จะอ่อยให้คุณรักหัวปักหัวปำ นิยาย บท 1

บทนำ

“แต่งงานกันไหม” จู่ๆ มีนาก็โพล่งออกมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ทำเอาคนถูกขอจำต้องเงยหน้าขึ้นมอง

“ถ้าไม่สบายก็กลับไปนอน ฉันจะทำงาน ไม่มีเวลามาเล่นกับเด็กแก่แดดอย่างเธอ” เจตต์บอกก่อนจะก้มลงไปสนใจแฟ้มเอกสารต่อ

“นี่…ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ เรียนจบ มีงานทำ แล้วฉันก็อยากแต่งงานจริงๆ ไม่ได้คิดเล่นๆ อย่างที่คุณว่าด้วย” เธอขยับมายืนประจันหน้ากับเขาด้วยใบหน้างอง้ำ ทำให้เขาจำต้องลุกขึ้นมา

“แล้วรู้ไหมว่าแต่งงานแล้ว สามีภรรยาเขาต้องทำอะไรกัน” เขาโน้มใบหน้าลงมาใกล้พลางเลิกคิ้วหยั่งเชิง ในขณะที่เธอเพียงพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะก้มหน้างุดด้วยความกระดาก

“รู้ใช่ไหมว่ากิจกรรมระหว่างผัวเมียมันมากกว่าแค่นอนมองตากันเฉยๆ ดีไม่ดีบางคืนอาจจะไม่ได้นอนด้วยซ้ำ แล้วเด็กที่ต้องเข้านอนแต่หัวค่ำอย่างเธอจะไหวเหรอ” คำพูดประหนึ่งดูหมิ่นกันซึ่งๆ หน้าทำให้มีนาเงยหน้ามองเขาอย่างเอาเรื่อง

“คำก็เด็กสองคำก็เด็ก ก็บอกแล้วไงว่าไม่เด็ก ถึงฉันจะไม่มีประสบการณ์เรื่องอย่างว่า หรือผ่านโลกมาโชกโชนเหมือนอย่างคุณ แต่ฉันก็ไม่ใช่กบที่หลบอยู่ในกะลาถึงได้ไม่รู้ว่ากิจกรรมอย่างว่าระหว่างผัวเมียมันคืออะไร” เธอพูดใส่หน้าเขาอย่างเหลืออด

“แปลว่าเธออยากทำกิจกรรมแบบนั้นกับฉัน?” เขาเลิกคิ้วล้อเลียน ในขณะที่เธอถึงกับผงะชะงักงัน ก่อนจะรีบโวยวายเพื่อกลบเกลื่อนความประหม่าของตัวเอง

“โอ๊ย! จะถามอะไรนักหนา แค่ตอบว่าแต่งหรือไม่แต่งก็พอไม่ได้รึไงเล่า”

“งั้นเธอลองบอกเหตุผลดีๆ สักข้อสองข้อสิ ว่าทำไมฉันถึงต้องแต่งกับ…เด็กกะโปโลอย่างเธอ” คำถามนี้ทำเอาเธอต้องเม้มปากก่อนตอบ

“เหตุผลข้อแรก ถ้าคุณแต่งกับฉัน คุณจะมีฉันเป็นภาระไปตลอดชีวิต แล้ว…” ยังไม่ทันที่เธอจะได้พูดต่อ คนฟังก็แทรกขึ้นมาทันที

“ตัวเท่าลูกหมาอย่างเธอจะทำอะไรฉันได้” เขาเพียงเหลือบมามองด้วยสีหน้าเอือมๆ

“ถึงฉันจะทำอะไรคุณไม่ได้ แต่ฉัน…ก็อ่อยคุณได้แล้วกัน” เธอตอบพลางทำหน้าเลิ่กลั่ก ในขณะที่เขากลับหยักยิ้มมุมปากแล้วขยับเข้ามาใกล้อีกครั้งอย่างนึกอยากจะแกล้ง

“อ่อยเหรอ เริ่มจากอะไรดีล่ะ แก้ผ้า ขยิบตา หรือว่าเผยอปากยั่วยวน” ชายหนุ่มพูดพลางเท้าแขนข้างหนึ่งลงบนโต๊ะ พร้อมกับโน้มใบหน้าลงไปใกล้ราวกับจะท้าทาย ด้วยการขยับมืออีกข้างไล้ไปที่เปลือกตาเธอเบาๆ ก่อนจะเลื่อนลงมาคลึงเคล้าเบาๆ ที่ริมฝีปากอวบอิ่ม และเผลอมองริมฝีปากที่กำลังเผยอค้างนั้นอย่างลืมตัว กระทั่งรู้ตัวว่าเผลอมองนานเกินไป จึงโวยวายเสียงดัง

“ไซซ์อย่างกับหมากระเป๋า หุ่นก็เท่ากับเด็กอนุบาล อย่าว่าแต่จะอ่อยจะยั่ว ต่อให้แก้ผ้าตรงหน้าฉันยังคิดหนักเลย อย่างเธอน่ะถ้าจะยั่ว อย่างมากก็ทำได้แค่ยั่วโมโหเท่านั้นแหละ” เขาโวยวายกลบเกลื่อนความรู้สึกบางอย่างด้วยการทิ้งสะโพกลงบนเก้าอี้แรงๆ ราวกับว่าหัวเสียนักหนา แต่แล้วความหัวเสียก็กลายเป็นความตกใจ เมื่อคนที่นั่งทอดกายอยู่บนโต๊ะก่อนหน้า จู่ๆ ก็กระโดดลงมานั่งคร่อมบนตักเขาด้วยท่วงท่าน่าหวาดเสียว

“ในเมื่อเตือนแล้วไม่ฟัง งั้นก็อย่ามาร้องโอดครวญทีหลังแล้วกัน เพราะฉันเอาจริง จากนี้ไปฉันจะทั้งยั่วทั้งอ่อยให้คุณกระอัก จนคุณต้องรักฉันหัวปักหัวปำ เตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้ได้เลย ยังไงชาตินี้คุณก็ต้องเป็นผัว เอ๊ย! เป็นของฉัน คอยดู”