จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 97

บทที่97 มีเงินสามารถพ้นจากเงื้อมมือมัจจุราช

เจียงชื่อขับรถของบริษัทคันหนึ่งมุ่งตรงไปอาคารสำนักงานใหญ่ผู้บริหารระดับสูง

ขณะที่ขับรถไปตามถนนเลียบแม่น้ำ เกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิด มีรถจอดเรียงรายจำนวนมาก มีคนจำนวนมากมายยืนมุงดูอยู่ริมแม่น้ำ แต่ไม่รู้พวกเขากำลังมองอะไร

หนึ่งในนั้นมีคนชราผมขาวคนหนึ่งนั่งยองๆร้องห่มร้องไห้อยู่ริมแม่น้ำ ฟังเสียงแล้วเหมือนกับว่าหลานของตนถูกกระแสน้ำพัดไปในแม่น้ำ

เจียงชื่อจอดรถ เปิดประตูเดินเข้าไปในกลุ่มคนที่มุงดู

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” เจียงชื่อสอบถาม

มีหญิงชราใจดีคนหนึ่งเอ่ยปากพูดขึ้นว่า “มีคุณปู่คนหนึ่งพาหลานของตนมาเล่นริมแม่น้ำ เด็กซุกซน เห็นคลื่นซัดมานึกสนุก เด็กคนนั้นจึงว่ายลึกไปอีกหน่อย ประเดี๋ยวเดียวก็ถูกคลื่นซัดออกไปในทันที”

หากเป็นเข่นนี้ โอกาสตายมากกว่ารอด

หญิงชราคนนั้นชี้นิ้วไปที่ไกล ๆ “คุณดูสิ เด็กอยู่ตรงนั้น”

เจียงชื่อมองไปตามทิศทางที่นิ้วมือชี้ไป มองเห็นเด็กคนหนึ่งสองมือกอดแน่นกับแผ่นโฟมที่ลอยอยู่บนน้ำ ลอยขึ้นลงไปตามระลอกคลื่น

หากไม่มีแผ่นโฟมนั้น เด็กอาจจมน้ำได้ตลอดเวลา

แม้นจะมีแผ่นโฟมคอยประคองไว้ แต่ด้วยกำลังของเด็กน้อยคงยืนหยัดได้อีกไม่นาน คาดว่าอีกไม่กี่นาทีเด็กคนนี้คงจะทนต่อไปไม่ไหวแล้ว หากรอตำรวจมาคงไม่ทันเวลาเสียแล้ว

จำเป็นต้องมีคนรีบกระโดดลงไปช่วยทันที

เจียงชื่อปลดกระดุมเสื้อ เดินลงไปริมแม่น้ำ เดินไปพลางพร้อมกับสัมผัสได้ถึงลมหนาวพัดกระทบใบหน้าอย่างรุนแรง

คลื่นลมรุนแรงทำให้เกิดคลื่น คลื่นลมพัดรุนแรง

ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ อาศัยกำลังของคนคงยากที่จะช่วยชีวิตเด็กคนนี้ขึ้นมาจากแม่น้ำได้

ชายชราคนนั้นนั่งกับพื้นร้องห่มร้องไห้ ขอร้องให้คนที่อยู่บริเวณนั้นลงไปช่วยเหลือหลานของตน

“มีใครสามารถช่วยได้ ช่วยชีวิตหลานที่รักของผมด้วย ฉันขอร้องพวกคุณล่ะ?”

“หากใครช่วยชีวิตหลานผมได้ ผมยอมมอบเงินให้หนึ่งล้านเพื่อเป็นการตอบแทนคนนั้น”

ชายคนนั้นได้ยินหัวเราะไม่หยุด “ยังพอไหว? จะโม้ก็ต้องดูกำลังตนเองด้วย? รู้ไหมว่าผมเป็นใคร? หัวหน้าทีมว่ายน้ำของมณฑล——เถียนหยาง ผมอยู่กับน้ำแทบทุกวัน ทักษะการว่ายน้ำก็ไม่เป็นรองใคร ถ้าหากสามารถช่วยชีวิตเขาได้ คงไม่ต้องรอให้คุณทำหรอก? อย่าเห็นแก่เงิน จนไม่ประเมินความสามารถตนเอง หลบไปด้านหลัง อย่ายืนขวางทางอยู่ที่นี่”

ทุกคนต่างเห็นด้วย

“พูดไปก็ถูกต้อง คลื่นรุนแรงขนาดนี้ อาศัยกำลังของคน คงช่วยชีวิตเด็กคนนี้ไม่ได้หรอก”

“ไม่ต้องพูดถึงคนธรรมดาอย่างพวกเรา แม้เป็นเถียนหยางหัวหน้าทีมว่ายน้ำของมณฑลที่เป็นมืออาชีพก็ยังไม่สามารถทำได้เลย”

“คนนั้นเป็นระดับมืออาชีพ เขายังทำไม่ได้ คนอื่นอย่าพูดถึงเลย อดทนรอให้ตำรวจมาถึงก่อนเถอะ ไม่ต้องรีบไปรนหาที่ตาย”

ขณะเดียวกัน มีคลื่นลูกใหญ่โถมเข้าใส่เด็กคนนั้น

มองดูแล้วเด็กคนนั้นคงจะทนไม่ไหวแล้ว

เจียงชื่อไม่พูดพร่ำทำเพลง เดินลงไปในแม่น้ำอีกครั้ง

“เฮ้ย บ้าไปแล้วเหรอ? คำพูดของฉันยังฟังไม่เข้าใจอีกเหรอ ยังรั้นที่จะทำอีก? คลื่นใหญ่ขนาดนี้ ลงไปตายสถานเดียว!”