จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 488

เธอเป็นคนหัวดื้อก็จริง แต่แล้วยังไงล่ะ? ต่อหน้าคนไร้ยางอายแบบนี้ ยิ่งเธอหัวดื้อแค่ไหนพวกเขาก็ยิ่งเลวทรามมากเท่านั้น

ท้ายที่สุดแล้วเธอก็แค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่ง

ที่ว่ากันว่าร้านอาหารกลั่นแกล้งลูกค้า

มันก็คือการกลั่นแกล้งผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่มาจากต่างถิ่นอย่างเธอ!

ซินยุ่นไม่พอใจมาก แต่เธอยังมีสติดี สำหรับเงินกับศักดิ์ เมื่อต้องเทียบกับความปลอดภัยของชีวิตแล้ว เธอรู้ดีว่าควรเลือกอะไร

จากนั้นเธอเปิดกระเป๋าออกแล้วหยิบบัตรธนาคารออกมาใบหนึ่ง

เธอโกรธมาก อึดอัดใจมาก แต่ไม่มีทางเลือกจริงๆ

พนักงานเสิร์ฟพยักหน้าอย่างพึงพอใจ "มันต้องแบบนี้สิ!"

เขาหยิบเครื่อง POS ออกมาและเตรียมรูดบัตรของซินยุ่น แต่จู่ ๆ ชายคนหนึ่งเดินเบียดเข้ามาแล้วเบียดรปภ. ทั้งสองคนนั้นออกไป

ฝ่ามืออันกว้างใหญ่ของเขายื่นออกมาและกระชากบัตรธนาคารใบนั้นไป

"มื้อนี้ ผมเลี้ยงเอง"

ทุกคนต่างตกตะลึง และในขณะเดียวกันก็มองไปยังชายที่กำลังพูดอยู่

ซินยุ่นค่อยๆ หันหน้าไป และทันทีที่เห็นหน้าชายคนนั้น ดวงตาของเธอก็ชุ่มฉ่ำ ซึ่งคนที่มานั้นไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นเจียงชื่อที่เธอกำลังเฝ้ารออยู่!

เขา กลับมาแล้ว

"เจียงชื่อ!!!"

ซินยุ่นตะโกนออกมาอย่างตื่นเต้น ถ้าไม่ใช่เพราะคนเยอะ ตอนนี้เธอคงกระโดดเข้าไปกอดเขาอย่างห้ามใจไม่อยู่แล้ว

เจียงชื่อกลับมาแล้ว แสดงว่าเขาปลอดภัยดี และซินจื่อหมินก็ต้องปลอดภัยด้วย

จากนั้นเจียงชื่อคืนบัตรธนาคารให้กับซินยุ่น

เขามองไปที่พนักงานอย่างเฉยเมยแล้วพูดเบาๆ ว่า "กุ้งตัวละ 178 หยวนเหรอ? ทั้งหมดต้องจ่าย 21500 ใช่ไหม?"

พนักงานพยักหน้าตอบ "ใช่ครับ แต่พวกคุณโชคดี เพราะวันนี้ผมอารมณ์ดี ผมจะลดให้พวกคุณ 50% ตีเป็นเลขกลมๆ ก็แล้วกันนะ คุณจ่ายหนึ่งหมื่นหยวนก็พอ"

"อื้ม หนึ่งหมื่น" เจียงชื่อไม่ได้ตั้งใจจะจ่ายเงินเขา แต่กลับชูกำปั้นขึ้นมาแล้วถามว่า "คุณรู้ไหมว่าผมทำงานอะไร?"

หมัดที่สาม รปภ. อีกคนถึงกับกระเด็นออกไป

"ตอนนี้ 240 แล้ว"

ทันใดนั้น รปภ.ในร้านอาหารก็รีบวิ่งออกมา พวกเขาตั้งใจจะอาศัยคนหมู่มากในการรังแกคนที่มีน้อยกว่า

แต่เทพแห่งสงครามชูร่าคนนี้จะเป็นคู่ต่อสู้ของพวกกุ๊ยกลุ่มนี้ได้อย่างไร?

ในล็อบบี้ของร้านอาหารได้ยินแต่คำว่า 80 หยวนของเจียงชื่ออย่างไม่หยุด ทุกๆ กำปั้นที่เขาโจมตีออกไปจะมีค่า 80 หยวน เขายกกำปั้นแล้วชกออกไปเพียงไม่กี่ครั้ง หลายร้อยหยวนก็หมดไป

ไม่นานหลังจากนั้น รปภ.ทั้งหมดก็นอนกองอยู่บนพื้นแล้วคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด

เจียงชื่อส่ายหัวแล้วยิ้มพูดอย่างขมขื่นว่า "นี่ผมจ่ายไปยังไม่ถึงพันเลยนะ อย่านอนกันหมดสิครับ มา รีบลุกขึ้น ให้ผมจ่ายบิลหนึ่งหมื่นนี้ให้หมด"

เหล่าพนักงานถึงกับน้ำตาตกใน

ผ่านไปนานขนาดนี้แล้วยังไม่ถึงพันอีกเหรอ?

แล้วถ้ารอให้ครบหมื่นพวกเขายังจะมีชีวิตอยู่ไหม?