จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 237

เขาคิดไม่ออกจริงๆว่าคนๆนี้ใช้วิธีการอะไรในการสังหารลูกชายคนที่สองกับหลานสาวของเขา แต่เขาแน่นอนได้ว่า เป็นมันนั่นแหละที่ทำ หัวใจเซียวเจิ้นเทียนปานเลือดหยด นี่เป็นห้องโถงตระกูลเซียว มันบุกมาฆ่าคนของตระกูลเซียวถึงในบ้านของตระกูลเซียว

โอหัง ไม่มีใครในสายตา นี่เป็นการไม่เห็นตระกูลเซียวอยู่ในสายตา

ตระกูลเซียวกำลังต้องรับกับความอัปยศที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ！

“แก！แก！”เซียวเจิ้นเทียนชี้ไปทางฟางเหยียนตัวสั่นเทา เรียกขึ้น“ตกลงแกเป็นใคร ตกลงแกจะทำอะไร”

เขาอิดออดมาเป็นนาน ก็ได้แต่พูดคำหนึ่งออกไปอย่างขอไปทีแบบไม่มีเรี่ยวแรง

ฟางเหยียนพูดอย่างไม่รีบไม่ร้อน“ไม่มีใครบังอาจมายิงปืนต่อหน้าฉัน ตามกฎหมายประเทศหวา คนที่ยิงปืนใส่ฉัน โทษประหาร！เซียวเหอฆ่าตนต่อหน้าฉัน จะชดใช้สิบชีวิตก็ยังไม่พอด้วยซ้ำ！”

“แก！ตกลงแกเป็นใครกันแน่”เซียวเจิ้นเทียนตะลึงงัน คำพูดนี้พูดออกมาต่อหน้าคนตรงหน้าได้เหรอ อะไรคือทำตามกฎหมายประเทศหวา เขาคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน

ฟางเหยียนยิ้มสบายอารมณ์ มองไปที่หวังชิงชิงอย่างตะลึงแล้วพูดขึ้น“บอกเขาไป ว่าฉันเป็นใคร！”

หวังชิงชิงมองดูฟางเหยียนผู้มีสายตาครองโลก จึงรีบได้สติขึ้นมา เธอสะบัดเซียวฮั่วที่เกาะขาออก แล้วเดินไปทางฟางเหยียน เซียวฮั่วโดนหวังชิงชิงเตะออกแบบนี้ จึงได้สติคืน เขาตะโกนขึ้นเสียงดัง“พ่อ！”

ร้องพลาง เข็นรถเข็นเก้าอี้เข้าไปหา พ่อเขาจบชีวิตเร็วเกินไป กะทันหันเกินไป เขาไม่ทันตั้งตัวด้วยซ้ำ ก็ล้มลงบนพื้น

หวังชิงชิงเดินหน้าเครียดไปหาฟางเหยียน ใจคิดว่าคุณชายนี่เก๊กเก่งไม่เบา เลือกเวลาและสถานที่เสียด้วย แล้วยังทำเรื่องเอิกเกริกขนาดนี้ สมแล้วที่เป็นคุณชายตระกูลใหญ่

เธอเดินมาหยุดตรงหน้าฟางเหยียน ค้อมตัวอย่างพินอบพิเทา“คุณชาย！”

ต่อหน้าผู้คนหวังชิงชิงเป็นสาวมั่นผู้งามสง่า แต่พอมาอยู่ต่อหน้าฟางเหยียน กลับกลายเป็นพินอบพิเทาเสียอย่างนั้น

คุณชาย！นี่เป็นครั้งที่สองที่เธอเรียกออกมา ครั้งแรกพวกเขาอาจจะได้ยินไม่ถนัด แต่ครั้งนี้ทุกคนได้ยินถนัดชัด คนที่หวังชิงชิงจะเรียกเต็มปากว่าคุณชายจะมีใครอีก นอกจากฟางซื่อกรุ๊ป คุณชายตระกูลฟาง ยังมีใครได้

ที่แท้เป็นเขานั่นเอง ที่แท้เป็นคุณชายตระกูลฟาง！

ความหวังของตระกูลเซียวฝากไว้ที่เขาเองหรือนี่ ！

ฟางเหยียนยังคงพูดตามปกติ “ใช่แล้วล่ะ ฉันก็คือคุณชายแห่งตระกูลฟาง คนที่แกอยากร่วมมือมาด้วยตลอด ！เซียวเจิ้นเทียน แกคงรู้นะว่าการร่วมมือของเราหมายถึงอะไร”

