จะอ่อยให้คุณรักหัวปักหัวปำ นิยาย บท 24

บทที่ 23

โฮ่ง!

“ว้าย!” เจ้าหมาเห่าพร้อมกับกระดิกหาง แต่มันกลับทำให้คนขี้กลัวรีบชักมือกลับ พร้อมกันนั้นก็ซุกหน้ากับอกเขาเพื่อหาเกราะกำบัง ทำเอาคนที่ต้องอุทิศทั้งตักและอกให้แก่เธอถึงกับกลืนน้ำลายครั้งแล้วครั้งเล่า

“มันก็แค่ดีใจที่เธอยอมผูกมิตรด้วย”

“คุณรู้ได้ไง ฟังภาษาหมารู้เรื่องด้วยเหรอ” เธอผละออกจากอกกว้างแล้วมองหน้าเขา

“ไม่ได้รู้เรื่อง แต่แค่เข้าใจ ลองคลุกคลีกับมันบ่อยๆ สิ อีกหน่อยเธอก็จะเข้าใจมันเหมือนที่ฉันเข้าใจนี่แหละ อะ! ทีนี้เคลียร์เรื่องหมาเสร็จแล้ว ก็เคลียร์เรื่องเธอบ้าง” มีนาถึงกับขมวดคิ้วทันที

“ฉัน?” เธอชี้มาที่ตัวเองอย่างไม่เข้าใจนัก

“ใช่! หรือเธอจะนั่งแบบนี้ไปตลอดล่ะ แต่ถึงเธอจะอยาก ฉันก็ไม่ได้อยากด้วยหรอกนะ สงสัยเมื่อเช้าเธอคงจะกินเยอะน่าดูสินะ นั่งนานจนขาฉันชาไปหมด”

“นี่ไง คุณทำร้ายจิตใจฉันอีกแล้ว ใครเขาพูดเรื่องแบบนี้กับผู้หญิงกันเล่า ใจร้ายชะมัด ฉันไม่คุยกับคุณแล้ว” เธอรีบลงจากตัก ก่อนจะสะบัดหน้าพรืดแล้วเดินออกไป แต่ไปไม่ถึงไหนก็ต้องหันขวับกลับมาอีกครั้ง

“เอาลัคกี้ไปด้วยสิ”

“หยุดเลยนะคุณเจตต์ ให้มันอยู่กับคุณตรงนั้นแหละ ไม่งั้นฉันได้โดดขึ้นไปบนตักคุณอีกแน่ คราวนี้จะเอาให้ลุกเดินไม่ได้เลยคอยดู” เธอขู่ฟ่อ แต่มันกลับทำให้ถูกขู่หันไปลอบยิ้มอีกทาง ก่อนจะหันกลับมาทำหน้าขรึมดังเดิม

“งั้นก็รีบไปเลยไป เพราะฉันกลัวขาชา” มีนาย่นจมูกให้ ก่อนสะบัดหน้าพรืดแล้วรีบเดินออกไป

สอนเสร็จมีนาก็เดินออกมาหน้าบ้าน แต่กลับเจอเจ้าลัคกี้นั่งขวางทางอยู่ เธอหันรีหันขวางจ้องหน้าดูท่าที ครั้นพอเห็นว่ามันกระดิกหางให้อย่างเป็นมิตร จึงหยิบขนมน้องหมาออกจากกระเป๋า ใช่! เธอพกขนมน้องหมาติดกระเป๋าไว้ตั้งแต่วันที่ไปเป็นพริตตี้อาหารหมาครั้งนั้น ด้วยคิดว่าอาจจะได้ใช้ แล้วมันก็ได้ใช้จริงๆ

“เอาวะ! ตีเหล็กก็ต้องตีตอนร้อน ไหนๆ วันนี้ก็เราก็ผูกมิตรกันแล้ว มาทำความรู้จักกันอีกนิดจะเป็นไร” เธอนั่งยองๆ แล้วแกะขนมหมาอัดแท่ง แต่พอจะยื่นให้จริงๆ ก็ลังเลอีก

“นั่นคุณครูเขาทำอะไรคะป๊ะป๋า” สองพ่อลูกที่จูงมือกันออกมาเห็นครูสาวชักมือเข้าๆ ออกๆ ในขณะที่ลัคกี้ก็อ้าปากพยายามตามงับ แต่ยิ่งมันพยายามจะงับ เธอก็ยิ่งโวยวายลั่น

