ้งอยู่กับที่

เธอไม่เข้าใจ เหมือนหัวหน้าพนักงานรถไฟจะเปลี่ยนเป็นคนละคน กิริยาท่าทางก็แตกต่างอย่างลิบลับ ทำให้รู้สึกไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

แม้แต่สีหน้าของพนักงานบริการก็มีแต่ความมึนงง

หัวหน้าพนักงานรถไฟที่ปกติจะดูสูงส่ง ทำไมวันนี้จึงดูนอบน้อมถ่อมตัวเป็นพิเศษ

ซินยุ่นไม่สนใจเรื่องพวกนี้แล้ว เธอรีบถามขึ้นว่า "แล้ว เจียงชื่อล่ะ "

"ผมอยู่นี่"

น้ำเสียงที่หนาหนักสายหนึ่งส่งมา

ซินยุ่นเงยหน้าขึ้น สายตามองทะลุคนจำนวนมาก มองเห็นเจียงชื่อที่เดินมาอย่างช้าๆ

เหมือนที่เขาพูดเอาไว้ก่อนจะไปไม่มีผิด ใช้เวลาไม่นานก็จะกลับมา เจียงชื่อทำได้จริงๆ เขาใช้เวลาแค่ห้านาทีก็สามารถเดินกลับมาได้แล้ว

โดยที่ไม่เป็นอะไรสักนิด

ไม่เพียงแต่จะไม่เป็นอะไร อีกอย่างดูหัวหน้าพนักงานรถไฟจะให้ความเคารพกับเขาเป็นอย่างมาก

ทุกคนบนโบกี้รถไฟต่างก็มองเขาอย่างตกตะลึง ก่อนหน้านี้พวกเขาทุกคนต่างก็ไม่เคยคิดว่าจะมีบทสรุปอย่างนี้เกิดขึ้น

เจียงชื่อยิ้มค่อยๆผลักตัวซินยุ่นออก "คนเยอะแยะ ไม่ต้องร้องไห้แล้ว จะกระทบภาพลักษณ์ของเทพธิดาแห่งภูเขาน้ำแข็งได้"

ซินยุ่นหัวเราะออกมาทั้งน้ำตา ทุบไปที่อกของเจียงชื่อเบาๆหนึ่งที

หัวหน้าพนักงานรถไฟเดินเข้ามาเหมือนอยากจะพูดบางอย่าง เจียงชื่อยกมือขึ้นให้เขาหุบปาก จากนั้นก็พูดต่อไปว่า "เรื่องนี้ก็ให้จบแค่นี้เถอะ ผมยังมีเรื่องที่สำคัญต้องไปทำ ครั้งนี้ถือว่าแล้วไป ถ้าหากยังมีครั้งหน้า ......"

หัวหน้าพนักงานรถไฟสีหน้าเปลี่ยนไปทันที "ไม่มี ไม่มีครั้งหน้าอีกแน่นอน "

เจียงชื่อพยักหน้า "เอาล่ะ พวกคุณไปเถอะ"

"ครับๆๆ"

หัวหน้าพนักงานรถไฟพาคนออกไปทันที วันนี้อันตรายจริงๆ ถ้าหากไม่ใช่เขามีไหวพริบที่ดีละก็ เกรงว่าจะทุบถ้วยข้าวตัวเองซะแล้ว

ที่จริง เป็นเจียงชื่อต่างหากที่ไม่อยากถือสาหาความเขา

เพราะว่าเป้าหมายสำคัญที่สุดของเจียงชื่อคือเรื่องการไปช่วยเหลือซินจื่อหมิน ไม่อยากมาเสียเวลาปวดหัวกับเรื่องไร้สาระพวกนี้

หลังจากคลื่นลมสงบแล้ว เจียงชื่อกับซินยุ่นก็ได้นั่งในที่นั่งที่เป็นของตัวเองตั้งแต่แรกซะที