ฟางเหยียนในตอนนี้ในสายตาเซียวเจิ้นเทียนแล้วก็คือนรกขุมหนึ่งนั่นเอง ราวกับเขาจะมาประกาศจุดจบของตระกูลเซียว！

คำพูดเขาในแต่ละคำ ราวกับสายฟ้าที่ฟาดลงบนร่างของสมาชิกตระกูลเซียวแต่ละคน เสียงร้องไห้ระงมเมื่อครู่เงียบสนิท ทุกคนเงียบกริบ ทำให้บรรยากาศห้องโถงวังเวงขึ้นมา

เฉิงฉู่กับลู่หงปอถึงขนาดเตือนเขา คนๆนี้เป็นคนที่แหย่ไม่ได้ แต่ทำไมตัวเองยังคงโง่ได้ขนาดนี้

เซียวเจิ้นเทียนอยากจะตบตัวเองแรงๆ ตอนนี้ เขารู้สึกล่มสลาย

จบแล้ว！สู้กับตระกูลฟาง เป็นการทำลายล้างตัวเองชัดๆ！

เมื่อเห็นสีหน้าผิดหวังของเซียวเจิ้นเทียน ฟางเหยียนรอคอยมานาน บนใบหน้าของเขาปรากฏรอยยิ้ม จากนั้นจึงพูดอย่างสบายอารมณ์“แกชอบบงการคนไม่ใช่เหรอ แต่ฉันกดแกลงได้ แค่ออกคำสั่งฉันก็บี้ตระกูลเซียวแกได้แล้ว ฉันสามารถฆ่าแกได้แต่ต้น แต่ฉันยังไม่อยากให้ตระกูลเซียวของแกจบเร็วขนาดนี้ ฉันจะให้พวกแกค่อยๆเดินมาถึงวันนี้ ให้พวกแกได้รับความรู้สึกของการถูกบงการ ความรู้สึกที่ทำอะไรไม่ได้ ให้แกเข้าใจความรู้สึกคนที่เคยถูกพวกแกทำลาย ฉันจะให้พวกแกลิ้มลอง ลิ้มลองความรู้สึกแบบลึกซึ้ง”

เซียวเจิ้นเทียนบงการคนอื่นมาตั้งแต่เกิด เป็นคนที่อยู่บนยอดเจดีย์ปราสาททองมาโดยตลอด เขาคิดไม่ถึงว่าตัวเองจะมีวันนี้ วันที่ถูกมัดมือมัดเท้า ทำอะไรไม่ได้ อับจนหนทาง ในที่สุดเขาก็สัมผัสได้ถึงความระทมของความรู้สึกเหล่านี้

ฟางเหยียนยังคงบี้ถาม “แกรู้มั้ยว่าเซียวห้านตายยังไง แล้วแกรู้มั้ยว่าเซียวเหวินปินตายยังไง”

เซียวเจิ้นเทียนต้องรู้อยู่แล้ว และก็เป็นคำถามที่เขาอยากถามมานาน

ฟางเหยียนคงไม่มากระตุ้นความอยากรู้ของเขาหรอก คนที่กำลังจะตาย ไฉนเลยยังเหลือความใคร่รู้

เขาเอามือไพล่หลัง เดินวนสองรอบ พูด“เซียวเหวินปินเป็นฆาตกรที่ฆ่าลุงเย่ของฉัน และก็เป็นคนที่ร้ายกาจที่สุด มันขี้ระแวง มันเกือบจะตรวจสอบฉันเจอแล้ว ที่จริงมันจะรอตายกับแกตอนนี้ก็ได้ แต่โทษที่มันฉลาดเกินไป ฉันกลัวว่ามันจะมาขวางการทำงานของฉัน ก็ทุกเรื่องที่แกเจอนั่นแหละ ฉันเลยพาเขาไปที่ดาดฟ้าของตึกเทียนสงกรุ๊ป แล้วก็ฆ่ามันบนดาดฟ้า！จากนั้นตัดหัวมัน มันดูสิ้นหวัง เสียงโหยหวนของมันฉันจำได้”