“อ๊าย! ทำไมปากกว้างขนาดนี้เนี่ย”

“ถ้าป้อนแบบนั้น วันนี้ลัคกี้ก็คงไม่ได้กินหรอกค่ะ” เด็กหญิงจันทร์เจ้าเดินเข้าบอกด้วยใบหน้าเรียบเฉย

“ก็มันน่ากลัวนี่คะ ครูขอเวลาทำใจอีกนิดนะ” ครูสาวบอกพลางหันไปยิ้มเจื่อนให้ลูกศิษย์

“งั้นครูคงต้องใช้ทางลัดไปก่อน เพราะตอนนี้ลัคกี้มันอยากกินมากๆ แล้วค่ะ” เด็กน้อยบอกประหนึ่งรู้ใจหมาสุดที่รัก

“ก็รอมัดอยู่ในห้องเปียโนนั่นแหละ รายนั้นเขานับวันรอเจอมัดเลยนะ ว่าแต่กินอะไรมารึยัง จะกินของว่างก่อนไหม พี่จะได้ให้เด็กเตรียมไว้ให้” ไม่พูดเปล่า แต่ดรัณยังยกมือขึ้นมาหมายจะลูบที่หัวเธอ แต่เธอดันถูกเจตต์ดึงออกมาเสียก่อน

“อุ๊ย!” แรงฉุดที่ต้นแขนทำเธอร้องเสียงหลง ก่อนจะหันไปมองหน้าเขาด้วยความงวยงง นอกจากจะงงว่าเขาดึงแขนทำไมแล้ว ยังงงว่าพ่อคุณลุกขึ้นจากเก้าอี้มาตอนไหน แล้วทำไมถึงรวดเร็วได้ขนาดนั้น

“โทษที พอดีฉันเห็นแมลงจะบินมาเกาะที่แขนเธอ ก็เลยเผลอดึงแรงไปหน่อย” คำตอบของเจตต์ทำให้ดรัณหันมามองอีกครั้ง แล้วทั้งคู่ก็หันมามองหน้ากันตรงๆ โดยไม่มีใครคิดจะหลบสายตา

“อ้อ! ขอบคุณค่ะ” ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจเหตุผลของเขาเท่าไร แต่เธอก็ยังหันไปขอบคุณเขาอยู่ดี

“อืม! ไปสอนเถอะ ฉันอยู่รอแถวนี้นะ” เขาบอกพลางลูบหัวเธอเบาๆ ในขณะที่เธอก็เงยหน้าแล้วส่งยิ้มให้ ใช่! เธอกำลังรู้สึกดีเพราะสัมผัสจากมือของเขาอีกแล้ว ตอนนี้คงมีแค่ดรัณกระมังที่กำลังรู้สึกต่างออกไป และยังไม่ทันที่เจ้าของบ้านจะได้เอ่ยอะไร เสียงเจื้อยแจ้วก็ดังมาแต่ไกล

“มัดเพื่อนรัก คิดถึงแกจังเลย” ดารินตรงเข้ามากอดเพื่อน ในขณะที่คนถูกกอดเพียงกลอกตาไปมา อีหรอบนี้คงมีเรื่องให้เธอปวดหัวอีกแน่ๆ

“ความคิดถึงของแกน่ากลัวเสมอแหละ” มีนาอดประชดไม่ได้ แต่รายนั้นเพียงยักไหล่ ไม่ได้ปฏิเสธแต่อย่างใด กระทั่งสายตามาสะดุดกับความหล่อของผู้ชายที่ยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล

“อุ๊ย! ว่าแต่คนนี้ใครเนี่ย งานดีเวอร์ เฮ้ย! อย่าบอกนะว่าแฟนแก” ดารินเสียงสูงฉับพลัน

“อย่าพูดมั่วซั่วไอ้ริน ไม่ใช่เว้ย” มีนากระซิบเอ็ดเพื่อนเสียงเขียว แต่คนที่ถูกพาดพิงถึงก็อุตส่าห์ได้ยินอยู่ดี ครั้นพอหันไปเห็นเจ้าของบ้านอย่างดรัณแอบยิ้ม เขาก็ยิ่งหงุดหงิดขึ้นเป็นเท่าตัว